Πόσες φορές δεν είπαμε βαρύγδουπες κουβέντες και είπαμε μέσα μας πως ποτέ εμείς δε θα κάνουμε κάτι, δε θα εμπλακούμε σε μια κατάσταση που είναι μακριά από τη ψυχοσύνθεσή μας ή δε θα πούμε λέξεις ανήκουστες προς εμάς.
Κι’ όμως η ίδια η ζωή μάς διαψεύδει και μάς εκθέτει. Πρώτα σε εμάς και μετά σε τρίτους. Αποτελεί κλασσική περίπτωση που την έχουμε ζήσει όλοι μας μπλέκοντας σε περιπέτειες και απρόβλεπτες καταστάσεις.
Η φράση “ποτέ εγώ” είναι δήλωση μεγάλη. Δήλωση με δέσμευση έναντι των αξιών μας και των αρχών μας. Ξέρω πως υπάρχουν στιγμές που νομίζουμε πως έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της ζωής μας, των σκέψεών μας και των συναισθημάτων μας. Η ζωή, όμως, έχει κανόνες για να υπάρχει και η εξαίρεση.
Η ανατροπή δε των δεδομένων και του ασφαλούς είναι πιο σίγουρη από ποτέ.
Η καθημερινότητα είναι γεμάτη ανατροπές και εμπόδια. Η ζωή είναι εκτός ελέγχου στην πραγματικότητα. Εσύ κάνεις τα πλάνα και τα σχέδιά σου και ο Θεός γελάει. Ένας σεισμός, μια τρομοκρατική επίθεση, μια πυρκαγιά και όλα ανατρέπονται. Το αστάθμητο είναι το μόνο σίγουρο και μάς ακολουθεί από την αρχή της γέννησής μας.
Φράσεις όπως” Εγώ δε θα του φερόμουν ποτέ έτσι”, ” δε θα μιλούσα ποτέ άσχημα στη μητέρα μου”, “δε θα χώριζα κατ’ αυτόν τον τρόπο”, “εγώ θα έκανα καλύτερη διαχείριση των χρημάτων μου” , είναι φράσεις απόλυτα συναισθηματικές και εγωιστικές γιατί αντικατοπτρίζουν το τώρα και όχι το πάντα.
Μάταιες δηλώσεις για κάθε περιστατικό της καθημερινότητας σε κάθε ηλικία και κοινωνικό επίπεδο που πληγώνουν τόσο εμάς που τις κάνουμε όσο και όσους τις εισπράττουν.
Οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε επιεικείς, με απέραντη κατανόηση, πολύ αγάπη και διάθεση συγχώρεσης.
Το να “μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου” αποτελεί καθήκον ώστε να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και να αφουγκραστούμε τη ψυχολογία, τις επιθυμίες, τους φόβους και τις συνθήκες που βιώνει κάθε άνθρωπος.
Έχουμε καθήκον να συνδράμουμε και όχι να κρίνουμε … Μόνο τότε οι σχέσεις θα είναι υγιείς και εμείς ευτυχισμένοι!