Η οικογένεια που έχει ένα παιδί με ειδικές ικανότητες – δεξιότητες είναι ένα δύσκολο γεγονός ως προς το χειρισμό της οικογένειας.
Συναισθήματα φόβου, απογοήτευσης, σύγχυσης, απόρριψης και έλλειψης δύναμης να κάνουν κάτι για να μεταβάλουν τη δύσκολη αυτή κατάσταση βασανίζουν πολλούς γονείς και αποτελούν τη φυσιολογική αντίδραση σε μια αναπάντεχη κατάσταση.
Οι γονείς, πρέπει να αποδεχθούν το γεγονός του παιδιού τους και να αναγνωρίσουν σε πρώτο χρόνο το πρόβλημά τους, ώστε στη συνέχεια να μπορέσουν να το διαχειριστούν.
Χρειάζονται αποδοχή και προσωπική προσπάθεια για την αντιμετώπιση των αρνητικών συναισθημάτων.
Η επαγγελματική βοήθεια από τους ειδικούς είναι καταλυτικής σημασίας γιατί θα δώσει τα εφόδια να διαχειριστούν όλα τα άτομα το υπάρχον «πρόβλημα» του παιδιού -μέλους.
Η θετικότητα της στάσης όλης της οικογένειας-στενής και ευρύτερης- καθώς και η ιδία στάση των μελών κρίνεται απαραίτητη και προς το παιδί και προς τους γονείς.
Όταν επί παραδείγματι ένα παιδάκι διαγνώσετε με μυϊκή δυστροφία, μετά το αρχικό σοκ, οι γονείς είναι σίγουρο πως θα ανακουφίστηκαν από το γεγονός ότι η φυσική αυτή αναπηρία δεν συνοδευόταν και από πνευματική καθυστέρηση.
Οι γονείς μέσω της ψυχιατρικής παρακολούθησης διδάσκονται στο να βλέπουν τα υπόλοιπα προσόντα του παιδιού και να μην εστιάζουν στο αρνητικό και δυσάρεστο γεγονός.
Επίσης, προτρέπονται σε συμμετοχή σε ομάδες με γονείς που αντιμετωπίζουν παρεμφερές πρόβλημα, ώστε να ανταλλάσσουν εμπειρίες και να στρέψουν μακριά συναισθήματα και σκέψεις όπως “γιατί να τύχει αυτό σε μας;” με το συνεπαγόμενο συναίσθημα μοναξιάς και πεποίθησης ότι είναι οι μοναδικοί που αντιμετωπίζουν αυτή την κατάσταση.
Κάθε παιδί είναι ένα μοναδικό άτομο. Χρειάζεται ενθάρρυνση. Η ιατρική και η ψυχολογία έχουν κάνει άλματα και η αγαστή συνεργασία είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία.
Μη ξεχνάμε, πως οι γονείς είναι οι ιθύνοντες σε ό,τι αφορά το παιδί τους και μπορούν να δώσουν σημαντικές πληροφορίες για την ανάπτυξη και την εξέλιξή του σε γιατρούς, ψυχιάτρους και δασκάλους.
Ο γονέας πρέπει να εκπαιδευτεί στο να μην νιώθει στιγματισμένος και αδικημένος.
Το συναίσθημα του πένθους πρέπει να αντικατασταθεί με δύναμη, στωικότητα και εύρεση τρόπων και μηχανισμών ώστε η καθημερινότητα να είναι για όλους ευκολότερη.
Η θετική στάση της οικογένειας θα κάνει και τους υπολοίπους όπως συγγενείς και φίλους να μην τους οικτίρουν, άρα και η καθημερινότητα θα είναι πιο βοηθητική και φωτεινή.
Άλλωστε όλοι μας έχουμε ανάγκη από ευκαιρίες!
Αγαπήστε το παιδί σας και περάστε του το μήνυμα πως έχει χαρίσματα και δεξιότητες.
Αν το διαχειριστείτε φυσιολογικά θα το βοηθήσετε να αποκτήσει έντονη προσωπικότητα και αυτοπεποίθηση άρα να είναι ένα χρήσιμο μέλος στην κοινωνία!