Είμαι μια μητέρα που μεγάλωσε το παιδί της μόνη. Το μεγάλωσα με πολύ αγάπη και στοργή και στάθηκα μητέρα και πατέρας δίπλα του.
Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση, να κρατήσω μόνη μου το παιδάκι μου, και να φτάσω να το καμαρώνω κοτζάμ άντρα στα 17,5 χρόνια του. Ο γιος μου μέχρι πρόσφατα ήταν ένα παιδί -που παρά τις αλλαγές της εφηβείας- ήταν ιδιαίτερα συνεργάσιμο. Σπανίως είχε εκρήξεις θυμού και ακόμη πιο σπάνια συγκρουόμασταν.
Οι διαφωνίες μας λυνόντουσαν με πολύ αγάπη, συζήτηση και βέβαια διπλωματία, από μέρους μου.
Προκειμένου να μη χάσω το παιδί μου έγινα πέρα από γονέας μια πολύ καλή φίλη και κυρίως ακροάτρια. Πάντα προσπαθούσα να αφουγκράζομαι τις ανάγκες του και χωρίς να τον παραχαϊδεύω να δείχνω κατανόηση σε ό,τι τον απασχολεί.
Ωστόσο τώρα που πλησιάζουν οι πανελλήνιες εξετάσεις, έγινε πολύ επιθετικό και έχει κλειστεί στον εαυτό του.
Τρομάζω από τη στάση του και προσπαθώ να γυρίσω το χρόνο πίσω σκεπτόμενη πώς ήμουν εγώ στα εφηβικά μου χρόνια που είχα ως όνειρο ζωής να μπω στην ιατρική. Με αυτόν τον τρόπο θέλω να μπω στα δικά του “παπούτσια” και να σκεφτώ πριν απ’ αυτόν γι’ αυτόν.
Είναι πολύ νευρικός, διαβάζει ασταμάτητα, δεν τρώει και με το παραμικρό φωνάζει.
Επιβάλει,δε,την απόλυτη σιωπή. Ακόμη και την αγαπημένη του γάτα, που καθόταν πάντα δίπλα του όταν διάβαζε,την έχει βγάλει από το δωμάτιο απαιτώντας να περνάει ατέλειωτες ώρες στην απομόνωση του δωματίου του.
Τα βράδια τον ακούω που τσακώνεται με την κοπέλα του, στο τηλέφωνο, και να τη βρίζει λέγοντάς της πως δεν τον καταλαβαίνει και πως κανένας δε του συμπαραστέκεται.
Με πληγώνει η στάση του παιδιού μου, πολύ.
Προχθές του έφτιαξα τα αγαπημένα του σουτζουκάκια με ρύζι και αυτός έδωσε μια με το χέρι του και το έριξε στο πάτωμα. Ποιος το παιδί μου!!!!
Το μονάκριβό μου αγόρι έχει μεταλλαχθεί σε ένα νευρόσπασμα άνευ λόγου. Είναι ένας νέος άνθρωπος που στην παρούσα φάση είναι αχαρτογράφητο τοπίο, για εμένα.
Μου έχει λείψει το χαμόγελό του, τα αστεία του και οι ώρες που ερχόταν να με αγκαλιάσει και να μου πει τα νέα του.
Αυτός ο νεαρός άντρας δείχνει θλιμμένος και γεμάτος αγωνία. Είναι άριστος μαθητής και χωρίς αμφιβολία θα τα καταφέρει να επιτύχει μια πολύ υψηλή βαθμολογία, στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Θέλει και ο ίδιος να γίνει οφθαλμίατρος όπως εγώ. Από τη άλλη, βέβαια, προσπαθώ να του εξηγήσω πως όντας τόσο αγχώδης επιβαρύνει τον εαυτό του χωρίς λόγο. Είμαι πραγματικά πολύ λυπημένη αν και προσπαθώ να δείχνω πως δεν έχει αλλάξει τίποτα και ας είναι η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη.
Ήθελα να μοιραστώ τη δική μου, κυρίως, αγωνία και θλίψη γιατί φαντάζομαι πως και άλλες μητέρες θα ζουν αυτήν την περίοδο μια ανάλογη φρίκη.
Δεν κοιμάμαι τα βράδια σκεπτόμενη πώς μπορώ να φανώ βοηθητική μαζί του κρατώντας επιτυχώς τις ισορροπίες που τόσα χρόνια μόχθησα γι’ αυτές….
Αχ αυτές οι μαμάδες! Σε όλα είναι δίπλα μας! Διαβάστε για την αγωνία μίας άλλης φίλης μας! Η οικονομική κρίση την έφτασε σε πολύ άσχημα ψυχολογικά επίπεδα…
Δεν έχω λεφτά για να σπουδάσω την αριστούχο κόρη μου!