Επιμέλεια: Καλλιόπη Σαϊτη
Υπάρχουν πολλές γυναίκες που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στην καριέρα.
Η κάθε μία για το δικό της προσωπικό λόγο. Η Μαρίνα ήταν μία απ’ αυτές, το μόνο πράγμα που την ενδιέφερε, ήταν ο κόσμος των μίτινγκ με το εμπορικό και τους πελάτες. Είχε χαθεί και με τις λίγες φίλες που τις είχαν απομείνει γιατί που χρόνος για συναντήσεις. Ωστόσο για τον έρωτα, ούτε συζήτηση, μ’αυτόν ήταν από καιρό στα μαχαίρια.
Υποστηρίζει ότι το συναίσθημα σε κάνει ευάλωτο, ευπαθή και σχεδόν πάντα νοσείς. Αφήνεις την καρδιά σου ελεύθερη να αγαπήσει, μέχρι να πληγωθεί ξανά και ξανά και αφού έχει πλέον σακατευτεί αρκετά, τα κλείνεις όλα και επιλέγεις την καριέρα. Εκεί τουλάχιστον ξέρεις ότι το παιχνίδι είναι τίμιο γιατί απ’ την αρχή σου δείχνει το σκληρό του πρόσωπο και είσαι έτοιμη να πολεμήσεις…αυτό πίστευε και με αυτόν τον τρόπο ζούσε τα τελευταία χρόνια. Υπήρχε βέβαια κάτι που της διέφευγε κι αυτό το κάτι ήταν ο χρόνος, ποιος δίνει άλλωστε σημασία στο χρόνο όταν είναι πολύ νέος; Συνήθως η σχέση κόστους κι οφέλους επανεξετάζεται όταν είναι αργά πια.
Στο παρελθόν είχε πληγωθεί αρκετά, όταν ο άντρας της την εγκατέλειψε αυτήν και τα δυο τους παιδιά. Πάλευε τόσα χρόνια μόνη, με την ευθύνη και τη λαχτάρα της μάνας που θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά της σωστά, χωρίς να τους λείψει τίποτα, η απουσία του πατέρα τους ήταν ήδη αρκετή, σκεφτόταν και ένιωθε ενοχές η ίδια για λογαριασμό του.
Θυμάται, πως κάποτε υπήρξε ευαίσθητη και τρυφερή μέχρι που έφτασε στο σημείο, να είναι σκληρή κι απότομη, η μόνη γλύκα που της είχε απομείνει ήταν σε κάτι καραμέλες που της άρεσε να τρώει κάπου-κάπου. Το σπίτι, το είχε πάντα στην εντέλεια και όλα τα πράγματα είχαν τη δική τους θέση, έβγαζε μάτι ότι ξένο πόδι δεν πατούσε στα χαλιά αυτού του σπιτιού, μου περιγράφει συγκινημένη και με κοιτάζει στα μάτια ύστερα από τόσην ώρα, με το βλέμμα καρφωμένο σε ένα σημείο στον τοίχο, θαρρείς πως γράφτηκαν εκεί όλες οι τραγικές στιγμές που πέρασε και μένουν για να τις διαβάζει πότε-πότε.
Ο ρόλος της ήταν διπλός απέναντι στα παιδιά, οι υποχρεώσεις πολλές με τα έξοδα κάποιες φορές να την ξεπερνούν. Η ζωή της ήταν δουλειά και απέραντη μοναξιά όσο αναφορά τη γυναικεία της φύση. Έφευγε απ’το σπίτι στις 09:00 το πρωί και έφτανε να γυρίζει στις 10:00 το βράδυ και 11:00 και 12:00 κάποιες φορές.
Ήταν καλό στέλεχος στην εταιρεία και με παχυλές ανταμοιβές, τουλάχιστον εκεί έδειχνε ότι τα πάει καλά κι αυτό της έδινε κουράγιο και δύναμη ότι θα τα καταφέρουν. Ήταν μονόδρομος γιατί άλλη στήριξη δεν είχε, μοναχοπαίδι και με γονείς που ίσα τους έφτανε η σύνταξη για να βολέψουν τον εαυτό τους; Δύσκολα! Έφτασε η πολυπόθητη στιγμή που τα παιδιά της θα έφευγαν για σπουδές.
Καλά τα είχε καταφέρει μέχρι τώρα, σκέφτηκε! Μπορεί να στερήθηκε εκείνη κάποια πράγματα αλλά τουλάχιστον δεν έλειψαν απ’ τα παιδιά της και θα συνέχιζε να το κάνει μέχρι να καταφέρουν να σταθούν κι εκείνα στα δικά τους πόδια, ήταν παλιά καραβάνα και άντεχε ακόμα. Για δες, ο γιος μου στη Θεσσαλονίκη και η κόρη μου στην Κρήτη…καιρός να κάνω κι εγώ κανένα ταξιδάκι, σκέφτηκε και χαμογέλασε. Τόσα χρόνια δεν το είχε κουνήσει απ’ την Αθήνα και τώρα ήρθε η ώρα, αφού δεν ήξερε καλά-καλά αν χρειάζεται διαβατήριο γι’ αυτούς τους προορισμούς. Οι μέρες κυλούσαν κι εκείνη καμάρωνε κάθε φορά που μιλούσε στη δουλειά για τους δυο φοιτητές που τύχαινε να είναι τα παιδιά της… που γεννήθηκαν ευτυχισμένα μωρά και κάθε φορά που την κοιτούσαν έμοιαζε σαν να της έλεγαν «τώρα μη φοβάσαι, είμαστε εμείς εδώ για σένα» μια σταλιά ανθρωπάκια, της έδιναν αξία απ’ την πρώτη τους κιόλας εμφάνιση και ας μη μπορούσαν καλά καλά να κρατήσουν σταθερό το βλέμμα τους ακόμα επάνω της, μου λέει και με ξανακοιτάει, βουρκωμένη αυτή τη φορά! Βάζει ένα κομμάτι bitter σοκολάτας στο στόμα της και συνεχίζει.
Μετά από πολλά χρόνια, ζήτησε 2 εβδομάδες άδεια για να πάει να τακτοποιήσει τα παιδιά της και αφού επέστρεψε της ανακοίνωσαν ότι θα πρέπει να σταματήσουν τη συνεργασία τους διότι χρειάζονταν μια νεότερη γυναίκα σ’ αυτή τη θέση.
Ένιωσε τις γάμπες τις αμέσως να μουδιάζουν, ερχόταν το έμφραγμα, το ένιωθε. Ξαφνικά άρχισαν να περνάνε από μπροστά της τα τελευταία 20 χρόνια που ήταν σ’αυτή τη δουλειά. Δε χρειαζόταν να έχεις μαθηματικό μυαλό για να κάνεις τον υπολογισμό. Σχεδόν η μισή της ζωή…αυτό έκανε θόρυβο, και η Μαρίνα μαζί του πέφτοντας λιπόθυμη στο γραφείο του διευθυντή.
Αφού συνήλθε, κατάλαβε πως ο χρόνος της εκεί μέσα, είχε τελειώσει οριστικά και από πολύτιμο και αναντικατάστατο εργαλείο που ήταν, τώρα πια την έβλεπαν σαν μια κρεμάστρα, έτοιμη για να αντέξει πάνω της όλα τα πανωφόρια της εταιρείας. Γυρίζοντας σπίτι, σκεφτόταν ξανά και ξανά πως πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα και έφτασε να μοιάζει με κρεμάστρα. Με τον καιρό και με τη σκέψη της ίδιας λέξης ξανά και ξανά, κατάφερε δίπλα της να προσθέσει ακόμα μία. «Κρεμάστρα με προσωπικότητα»!
Περάσαμε δύο πολύ δύσκολα χρόνια! Μοιάζει το στόμα της να κλαίει, μετά απ’ αυτό που ομολογεί. Που να βρεις δουλειά σ’αυτή την ηλικία…ακούγεται λιγάκι ρατσιστικό, όταν όμως το βιώνεις είναι ακόμα πιο έντονο, υπάρχουν φορές που ξεπερνάει και τα όρια και κάνεις υπομονή γιατί σκέφτεσαι ότι ο Θεός στους ανθρώπους δίνει μέχρι εκεί που μπορούν να αντέξουν…άρα θα αντέξω…θα τα καταφέρω έλεγε μέσα της με πίστη βαθιά!
Τι θα μπορούσα να πω μετά απ’ όλα αυτά…υποκλίνομαι πραγματικά σ’αυτή τη γυναίκα που έχω μπροστά μου, αφήνοντάς την να συνεχίσει, τη δική της ιστορία, το δικό της προσωπικό μανιφέστο που καταθέτει σε μένα για να το μεταφέρω σε εσάς. Με την αποζημίωση λοιπόν, που πήρε απ’τη δουλειά της, συντηρήθηκαν σχεδόν δύο χρόνια, κάνοντας φυσικά πολύ μεγάλη οικονομία, για να μπορούν να συνεχίσουν τις ζωές τους, χωρίς να καταλάβουν τα παιδιά της αυτό που είχε συμβεί. Ζούσαν φτωχικά αλλά περήφανα!
Ήταν μια περίοδος απολογισμού, αξιολόγησης και επαναδιαπραγμάτευσης μέχρι που βρήκε τη δύναμη και βγήκε στο δρόμο στα 47 της χρόνια για να ξανακερδίσει τη χαμένη της ζωή. Αυτή τη φορά προσθέτοντας και κάποια κομμάτια που τα είχε ξεχάσει απ’ όταν ήταν ακόμα νέα. Η Μαρίνα, μαζί με άλλες δύο γυναίκες, ξανάχτισαν τον πυρήνα τους γύρω από κάτι άλλο, αυτό το άλλο έχει να κάνει με μια μη κερδοσκοπική εταιρεία που βασίζεται στη στήριξη της απασχόλησης & επιχειρηματικότητας των γυναικών.