Με λένε Μάριο και είμαι 22 ετών. Πριν λίγες ημέρες μετακομίσαμε μαζί με τη μητέρα μου σε ένα νέο σπίτι και έτσι αρχίσαμε σταδιακά να ανοίγουμε τις κούτες και να τακτοποιούμε τα πράγματά μας.
Ανοίγοντας ένα χαρτοκιβώτιο και χωρίς να έχω μέχρι σήμερα ιδέα έπεσαν στα χέρια μου επιστολές.
‘Ήταν όλες μαζί μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί. Όλοι οι φάκελοι είχαν τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα και ως παραλήπτη είχαν τη μητέρα μου. Χωρίς να πω απολύτως τίποτα πήρα το κουτί και το πήγα στο δωμάτιό μου.
Στόχος μου να ρίξω μια ματιά και να τα βάλω πάλι στη θέση τους.
Χωρίς να το καταλάβω είχα στην κατοχή μου τα γράμματα του “νεκρού”πατέρα μου. Πού να φανταζόμουν, στη συνέχεια, ότι ο κόσμος μου θα γκρεμιζόταν…
Μέχρι το βράδυ δεν είπα τίποτα στη μητέρα μου. Άλλωστε είχαμε πολύ δουλειά να κάνουμε αφού έπρεπε να βάλουμε σε τάξη τα περισσότερα πράγματα. Η μαμά μου είχε μόνο 3 ημέρες άδεια από τη δουλειά της και εγώ έπρεπε να διαβάσω για την εξεταστική.
Με είχε όμως φάει η αγωνία και όλη την ημέρα ο νους μου ήταν στους φακέλους. Αναρωτιόμουν τι μπορούσαν να περιέχουν…
Η αγωνία μου ήταν τεράστια γιατί η μαμά μου επειδή είναι πολύ νέα μαζί μου είναι φίλη. Μέχρι σήμερα δεν είχαμε μεταξύ μας μυστικά…ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Πράγματι ξεθεωμένος το ίδιο βράδυ, αφού έκανα ένα μπάνιο, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και άρχισα να διαβάζω. Αναφερόντουσαν όλες οι επιστολές στη μαμά μου και είχαν γραφεί όλες όταν ήταν 19 ετών. Η υπογραφή ήταν ενός Σπύρου. Αλλά για μια στιγμή… Σπύρος ήταν το όνομα του πατέρα μου!
Όπως μου έλεγε- επί τόσα χρόνια η μάνα μου- ο πατέρας μου είχε πεθάνει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, λίγους μήνες πριν γεννηθώ.
Τα γράμματα αναφερόντουσαν στην ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της μαμάς μου και στην προσταγή του να διακοπεί η κύηση. Ο πατέρας μου δήλωνε μικρός (ήταν τότε 22ετών όπως εγώ) και μη έτοιμος ψυχικά και οικονομικά να μας αναλάβει.
Σπούδαζε μαθηματικός και είχε όνειρα να γίνει μετεωρολόγος. Πού καιρός λοιπόν για ανάληψη ευθυνών και δημιουργία σπιτικού…. Έλεγε στη μάνα μου πως την αγαπούσε και πως είχαν όλο το χρόνο να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν οικογένεια, στο εγγύς μέλλον.
Στην αρχή τα γράμματά του ήταν άλλοτε τρυφερά και άλλοτε γεμάτα μίσος για το παιδί που του χάλαγε τα σχέδια και τα όνειρα.
Στη δε τελευταία του επιστολή, (η μαμά μου είχε βάλει αριθμούς πάνω σε κάθε φάκελλο), της είπε να τον ξεχάσει οριστικά και εφόσον αποφάσισε να με φέρει στον κόσμο να αναλάβει μόνη της τις ευθύνες της.
Μέχρι σήμερα, η μαμά μου, μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο μπαμπάς μου την αγαπούσε και σκόπευε να την παντρευτεί και να με μεγαλώσουν μαζί, όπως σε κάθε φυσιολογική οικογένεια μεγαλώνουν τα παιδιά με τους γονείς τους.
Ποτέ η μαμά μου δεν μίλησε άσχημα για τον πατέρα μου. Πάντα μιλούσε με σεβασμό και καλλιεργούσε- όσο μπορούσε- τη εικόνα πως αν δεν ήταν νεκρός θα ήταν υπόδειγμα, πατρός.
Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε και η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια. Λυπήθηκα τη μάνα μου που δούλευε σαν το σκυλί να μη μας λείψει τίποτα. Κατάλαβα, δε, γιατί οι παππούδες μου δεν αναφέρθηκαν ποτέ στην περίοδο του υποτιθέμενου θανάτου.
Αισθάνομαι ένοχος για τη γέννησή μου καθώς αποτέλεσα εμπόδιο στο να φτιάξει εκ νέου η μαμά μου τη ζωή της.
Έβαλα άρον άρον τα γράμματα στη θέση τους. Όμως είμαι ράκος και δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ. Η φωτογραφία του πατέρα μου που βρίσκεται πάνω στο μπουφέ μου προκαλεί αηδία.
Βοηθήστε με. Να ψάξω να βρω το βιολογικό μου πατέρα; Να μιλήσω στη μητέρα μου απαιτώντας εξηγήσεις;
Είμαι μπερδεμένος και νιώθω ότι όλη μου η ζωή γκρεμίστηκε σα χάρτινο κάστρο….
Διαβάστε μία ακόμη ιστορία που μας έστειλε αναγνώστρια. Οι τύψεις που έχει για τη μητέρα της δεν την αφήνουν να ησυχάσει…
Έχασα τη μητέρα μου και υπεύθυνη νιώθω εγώ