Γεια σας! Θα χρησιμοποιήσω το ψευδώνυμο Όλγα για ευνόητους λόγους, μένω στην Αθήνα και είμαι 34 ετών. Αν και όχι ιδιαίτερα γνωστή, είμαι τραγουδίστρια και όπως κάθε άνθρωπος που δουλεύει νύχτα έχω δει και έχω βιώσει πολλά πράγματα στη ζωή μου.
Δεν έχω σπουδάσει κατ’ επιλογήν, όμως παρόλο που η τύχη δεν τα έφερε έτσι ώστε να γίνω κάποιο «μεγάλο» όνομα στο τραγούδι , είμαι ευγνώμων καθώς τόσα χρόνια (και κυρίως σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς ) κατάφερα να ζω αξιοπρεπώς απ’ τη δουλειά μου και παράλληλα κάνω αυτό που αγαπώ!
Οι γονείς μου χωρισμένοι από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι…
Επόμενο ήταν λοιπόν, πως μεγαλώνοντας ήθελα να αποκτήσω μια μεγάλη και ευτυχισμένη οικογένεια.. Άπιαστο όνειρο φαντάζει βέβαια αυτό, αφού και τον μ@$@κομαγνήτη να σας πω ότι έχω είναι λίγο.. Δυστυχώς αυτό που συμβαίνει είναι πολύ χειρότερο ..
Ας ξεκινήσω από την αρχή. Εκεί που είμαι μόνη μου λοιπόν και αφοσιωμένη στη δουλειά μου, τσουπ να ΄τος ο πρίγκιπας!
Έτσι έδειχνε να είναι δηλαδή και ξεκινήσαμε σιγά και σταθερά (εγώ το ήθελα έτσι). Βλέπετε ήμουν πολύ επιφυλακτική με όσα είχα περάσει στο παρελθόν κι όσο καλός και αν φαινόταν κράταγα μια πισινή που λένε..
Πέρασαν έξι μήνες όμορφοι και είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου ευγενικό, ήρεμο και προστατευτικό, που κάθε γυναίκα θα ζήλευε.
Ήταν τόσο καλός που απορούσα ώρες-ώρες αν βλέπω όνειρο.
Ήταν ένας άνδρας με τα όλα του και εσωτερικά και εξωτερικά.. ένας άνδρας με τα δώρα του, τα δείπνα του ,τα ταξίδια του, περνούσα τέλεια σας λέω!!
Και δεν τελειώνει εδώ.. κάθε βράδυ με πήγαινε αυτός στη δουλειά, να μην είμαι μόνη μου βραδιάτικα, και μάλιστα περίμενε να τελειώσω για να με πάει σπίτι μου ή να μείνουμε στο δικό του. Με είχε σκλαβώσει με την ευγένεια και την αγάπη του.
Εκεί που όλα λοιπόν, φαντάζουν τέλεια έρχεται το πρώτο χτύπημα να με προσγειώσει. Απολύθηκα απ’ τη δουλειά ,ο λόγος αδιευκρίνιστος με υποσημείωση ότι θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή…
Ήμουν έξαλλη!
Ευτυχώς όμως, είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου να με καταλαβαίνει και να μου λέει να μην το βάλω κάτω.. Έτσι και εγώ ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειά. Δε δυσκολεύτηκα, βρήκα σχεδόν αμέσως όμως μια μέρα πριν ξεκινήσω με παίρνουν τηλέφωνο και μου το ακυρώνουν χωρίς να ξέρω ποιος ήταν ο λόγος…
Ξαναβρήκα δουλειά, πάλι το ίδιο.. Είπα σύμπτωση, αυτό όμως συνεχιζόταν με κάθε δουλειά που έβρισκα, ώσπου κάποια στιγμή ένας εργοδότης έξω φρενών – ετοιμάσου γιατί εδώ σκάει κεραμίδα- μου λέει “δεν μπορώ εγώ εξαιτίας σου κορίτσι μου να δέχομαι απειλές για την οικογένεια μου και το μαγαζί μου και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστούμε ποτέ !”
Σοκ!! Δεν το χώραγε ο νους μου και δεν είχα ιδέα πώς να το διαχειριστώ.
Ο “τέλειος“ – φαινομενικά- σύντροφος μου κάθε φορά που έβρισκα δουλειά πήγαινε μετά από λίγο και την ακύρωνε, απειλώντας τους ανθρώπους για τις ζωές τους!
Η προσποίηση στο μεγαλείο της.. Δεν είχα να αντιμετωπίσω απλά έναν άνθρωπο ζηλιάρη, εδώ μιλάμε για πρόβλημα μεγάλο, ο άνθρωπος ήταν μανιακός, ήταν άκρως ακατάλληλος, διαταραγμένος !!
Η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη όταν του είπα να χωρίσουμε..
Εννοείται πως δεν το δέχτηκε ποτέ. Με παρακολουθούσε συνεχώς, ερχόταν έξω απ’ το σπίτι μου κάνοντας σκηνές, χτυπώντας κουδούνια, ξεσηκώνοντας ολόκληρη τη γειτονιά.
Όποτε ήμουν έξω με κόσμο, εμφανιζόταν από το πουθενά και με έβριζε μπροστά τους και έκανε σκηνές εξωπραγματικές.
Αναγκάστηκα να κινηθώ νομικά, να προσλάβω δικηγόρο, να πάρω ασφαλιστικά μέτρα, με αποτέλεσμα να βρω το αμάξι μου σπασμένο και γραμμένο επάνω με σπρέι “ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ”.
Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει ούτε ιερό, ούτε όσιο και κυρίως δεν δείχνει να φοβάται κανέναν. Έχω μετακομίσει φυσικά σε άλλη περιοχή της Αθήνας, αλλά φοβάμαι να κυκλοφορήσω ή να μείνω μόνη μου στο σπίτι μήπως και με βρει.
Ζω έναν εφιάλτη αυτή τη στιγμή που σας γράφω!
Δεν ξέρω πως θα καταφέρω να ζήσω ξανά σαν φυσιολογικός άνθρωπος, σκέφτομαι ακόμη και να πάω μόνιμα στο εξωτερικό για να γλιτώσω. Αλλά ακόμα και αλλού , πιστεύω ότι θα με βρει. Αυτός ο παρανοϊκός έχει γίνει η σκιά μου και τιμωρούμαι κάθε μέρα με τον χειρότερο τρόπο για την λάθος επιλογή μου να τον εμπιστευτώ.
Προσπάθησα να του μιλήσω με το καλό, προσπάθησα με το άγριο , δεν παίρνει από λόγια. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σκάλωμα έχει μαζί μου πια, εγώ αηδιάζω μόνο στη σκέψη του. Δε μπορώ να κοιμηθώ απ’ τον τρόμο μου πλέον και δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να ξεφύγω από τον αγροίκο και να ξαναβρώ την ψυχική μου ηρεμία.