Ερώτηση: Ο άντρας μου, έχει ‘κατεβάζει ρολά’ και κλείνεται καθημερινά όλο και περισσότερο στον εαυτό του.
Αισθάνομαι ότι με αποφεύγει και προτιμά να παίζει με το κινητό του αντί να μιλάμε.
Η επιστολή μου, δεν είναι μια κλασσική περίπτωση ‘γκρίνιας’, αλλά ανησυχίας.
Πίσω από την αδιαφορία του προφανώς υπάρχει από μέρους μου μια δυσφορία και μια αγωνία για το πού πάει η σχέση μας και πώς μπορούμε να τη σώσουμε.
Όταν μάλιστα ρωτώ τον άντρα μου τί έχει μου λέει απλώς “τίποτα”.
Το κινητό του έχει γίνει το καταφύγιό του.
Όλη την ώρα μπαίνει σε ιστοσελίδες, ασχολείται με τα social media ή παίζει παιχνίδια.
Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ και θα ήθελα τη γνώμη σας.
Απάντηση: Αγαπητή μας φίλη καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι παραμελημένη.
Είναι βέβαιο πως ακόμη και αν δε γκρινιάζεις η συμπεριφορά σου χωρίς να το θέλεις δε θα είναι ευχάριστη.
Αποτέλεσα εσύ να βράζεις από θυμό και ο άντρας σου να ασφυκτιά, να απομακρύνεται και να βρίσκει καταφύγιο ακόμη περισσότερο ασχολούμενος με το κινητό του που αποτελεί και διαφυγή του.
Και έτσι ξεκινά ο φαύλος κύκλος.
Για να σε καθησυχάσω θα σου πως πως συνήθως ο άντρας είναι εκείνος που ‘κατεβάζει ρολά’ και κλείνεται στον εαυτό του.
Ο άντρας σου ίσως γυρίζει κουρασμένος από τη δουλειά και δεν έχει όρεξη για κουβέντα με τον τρόπο που έχουμε μάθει να μιλάμε εμείς με τη μητέρα μας ή τις φίλες μας.
Μην ξεχνάμε πως οι άντρες δεν έχουν τις ίδιες ψυχικές αντοχές μαζί μας και δεν τρελαίνονται και για ατέρμονες συζητήσεις.
Επίσης, τελείως ασυνείδητα ο άντρας στα δύσκολα μεταφέρεται νοητά στην παιδική του ηλικία όπου η μητέρα του προφανώς θα ήταν παρεμβατική.
Έτσι έμαθε ότι το να αφεθεί έχει κόστος και για να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του, αντιστέκεται.
Αποτέλεσμα; Θέτει όρια και επιδιώκει την αυτονομία του.
Εμείς,από την ανάγκη μας για συναισθηματική επαφή μαζί του και από το φόβο της απόρριψης, γινόμαστε επίμονες, αγχώδεις και προσεγγίζουμε άγαρμπα.
Έτσι, ο σύντροφός μας φοβάται και απομακρύνεται ακόμα περισσότερο.
Συνεπώς, είναι προτιμότερο να κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί (να βγούμε έξω με τις φίλες μας, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να ασχοληθούμε με το σπίτι μας) για να αισθανθούμε ότι ελέγχουμε περισσότερο τη ζωή μας.
Χρειάζεται χώρο και χρόνο και μετά από μια ανάπαυλα η κατάσταση ομαλοποιείται.
Kαι αν ανησυχούμε ότι θα χαθεί η επαφή μεταξύ μας, πρέπει να καθησυχάζουμε τον εαυτό μας ενθυμούμενες πως όταν δεν θα αισθάνεται απειλή και έχει την ανάγκη για εγγύτητα, θα πλησιάσει.
Ίσως το κάνει με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που περιμένουμε, αλλά κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται όπως τον ευχαριστεί.