Ήρθα στην παρέα σας αν και αρκετά μεγάλη γιατί με κέρδισαν αυτές οι υπέροχες ιστορίες σας. Μιλάνε στη ψυχή και κάνουν όλες εμάς τις γυναίκες να νιώθουμε πως έχουμε έναν αέναο κώδικα επικοινωνίας. Mας ενώνει και ας μη γνωριζόμαστε από κοντά.
Άλλωστε είναι πιο εύκολο να ανοιχθείς και να μιλήσεις για τα εσώψυχά σου όταν γράφεις και εκφράζεσαι χωρίς να εκτίθεσαι. Είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας που σε βοηθάει να πεις τον πόνο σου. Τα δε σχόλια είναι πάντοτε βοηθητικά διότι σε βοηθούν να πάρεις τις αποφάσεις σου.
Θα σας μιλήσω για το πώς τα εγγόνια μου με λύτρωσαν από τις ενοχές μου ως μητέρα και μου έδωσαν δεύτερη ευκαιρία.
Με λένε Μάνια και είμαι 58 ετών. Είμαι συνταξιούχος δασκάλα και ζω στη Θεσσαλονίκη.
Όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο είμαι γιαγιά δύο πανέμορφων διδύμων του Ορφέα και του Λάμπρου. Τα εγγόνια μου είναι από τη μεγάλη μου κόρη και είναι 7 ετών.
Είναι η χαρά της ζωής μου. Μου έδωσαν φως στη ψυχή και μια δεύτερη ευκαιρία να προσφέρω στοργή και αγάπη που στέρησα. Στο βαθμό δηλαδή που έπρεπε και όφειλα ως μάνα στις δύο μου κόρες.
Τα παιδιά μου τα έκανα σε νεαρή ηλικία όταν και εγώ πάσχιζα να ανακαλύψω ποια είμαι και τι θέλω. Τα κορίτσια μου δε γεννήθηκαν με εγχειρίδιο χρήσης και έτσι έκανα πολλά λάθη που με γεμίζουν ενοχές.
Τους στέρησα τα πολλά χάδια γιατί ως κόρη στρατιωτικού είχα μεγαλώσει αυστηρά και βέβαια λόγω του ότι δούλευα ασταμάτητα σε σχολεία και σε φροντιστήρια ο χρόνος μας ήταν λιγοστός.
Πάντα πάσχιζα να μην τους λείπει τίποτα και η σχέση μας αν και καλή ήταν βασισμένη στον ποιοτικό χρόνο και όχι στον ποσοτικό.
Για εμένα όσα λένε οι ψυχολόγοι πάνω σε αυτό είναι μεγάλο σφάλμα γιατί τα παιδιά σε χρειάζονται στο παιχνίδι, στις αταξίες, στα μαθήματα, στις φιλίες…παντού.
Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη μόνο χρήματα αλλά αγάπη και χρόνο. Κάτι που εγώ δεν το ήξερα γιατί είχα μεγαλώσει αυστηρά και δεν είχα ζήσει τα παιδικά μου χρόνια με γνώμονα τα “θέλω μου αλλά τα πρέπει και τους κανόνες“.
Τα εγγόνια μου με λύτρωσαν από τις ενοχές μου, ως μητέρα. Δεν ντρέπομαι να πω πώς παίζω μαζί τους σαν μικρό κορίτσι. Λατρεύω τις στιγμές που κάνουμε μαζί σκανδαλιές. Που πάμε ατέλειωτες βόλτες στο πάρκο και τρώμε παγωτό.
Χαίρομαι σαν παιδί όταν διαβάζουμε μαζί βιβλία. Ανυπομονώ να έρθει το Σάββατο να πάμε σε παιδικά πάρτι…
Ζω μια δεύτερη ευκαιρία για “μητρότητα” μέσα από το ρόλο της γιαγιάς.
Ευγνωμονώ την κόρη μου και το γαμπρό μου για το Θείο αυτό το δώρο που μου προσφέρουν. Ήταν η ευκαιρία να έρθω πιο κοντά με το παιδί μου, να του ζητήσω συγνώμη και να γεφυρώσω το κενό που μάς χώριζε.
Νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί έχω την υγεία μου, είμαι σύγχρονη γιαγιά, έχω δυνάμεις και η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη ενέργεια και χαρά.
Βέβαια, δεν “καπελώνω” την κόρη μου και ακολουθώ τις οδηγίες και τους κανόνες που η ίδια έχει θεσπίσει στο μεγάλωμα των εγγονών μου…. αλλά να εγώ είμαι το “μεγάλο παιδί” που παίζει και χαίρεται, προστατεύει και συμβουλεύει…
Είμαι ευτυχισμένη, νιώθω ευλογημένη και θα είμαι πάντοτε στήριγμα και βράχος στην οικογένειά μου και σε ό,τι και αν χρειαστεί.
Στη ζωή πρέπει να μάθουμε να ζητάμε συγνώμη, να είμαστε ευγνώμονες σε όσα ο Θεός μας προσφέρει και βέβαια να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Ένα παιδικό χαμόγελο είναι σε θέση να σε βάλει να σκεφτείς και να καταλάβεις τα σφάλματά σου, αρκεί να το θέλεις!
Η ιστορία της φίλης μας θα… μιλήσει στις ψυχές σας!
«Γιατί επικοινωνείς μαζί μου μετά από τόσο καιρό απουσίας; Πού ήσουν στα δύσκολα;»