Κριτική της: Έπη Τρίμη
Το παραλήρημα μιας γυναίκας – μέσα από έναν μονόλογο – που ζει αιώνια κάτω από τη σκιά της μητέρας της. Διατάραξη της οικογενειακής ησυχίας, ψίθυροι αυτογνωσίας που πνίγονται στο καλώδιο του τηλεφώνου σε ένα και μοναδικό, σε ένα καθοριστικό τηλεφώνημα. Ένα τηλεφώνημα που διαπερνά σαν ρεύμα το σώμα της, στην προσπάθεια της για συναισθηματική διασύνδεση. Ένα τηλεφώνημα που έχουμε σκεφτεί να κάνουμε όλοι αλλά δεν τα έχουμε καταφέρει. Η σαραντάχρονη δασκάλα, μια γυναίκα αλλά και ένας άντρας ένα ον που ζει και εργάζεται που ερωτεύεται και αγαπά μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μπροστά στα μάτια της ξεδιπλώνονται αναμνήσεις, προσωπικές απόψεις και φόβοι. Αισθήματα νοσταλγίας, πόνου, οργής και αγάπης αναβλύζουν μέσα από καλά κρυμμένες αλήθειες που καταφέρνουν τελικά να ειπωθούν κι ένα τελευταίο ¨σ’ αγαπώ¨ που μας κρατάει συντροφιά όταν πέφτουμε για ύπνο. Έως πότε;
Το θεατρικό κείμενο αν και πολύ σκληρό και ακατάλληλο προς ανήλικους ξεπερνά τα στερεότυπα. Η Λίζυ Ξανθοπούλου (Αλίκη) μέσα από τον μονόλογό της σε κάνει να ταυτίζεσαι και να βιώνεις βαθιά μέσα σου τις χιουμοριστικές στιγμές αλλά και τις δραματικές. Η Αλίκη έρχεται μέσα από τα σκοτάδια της να ξεστομίσει πράγματα που ούτε καν η ίδια ξέρει αν θέλει να ακούσει, είτε με τρόπο ειρωνικό κι είτε με χιούμορ, αλλά και κάποιες φορές με στυγνή ωμότητα.
Εξαιρετικό κείμενο, καθηλωτική ερμηνεία, ανατρεπτική σκηνοθεσία και μουσική που σε ταξιδεύει! Ο θεατής βρίσκει την προσωπική πρισματική του ελευθερία και αλήθεια. Βλέπει, μιλά, γίνεται η ηρωίδα, η μάνα, η κόρη, ο πατέρας, το παιδί.
Φράσεις τόσο αληθινές που τις έχουμε πει και σκεφτεί όλοι μας στιγματίζουν και μας κάνουν να αναλογιστούμε κατά τη παράσταση αλλά και στη συνέχεια.
Ένα κλασσικό βίωμα το να πληγώνουμε αυτούς που μας αγαπούν, είτε επειδή ξέρουμε ότι μας συγχωρούν, είτε επειδή απαιτούμε ν’ αντέξουν την αλήθεια μας. Η μάνα συγχωρεί και αντέχει με όπλο της την αγκαλιά…
‘’Με πληγώνει να βλέπω το φως μόνο μέσα στο σκοτάδι μου.’’
Τα σκηνικά είναι απέριττα ώστε να δίνουν το βήμα στη πρωταγωνίστρια και οι φωτισμοί ευρηματικοί ώστε οι φωτοσκιάσεις να βγάζουν την τραγικότητα και την ένταση που της αναλογεί.
Όπως αναφέρει και ο νεαρός σκηνοθέτης Αριστοτέλης Μαγουλάς Η Λίζυ Ξανθοπούλου, η ηθοποιός της παράστασης έχει το χάρισμα να κάνει πολύ ευρηματικά τις συναισθηματικές μεταβάσεις δίνοντας τη δική της πινελιά και βρίσκοντας τη χρυσή τομή μεταξύ της οργανικότητας αλλά και την κατάλληλης ρευστότητας που έχει ένας τέτοιος ρόλος.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Αριστοτέλης Μαγουλάς
Κείμενο: ΤζωρτζίναΤζήλιου
Ερμηνεία : ΛίζυΞανθοπούλου
VideoArt: Γιώργος Συμεωνίδης & Άρτεμις Σταθάκου
Μουσική Σύνθεση – sounddesign: Νικόλας Καρίμαλης (Razastarr)
Φωτογραφίες: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ
——–
Studio Μαυρομιχάλη | Μαυρομιχάλη 134, Νεάπολη Εξαρχείων
Από 9 Οκτωβρίου έως 11 Δεκεμβρίου Κάθε Κυριακή στις 19:00
Τιμή εισιτηρίου: Γενική είσοδος 10€ | Μειωμένο 8€
Καλή θέαση αξίζει και θα συζητηθεί!