Κριτική
Της: Έπη Τρίμη
Η ταινία βγήκε επίσημα στους κινηματογράφους, στις 22.12.16. Στην εν λόγω ταινία, πρωταγωνιστεί η αφρόκρεμα του αμερικανικού κινηματογράφου και πρόκειται για ένα μελόδραμα που σκοπίμως οι παραγωγοί το προβάλουν κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, ώστε να προβληματιστούμε και να συγκινηθούμε. Πάντα, άλλωστε, στις γιορτές είμαστε πιο ευάλωτοι και σκεπτόμαστε με τρυφερότητα και συμπόνια.
Υπόθεση
Ο Γουίλ Σμίθ είναι διαφημιστής. Έπειτα από τον τραγικό θάνατο της κόρης του, ο Howard Inlet (Will Smith), παθαίνει κατάθλιψη. Αποσύρεται από τη ζωή και κλείνεται στο καβούκι του. Οι σκέψεις του, στρέφονται γύρω τον χρόνο, την αγάπη και το θάνατο – θέματα που ούτως ή αλλιώς τα επεξεργάζεται- λόγω της ψυχολογίας που έχει, εδώ και καιρό.
Οι φίλοι και το κοινωνικό του περίγυρο, επειδή τον αγαπούν και τον νοιάζονται, σκαρφίζονται έναν περίεργο τρόπο προκειμένου να τον προσεγγίσουν και να τον επαναφέρουν στους ρυθμούς που «ορίζει» η καθημερινότητα.
Το ευρηματικό και ανατρεπτικό σκηνοθετικό εύρημα, είναι πως οι φίλοι του τον προσεγγίζουν με μια ανορθόδοξη συλλογιστική, που συνάδει με τη ψυχολογία και τα ενδιαφέροντα του Will Smit. Η Helen Mirren παρουσιάζεται ως θάνατος, ο Jacob Latimore ως χρόνος και η Keira Knightley ως αγάπη.
Ο Howard Inlet (Will Smit), νιώθει πως χάνει τα λογικά του ή πως η ίδια η ζωή, του παίζει ένα μεταφυσικό παιχνίδι ώστε να ξεφύγει από τα δεσμά της θλίψης και να επανακάμψει. Πρόκειται για τον κατάλληλο ηθοποιό στον κατάλληλο ρόλο! Ο Will Smit πραγματικά αποδίδει θαυμάσια τη ψυχολογία και το δράμα του πρωταγωνιστή. Μου θύμισε πολύ την ερμηνεία του στο «Κυνήγι της ευτυχίας / The Pursuit of Happyness», όπου είχε ερμηνεύσει άκρως ρεαλιστικά και συγκινητικά, το 2006 έναν αντίστοιχο δυνατό ρόλο.
Η σκηνοθεσία είναι του, Ντέιβιντ Φράνκελ («Dear Diary», «The Devil Wears Prada»), σε πρωτότυπο σενάριο του Άλαν Λόεμπ («Wall Street: Money Never Sleeps», «21»).
Προσωπικά, αν o Will Smit δεν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, (που όπως λένε τα προγνωστικά πάει για Όσκαρ ερμηνείας), θα έλεγα πως είναι μια ταινία που ναι μεν σε κρατά σε εγρήγορση και σε συγκινεί ,αλλά πως το συναίσθημα που μεταφέρει, στο θεατή, δεν είναι τόσο ισχυρό ώστε να τον προβληματίσει στη συνέχεια.
Όλοι οι ηθοποιοί αποδίδουν εξαιρετικά τους ρόλους τους, η φωτογραφία είναι υπέροχη και το σκηνοθετικό όπως προείπαμε εύρημα ενδιαφέρον. Ίσως αν έχεις παιδιά μπεις περισσότερο στο πετσί του ρόλου του Will Smit. Πάντα ένας θάνατος συγκλονίζει πόσο δε του παιδιού σου. Να τη δείτε!