Η «Κιβωτός του Κόσμου» είναι Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού, που δραστηριοποιείται πάνω στη μέριμνα παιδιών που ζούσαν σε συνθήκες παραμέλησης και εγκατάλειψης, χωρίς ιατρική φροντίδα, χωρίς μέλλον, τα περισσότερα από μονογονεϊκές οικογένειες, και πολλά χωρίς γονείς. Η «Κιβωτός του Κόσμου» ιδρύθηκε το 1998 από έναν εικοσιεξάχρονο ιερέα, τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου με όπλα την αγάπη του για τα παιδιά και την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας φωλιάς στοργής και φροντίδας για τα παιδιά αυτά της «άλλης» Αθήνας. Παιδιά που βίωναν καθημερινά την εγκατάλειψη, την αδιαφορία, το ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, την Ακαδημία Πλάτωνος. Βλέποντας την ανείπωτη φτώχεια και την εξαθλίωση των παιδιών αυτών ο πατέρας Αντώνιος δε δίστασε να αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό το έργο που εκτός από έργο αγάπης είναι για εκείνον έργο ζωής. Μαζί με μια ομάδα εθελοντών που πλαισιώνουν ανιδιοτελώς τον πατέρα Αντώνιο και τα παιδιά με διάθεση προσφοράς και αγάπης, η «Κιβωτός του Κόσμου» συγκεντρώνει σήμερα περίπου τα 400 παιδιά, από βρέφη έως 18 ετών σχηματίζοντας έτσι μια κοινότητα ανθρωπιάς και αγάπης, που ανθεί και μεγαλουργεί στο κέντρο της Αθήνας.
Πάτηρ Αντώνιος
«Ο εθελοντισμός είναι η απτή πράξη της αγάπης και ως τέτοια δεν θα πρέπει να επιβραβεύεται. Εμείς εδώ πιστεύουμε ότι είναι καθήκον μας να δίνουμε ανθρωπιά και αυτό κάνουν οι περίπου 200 εθελοντές της Κιβωτού. Ο εθελοντισμός δεν πηγάζει ούτε από υποχρέωση ούτε από καταναγκασμό. Στηρίζεται απλώς και μόνο στην επιθυμία που έχει το άτομο να προσφέρει. Η Κιβωτός του Κόσμου είναι σήμερα μια εστία φροντίδας, συμπαράστασης και ελπίδας για το μέλλον των παιδιών που ζουν σε μονογονεϊκές οικογένειες ή έχουν βιώσει το αίσθημα της εγκατάλειψης. Ο στόχος της δεν είναι η ιδρυματοποίηση των παιδιών αυτών. Είναι να έχουν τη δική τους ξεχωριστή ζωή έξω από την Κιβωτό, η οποία και θα τα βοηθήσει να πατήσουν ακόμη πιο γερά στα πόδια τους αλλάά και να βοηθήσουν ακόμη και τους γονείς τους να ενταχθούν και πάλι στο κοινωνικό σύνολο».
Μαρίνα Κατσίμπαλη:
«Η Κιβωτός είναι ένας θύλακας ελπίδας. Για μένα όλα όσα ακούγονται για την κοινωνία σήμερα και την αποστασιοποίησή της από τον ανθρώπινο πόνο δεν είναι απόλυτα, γιατί πάντα και παντού υπάρχει ευαισθησία. Ο καλύτερος “ευαισθητοποιητής” είναι ο πόνος! Πολλοί από τους εθελοντές έχουν βιώσει κάτι τραυματικό και μέσα από τον εθελοντισμό βρίσκουν γαλήνη, ηρεμία, βρίσκουν ότι μετράει η ζωή τους, ότι κάτι προσφέρουν, ότι αλλάζουν τη ζωή τους σε κάτι. Εγώ ήρθα εδώ μετά τον θάνατο της μητέρας μου για να προσφέρω μαθήματα αγγλικών στα παιδάκια για λίγες ώρες. Ομως εδώ βρήκα αληθινή γαλήνη και οι δύο ώρες έγιναν τέσσερις, έγιναν οκτώ και πιστεύω ότι έκανα το καλύτερο για μένα και για τα παιδιά αυτά, αλλά και για την αγαλλίαση της ψυχής της μητέρας μου. Την ευτυχία που βιώνω σήμερα ζώντας πιο απλά δεν την ήξερα τότε που είχα όλα τα υλικά αγαθά. Αλλαξαν οι αξίες μου και οι προτεραιότητές μου. Εδώ υπάρχει και ο ξενώνας άστεγων μητέρων. Προσφέρουμε ακόμη τη δυνατότητα να στήσουν μία στέγη στηρίζοντάς τις. Εχουμε παιδιά από δώδεκα χώρες, γι’ αυτό και το νηπιαγωγείο μας το λέμε τα “Ηνωμένα Εθνη μας”. Σήμερα τα πρώτα παιδιά που ήρθαν στην Κιβωτό είναι φοιτητές, έχουν γίνει και αυτά εθελοντές και βοηθούν την Κιβωτό μας. Οι εθελοντές μας έρχονται από όλη την Αττική. Η κ. Ρένα έρχεται από τη Φιλοθέη εδώ και εννέα χρόνια και μαγειρεύει κάθε Σάββατο για τα παιδιά. Η κ. Αναστασία, που είναι γύρω στα εβδομήντα, έρχεται από τα Μέγαρα κάθε Τρίτη για να βάλει το λιθαράκι τής αγάπης της γι’ αυτά τα παιδιά».
ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ
kivotostoukosmou.org
