Με τον σύζυγο μου τον Παύλο είμαστε μαζί δέκα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ο γάμος μας πολύ συχνά περνάει κρίσεις, ωστόσο έχουμε καταφέρει να βρούμε μια χρυσή τομή για χάρη του γιου μας και να ελαττώσουμε τους καυγάδες . Το θέμα είναι ότι δεν βλεπόμαστε αρκετά και εκείνος αφιερώνει σχεδόν ολόκληρη τη μέρα του στη δουλειά του και πολύ λίγο για εμένα και το παιδί . Η δουλειά του είναι βραδινή , έχει να κάνει με νυχτερινά μαγαζιά στα Βόρεια Προάστια , οπότε ποτέ δεν μπορώ να έχω εντελώς το κεφάλι μου ήσυχο , ενώ λείπει όλο το βράδυ από το σπίτι . Για να σας δώσω να καταλάβετε, φεύγει από το σπίτι γύρω στις 12 το βράδυ και γυρνάει πάντα ξημερώματα. Σηκώνεται το πρωί πηγαίνει το παιδί στο σχολείο, πάει για καφέ με φίλους ή ξανακοιμάται και το απόγευμα θα πάει πάντα στο γυμναστήριο. Η μέρα του δηλαδή είναι πάντοτε γεμάτη. Εγώ ανέκαθεν υπήρξα ζηλιαρόγατα αλλά εκείνος το έβρισκε χαριτωμένο. Δεν μου αρέσει που πηγαίνει τόσο πολύ γυμναστήριο και έχει πωρωθεί με αυτό. Του το έχω πει αμέτρητες φορές αλλά δεν μου δίνει σημασία. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα μου είπε ότι βρήκε έναν παλιό του φίλο στο γυμναστήριο και θα ξεκινούσαν μαζί μια συνεργασία. Άρχισε να λείπει ακόμη πιο συχνά από το σπίτι. Όποτε τον έπαιρνα τηλέφωνο ήταν στο Νάσο και συζητούσαν. Κάτι δεν μου κολλούσε από όλα αυτά.
Αποφάσισα να τον ακολουθήσω . Η κολλητή μου με έλεγε τρελή παρόλα αυτά δέχτηκε να με βοηθήσει. Το να παρακολουθήσεις τον άντρα σου χωρίς να σε καταλάβει δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο πόσο μάλλον , όταν εκείνος είναι έξυπνος και πονηρεμένος. Πήραμε λοιπόν το αμάξι της φίλης μου , για ξεκάρφωμα και στηθήκαμε έξω από το γυμναστήριο. Τον είδαμε να βγαίνει και τον ακολουθήσαμε στη διαδρομή για το σπίτι του συνεργάτη του. Σε κάποιο σημείο τον χάσαμε. Αυτό έγινε δύο τρεις φορές και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από τις ιδιότητες μου ως ντεντέκτιβ. Έψαξα λοιπόν και βρήκα τα προσωπικά στοιχεία του εν λόγω φίλου του. Ύστερα από κάποια τηλεφωνήματα σε τηλεφωνικούς καταλόγους κατάφερα να βρω τη διεύθυνση του . Πήγαινα κάθε απόγευμα εκεί και δεν έβρισκα το αμάξι του Παύλου . Ήμουν σχεδόν πεπεισμένη ότι ο σύζυγος μου με απατά. Ως δια μαγείας ένα βραδύ η φίλη μου γυρνώντας σπίτι της είδε παρκαρισμένο το τζιπ του Παύλου σε έναν κεντρικό δρόμο κοντά στην περιοχή μας. ‘’Πιάσαμε λαβράκι!’’ Μου είπε. Την επόμενη μέρα κιόλας τη στήσαμε λίγα μέτρα πιο κάτω και περιμέναμε τον Παύλο να εμφανιστεί. Ξαφνικά μετά από μισή ώρα έρχεται ο Παύλος και παρκάρει κάτω από μια 4όροφη πολυκατοικία . Εγώ είχα τρελαθεί από την αγωνία , η αδρεναλίνη στα ύψη , η φίλη μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει. Ήθελα να πάω να δω όλα τα κουδούνια να μάθω το όνομά εκείνης που είχε μπει ανάμεσα μας, αλλά η κολλητή μου με αποθάρρυνε. Μέτα από κανένα δίωρο και ενώ είχε σκοτεινιάσει εντελώς , ξαφνικά ο Παύλος κατεβαίνει μαζί της και μπαίνουν στο τζίπ! Δέκα μέτρα πιο κάτω ήμασταν εμείς! Εγώ είχα πλέον φρικάρει , λέω στη φίλη μου ‘’δες την αυτήν , πως είναι ; ‘’ μου έλεγε ότι δεν βλέπει καλά . Δεν άντεξα άλλο , ξεπάρκαρα και πήγα από πίσω τους τρέχοντας σαν τρελή με το αυτοκίνητο . Φτάνω δίπλα του , ο Παύλος με κοιτάζει έντρομος και ξαφνιασμένος ενώ οδηγούσε παράλληλα , παρόλα αυτά δεν κατάφερα να δω την συνοδηγό του. Τους προσπερνάω λοιπόν , σταματάω το αμάξι στη μέση του δρόμου μπροστά από το δικό του , κλείνω όλη την κυκλοφορία , βγαίνω από το αυτοκίνητο , έτοιμη να τον βρίσω και συνειδητοποιώ ότι ‘’η συνοδηγός’’ του ήταν ο φίλος του και συνεργάτης Νάσος. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί ! Εκείνοι και οι δύο είχανε μείνει να με κοιτάζουν με απορία, τα άλλα αμάξια κόρναραν από πίσω, γύρισα ντροπιασμένη στο αυτοκίνητο και φύγαμε. Ο Παύλος με έπαιρνε τηλέφωνο και δεν ήθελα να το σηκώσω, να του πω τι ; Ότι η ζήλεια μου με οδήγησε να παρακολουθώ όλα τα βήματα του ; Παρόλα αυτά , το μόνο που με ρώτησε ήταν αν ήμουν καλά γιατί ανησύχησε έτσι όπως με είδε. Του είπα ότι περνούσα τυχαία από εκεί και τον πέτυχα με το αυτοκίνητο. Με τη φίλη μου ακόμα γελάμε όταν σκεφτόμαστε αυτήν την ιστορία .