Πέρασα τα 60 χρόνια και ο χρόνος τρέχει σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι που κάνει κούρσα ταχύτητας.
Πότε ήμουν παιδί και τα καλοκαίρια φάνταζαν ατέλειωτα και πότε στη μέση ηλικία που η κάθε μέρα έρχεται και φεύγει εν εν ριπή οφθαλμού;
Δεν προλαβαίνεις να ξυπνήσεις και οι ώρες είναι γεμάτες υποχρεώσεις και έγνοιες που σε κάνουν να τρέχεις χωρίς να σκέφτεσαι.
Καιρό τώρα συμφιλιώθηκα με την ιδέα πως δεν είμαι παιδούλα και η γκόμενα των 20.
Είμαι σοφή, πλούσια σε εμπειρίες και ξέρω να ζω με ή χωρίς κόσμο γύρω μου.
Επιτέλους νιώθω αυτάρκης και στιγμές μεγαλύτερης γαλήνης. Δε με νοιάζει αν θα αρέσω στους γύρω μου, αρκεί να αρέσω σε μένα. Να είμαι εντάξει με το μέσα μου, τη συνείδησή μου και βέβαια με τις υποχρεώσεις μου.
Το ζητούμενο μου είναι να κοιτάω τη ζωή στα μάτια και να μη χαμηλώνω το βλέμμα από ενοχή και ντροπή. Για όλα αυτά που έχω κάνει και έχω σκεφτεί.
Θέλω να συμφιλιωθώ με τη φθορά του χρόνου και την έννοια του θανάτου γιατί αυτό είναι ελευθερία!
Χαίρομαι για τα λάθη μου, για τις εμπειρίες μου και κυρίως για τον πόνο που κάποιοι άνθρωποι μου έδωσαν. Με έκαναν πιο σοφή και πιο πλούσια σε συναισθήματα και καλοσύνη.
Έμαθα πως δε γίνεται να με αγαπούν όλοι, όσες προσπάθειες και να έχω κάνει στο παρελθόν, γιατί απλά δεν είναι λογικό και αγγίζει τη σφαίρα της αφέλειας.
Διδάχτηκα το πώς είναι να συνομιλείς μ’ ένα βουβό διάλογο με τον εαυτό σου ώστε καθημερινά να τα βρίσκεις με όσα στο παρελθόν σε τρόμαζαν.
Μαθαίνεις και αδημονείς να δεις πώς είναι το γήρας και τι σκέψεις θα σου φέρει στο νου και στη ψυχή.
Καταλαβαίνεις πως όταν το ταξίδι της ζωής ολοκληρωθεί όσο πιο πλούσιος είσαι μέσα σου τόσο λιγότερο φοβάσαι το θάνατο και το σκοτάδι.
Γιατί ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Αυτό που σε σκοτώνει δεν είναι ο φυσικός θάνατος και το ταξίδι προς την αιώνια ζωή αλλά οι τοξικές σκέψεις, οι κακίες και οι ποταπές συμπεριφορές.
Δείτε ακόμη κάποιες συγκλονιστικές εξομολογήσεις:
Στα 50 μου έμαθα να λέω όχι σε ό,τι μου κάνει κακό και χαλάει τη ψυχολογία μου
Τι μου έμαθε η απόλυτη ηλικία των 50