Λένε πως η αγάπη και η οικειότητα, νικά τα πάντα και ξορκίζει το φόβο μακριά. Όμως, γιατί κάποιοι από μας φοβόμαστε να αφεθούμε, να ζήσουμε και μοιραστούμε οικειότητα και αγάπη;
Επιστημονικά ο φόβος της αγάπης και της οικειότητας είναι υπεύθυνος για την ενεργοποίηση μιας σειράς αυτόματων αμυντικών μηχανισμών που χαρίζουν, μόνο προσωρινά, την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Η ερωτική αγάπη, εκφράζεται στη βαθιά επιθυμία για πλήρη συνταύτιση και ένωση μ’ ένα άλλο πρόσωπο.
Γιατί, όμως, κάποιοι άνθρωποι νιώθουν οικείοι μόνο όταν είναι στο κρεβάτι και φοβούνται την οικειότητα και την αγάπη;
Η έννοια της οικειότητας προϋποθέτει το μοίρασμα της δικής μας πραγματικότητας και την αποδοχή της πραγματικότητας του άλλου, χωρίς κανείς από τους δυο να κρίνει αυτές τις πραγματικότητες ή να προσπαθεί να τις αλλάξει.
Οικειότητα σημαίνει μοίρασμα και αγάπη. Μοιράζομαι τα πιο κρυμμένα συναισθήματα και τις πιο μύχιες σκέψεις μου με έναν άλλο άνθρωπο.
Γιατί φοβόμαστε την οικειότητα και την αγάπη ενώ όλοι τα αποζητάμε;
Αρνούμενοι την αγάπη, προστατευόμαστε από το άγχος που προκαλείται από αυτή.
Και έτσι γινόμαστε νευρωτικοί, δεν μπορούμε να νιώσουμε την σχέση μας, δεν μπορούμε να δώσουμε στην σχέση μας, δεν μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να χαρούμε, δεν μπορούμε να είμαστε αληθινοί.
Επίσης, αν έχουμε νιώσει στην παιδική μας ηλικία συναισθηματικά εγκατάλειψης από τους γονείς μας, μπορεί κάθε φορά που θα απομακρύνεται ο σύντροφός μας, να νιώθουμε ότι μας εγκαταλείπουν. Κι έτσι να γαντζωνόμαστε από αυτόν.
Οπότε στις ερωτικές σχέσεις αυτό που κάνουμε είναι να επαναλαμβάνουμε τη σχέση που είχαμε με τους γονείς μας και να ξαναζούμε τις δυσκολίες ή τα αδιέξοδα της μη ολοκληρωμένης αγάπης που τη συνόδευαν.
Εάν η σχέση αυτή δεν λειτουργούσε ώστε να νιώθουμε χαρά και αναγνώριση, μοιάζει σαν να ξαναζούμε την ίδια δυσκολία και στις ερωτικές σχέσεις συσσωρεύοντας στέρηση ικανοποίησης και αυτό μάς κάνει να φοβόμαστε.
Όπως δηλαδή στη σχέση με τους γονείς έτσι και στις ερωτικές σχέσεις, υπήρχε κάτι το οποίο επιθυμούσαμε να λάβουμε -σε συναισθηματικό επίπεδο- και ποτέ δεν καταφέραμε να λάβουμε την αγάπη όπως εμείς λαχταράμε.
Το πρώτο βήμα για το άτομο, όπως αναφέρει η ψυχολόγος Βιβή Πετμεζά είναι να συνειδητοποιήσει τί είναι αυτό που το φοβίζει στην προοπτική μιας μακροχρόνιας συντροφικής σχέσης, ποιοι είναι οι φόβοι αλλά και οι προσδοκίες του και να εντοπίσει τα μοτίβα συμπεριφοράς του που σαμποτάρουν τις σχέσεις του.
Αυτό θα συμβεί μόνο αν επιδιώξει να αποκτήσει μια καλύτερη σχέση με τον εαυτό του ώστε στη συνέχεια να επιτύχει και μια εποικοδομητική σχέση με έναν σταθερό σύντροφο.
Καλύτερη σχέση με τον εαυτό σημαίνει αποδοχή της μη τελειότητάς μας.
Αποδοχή του γεγονότος ότι μπορεί για μια ολόκληρη ζωή να ζούμε με το φόβο να δείξουμε ότι δεν είμαστε αψεγάδιαστοι.
Θέλει πολύ ενέργεια να προσπαθεί κάποιος να δείχνει συνεχώς αυτό που νομίζει ότι θέλουν οι άλλοι να βλέπουν σε εκείνον προκειμένου να τον αποδεχτούν.
Η ζωή μας ανήκει και είναι καιρός να αρχίσουμε να ζούμε για εμάς. Παύοντας να φοβόμαστε την οικειότητα και την αγάπη μπορούμε να πάψουμε να είμαστε συναισθηματικά ανάπηροι.
Διαβάστε επίσης:
Η υγεία και αγάπη φέρνουν την ευτυχία και όχι τα χρήματα