Πριν λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα στο Παλλάς το αριστούργημα του Μπέρτολντ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία» . O Kωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί το έργο του Μπερχτ με οδηγούς την ιστορική μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη, τις γνωστές αλλά και κάποιες ανέκδοτες συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι . Στο πλευρό του ένας εκλεκτός 17μελής θίασος με αφηγητή τον Δημήτρη Λιγνάδη, δικαστή τον Αιμίλιο Χειλάκη, Γκρούσα την Μαρία Πρωτόπαππα, εραστή της τον Αποστόλη Τότσικα και βιολογική μητέρα την Ελισάβετ Μουτάφη .
Ιστορία: Μια υπηρέτρια διασώζει τον νεαρό διάδοχο του άρχοντα, τον οποίο η μητέρα του εγκατέλειψε προκειμένου να σωθεί από τους επαναστάτες. Με θυσίες κρατάει το παιδί κοντά της, μέχρι την ημέρα που η βιολογική μητέρα του επιστρέφει και το διεκδικεί δικαστικά, κατηγορώντας την Γρούσα ότι της το έκλεψε.Ο Αζντάκ, ένας μέθυσος και πόνηρος άνθρωπος χρίζεται δικαστής και καλείται να αποφασίσει για τη τύχη του παιδιού. Επιλέγοντας μία σολομώντεια λύση τοποθετεί το παιδί μέσα σ’ ένα κύκλο και ζητά από τις δύο γυναίκες να το τραβήξουν από τα χεράκια του με δύναμη, η κάθε μία προς το μέρος της…
Ο κύκλος με την κιμωλία έμελλε να γίνει ένα από τα διασημότερα (μαζί με την “Οπερα της πεντάρας”) και πιο πολυπαιγμένα έργα του Γερμανού δραματουργού και ποιητή, παγκοσμίως. To εμβληματικό έργο γράφτηκε το 1944 τη χρονιά που ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αν και σε ορισμένες χώρες είχε τυπικά τελειώσει, ακόμα μάστιζε τον κόσμο, στη διάρκεια της αυτοεξορίας του Μπρεχτ στις ΗΠΑ. Το αντιπολεμικό πνεύμα του συγγραφέα είναι εμφανέστατο, έστω κι αν η υπόθεση (δύο γυναίκες που διεκδικούν το ίδιο παιδί) δεν προδίδει εξαρχής κάτι τέτοιο.Σ’ έναν κόσμο, όπου θριαμβεύει η αδικία, η αλαζονεία της εξουσίας και του πλούτου, σε μια εποχή σκληρή και δύσκολη όπως αυτή που ζούμε σήμερα, ο Μπρεχτ, παραμένει μέγας ποιητής – οραματιστής και μέσα από τη θεατρική πράξη μεταφέρει την πίστη του στον θρίαμβο της Δικαιοσύνης , δηλαδή της Ανθρωπότητας. Σε συνέντευξη του ο Μαρκουλάκης δήλωσε “Υπάρχει χρησιμότητα στην τέχνη. Δεν αλλάζει τον κόσμο μονομιάς και ακαριαία. Ούτε είναι το θέατρο ένα μανιφέστο. Μπορεί όμως σιγά σιγά να μετακινήσει συνειδήσεις. To θέατρο μοιάζει περισσότερο με κύμα πάνω στο βράχο παρά με κεραυνό!”
