Ήταν ο πρώτος μου έρωτας, η πρώτη μου σχέση, η μία και μοναδική αγάπη της ζωής μου.
Γνωριστήκαμε στο τέλος του λυκείου, στο φροντιστήριο και έκτοτε γίναμε αχώριστοι. Περάσαμε στην ίδια σχολή, μείναμε μαζί, είχαμε ίδια ενδιαφέροντα και ήταν το άλλο μου μισό. Όταν τελειώσαμε τις σπουδές μας ξεκίνησαν τα θέματα.
Θέματα τύπου που πάει η σχέση μας, τι κάνουμε;; Η Νίκη τότε, δεχόταν και πιέσεις από την οικογένεια της για το συγκεκριμένο λόγο. Μετά από τόσα χρόνια σχέσεις, πίεζαν γιατί έπρεπε να πάρουμε ντε και καλά μια απόφαση. Η προχωράμε μαζί ή χωρίζουμε..
Και εκεί ήταν το μεγάλο μου λάθος. Λίγο η πίεση, λίγο ότι ήθελα και κάποιες νέες εμπειρίες (ήταν η πρώτη μου σχέση) αποφάσισα πως ήταν καλύτερα να χωρίσουμε. Κανένας δεν μπορούσε να το πιστέψει, ήμασταν τόσο ταιριαστοί και όλο αυτό έβγαινε απλά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Τότε πίστευα πως μόνος μου θα κατακτήσω τον κόσμο, πίστευα πως ήθελα να γνωρίσω και άλλες γυναίκες, ένιωθα πολύ μικρός για να σοβαρευτώ τόσο πολύ και φοβόμουν πως στη πορεία θα έβγαιναν απωθημένα και θα ήταν χειρότερο.
Η Νίκη ένα τέλειο πλάσμα, που είχε όλο το πακέτο και με αγαπούσε με όλη της την αγνή καρδιά και εγώ ένας ΗΛΙΘΙΟΣ που την άφησα να φύγει.
Τα χρόνια πέρασαν… Η Νίκη έφτιαξε τη ζωή της, παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά. Εγώ δεν την ξεπέρασα ποτέ, στη ζωή μου υπήρξαν μόνο σχέσεις άνευ ουσίας. Κάθε κοπέλα που γνώριζα την σύγκρινα με την Νίκη. “Η Νίκη φιλούσε καλύτερα”, “η Νίκη ήταν πιο όμορφη”, ‘”η Νίκη ήταν πιο έξυπνη”, “η Νίκη, η Νίκη, η Νίκη…” Παντού την βλέπω μπροστά μου. Η Νίκη ένα τέλειο πλάσμα, που είχε όλο το πακέτο και με αγαπούσε με όλη της την αγνή καρδιά και εγώ ένας ΗΛΙΘΙΟΣ που την άφησα να φύγει.
Παρακολουθώ τη ζωή της, αφού μένουμε στην ίδια περιοχή. Βλέπω την Νίκη δίπλα στον άνδρα της και θα ήθελα σαν τρελός να ήμουν εγώ στη θέση του. Την βλέπω με τα παιδιά της και θα ήθελα να είναι τα δικά μου παιδιά. Ποτέ όμως δεν την πλησίασα να μάθω πως νιώθει, αν με σκέφτεται… Η μόνη επικοινωνία είναι ένας τυπικός χαιρετισμός. Σε αυτό τουλάχιστον, ήμουν κύριος τόσα χρόνια.
Άλλωστε τα λάθη πληρώνονται. Εγώ βρήκα το άλλο μου μισό και το έχασα και δεν μπορώ να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από αυτό. Σίγουρα δεν θα την ξεπεράσω ποτέ, αφού πλέον, πέρασα τα σαράντα και εξακολουθεί να είναι η μόνη γυναίκα που σκέφτομαι, η μία και μοναδική αγάπη στη ζωή μου…