Με λένε Μαίρη και είμαι 50 ετών. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί από το Λύκειο. Ήταν σφοδρός έρωτας. Σπουδάσαμε μαζί, κάναμε μεταπτυχιακά και όταν ολοκληρώθηκε αυτός ο κύκλος της ζωής μας αποφασίσαμε να παντρευτούμε και να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Ο γάμος μας κράτησε 25 ολόκληρα χρόνια – μια ζωή.
Ένας γάμος γεμάτος χαρές και λύπες και τον ερχομό δύο υπέροχων παιδιών της Αλίκης και του Ορφέα.
Η έγγαμη ζωή μας για τους έξω έδειχνε στρωμένη με ροδοπέταλα. Και οι δύο οδοντίατροι με μεγάλα ιατρεία στα δύο άκρα της Αθήνας και πολύ μεγάλη πελατεία. Αγοράσαμε σπίτι 400τετραγωνικών μέτρων που το επιπλώσαμε με τη βοήθεια διακοσμητή και έμοιαζε λες και βγήκε από περιοδικό διακόσμησης.
Με τα ακριβά μας τα αυτοκίνητα, τα παιδιά γραμμένα σε ιδιωτικό σχολείο και τη βοήθεια υπηρεσίας και γκουβερνάντας για την καθημερινή φροντίδα της οικογένειας.
Όλα κύλισαν σε πλήρη αρμονία αφού δεν μάς έλειπε απολύτως τίποτα
Είχαμε τα ταξίδια μας, τα καλά μας ρούχα, τους φίλους και την οικογένειά μας. Όλα καλά δηλαδή…
Μέχρι την αποφράδα ημέρα που ανακάλυψα πως ο άντρας μου έμπλεξε με μια πελάτισσα.
Μια κουνιστή που του έκανε τα γλυκά μάτια. Καταλαβαίνετε πως έγινε ο χαμός. Αρχικά δεν το παραδεχόταν αλλά στο τέλος μετά από απίστευτη πίεση και ομηρικούς καυγάδες το παραδέχτηκε.
Για να σώσουμε το γάμο μας και να ανανεωθούμε αποφασίσαμε να κλείσουμε προσωρινά το παλατάκι μας και να νοικιάσουμε ένα λίγο μικρότερο στα Βόρεια Προάστια. Πράγματι κάναμε προσπάθειες και ειδικά για τα παιδιά. Ορκιζόταν δε πως αυτό ήταν ένα παραστράτημα και τίποτα περισσότερο.
Έλα όμως που για καλή μου τύχη μου σφύριξαν πως τους είδαν μαζί στην Κηφισιά…. Μου ήρθε το αίμα στο κεφάλι. Αρρώστησα! Ένιωθα πικραμένη, άδεια και νεκρή μέσα μου. Αναγκαστικά τον έστειλα με 5 βαλίτσες ρούχα στο παλιό μας σπίτι. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερα 100% αν ήθελα να τον χωρίσω.
Για να είμαι ειλικρινής πήρα αυτήν την απόφαση για να δώσω στον εαυτό μου το περιθώριο να καταλάβω αν μπορώ να ζήσω μακριά του και από τη νοσηρή και ψεύτικη illustration ζωή μας.
10 μήνες μετά βρέθηκε στη ζωή μου ένας υπέροχος άνθρωπος. Αγάπησε τα παιδιά μου σαν να ήταν δικά μου. Με έκανε να νιώσω εκ νέου γυναίκα και να αντιληφθώ πως έχω αξία και εκτόπισμα παρά την ηλικία μου και όσα πέρασα.
Φυσικά, ζήτησα από τον άντρα μου διαζύγιο, λέγοντάς του με κάθε λεπτομέρεια τα δεδομένα της προσωπικής μου ζωής και τους στόχους που έβαλα. Να χωρίσω ήθελα για το καλό της δικής μου ψυχολογίας. Τι στο καλό δεν το αξίζω; Αααχ!
Προχώρησα και έκανα σχέδια χωρίς τον ξενοδόχο.
Κάθε μέρα μου τηλεφωνεί, κλαίει και κάνει σκηνές ζηλοτυπίας. Το οξύμωρο είναι πως δεν μπορώ να τον χωρίσω και επίσημα γιατί ξέρω πως δε θα αντέξει τη νομική οδό…
Τον λυπάμαι γιατί είναι ο πατέρας των παιδιών μου και ο πρώτος μου έρωτας… Δεν μπορώ να χωρίσω γιατί τον λυπάμαι…αλλά γιατί τον λυπάμαι και δε λυπάμαι τον εαυτό μου και τη ζωή μου;
Διαβάστε μία ακόμη συγκλονιστική εμπειρία αναγνώστριας με τον άπιστο σύζυγό της… Απίστευτη ιστορία…