Κι’ αν δε σε αγοράσω; Τι σκέψεις να κάνουμε για να αποτρέψουμε τις άσκοπες αγορές!

Το marketing και η στόχευση στην ανασφάλεια του κάθε ενός από εμάς μάς οδηγούν σε συναισθηματικές αγορές.

Αγορές που τις κάνουμε είτε γιατί είμαστε πεσμένοι ψυχολογικά, είτε γιατί έχουμε τα νεύρα μας ή απλά βαριόμαστε και δεν έχουμε μια ευχάριστη εναλλακτική λύση για να απασχολήσουμε τον εαυτό μας.

Πολλές φορές η ανασφάλειά μας χτυπάει ταβάνι. Η ερωτική απόρριψη, η ανάγκη μας να είμαστε αγαπητοί και αποδεκτοί μάς οδηγεί στο να κάνουμε αγορές άχρηστες κατ’ ουσίαν.

Οι συνειρμοί του τύπου που θα διαβάσετε παρακάτω έχουν γίνει από την πλειοψηφία μας:

-Πρέπει να φοράω rolex για να με υπολογίζουν.

-Πρέπει να έχω μια ακριβή πένα και filofax για να με θεωρούν σοβαρή/ο επαγγελματία.

-Πρέπει η τσάντα μου να είναι επώνυμη και με ευδιάκριτα λογότυπα.

-Πρέπει να φοράω ένα γνωστού οίκου δαχτυλίδι.

-Να οδηγώ ένα πολυτελές αυτοκίνητο.

-Να φοράω ρούχα επώνυμων οίκων.

Προ κρίσης δουλεύαμε σαν τα σκυλιά για να αγοράσουμε επώνυμα είδη.

Χρησιμοποιούσαμε από πιστωτικές κάρτες μέχρι και δάνεια καταναλωτικά. Το status μας έπρεπε να είναι υψηλό για να μάς υπολογίζουν. Διότι μέχρι πρωτινός τα ράσα έκαναν τον παπά!

Σήμερα που είμαστε θύματα του ίδιου μας του καταναλωτισμού συνεχίσαμε να έχουμε τις ίδιες ανασφάλειες και ανάγκες.

Μόνο που αντί να φοράμε από τη κορυφή έως τα νύχια επώνυμα και ακριβά είδη εντάξαμε στις ζωές μας τις “μαϊμούδες” , τα κινέζικα και τα ρούχα ξένων πολυκαταστημάτων.

Σκοτώνουμε την ώρα μας αγοράζοντας θέλοντας να πείσουμε τους εαυτούς μας πως όσα ψωνίζουμε τα έχουμε ανάγκη. Δεν έχει σημασία αν στις ντουλάπες μας δε ξέρουμε τι έχουμε. Μπορεί να έχουμε 10 jeans και να θέλουμε ένα ενδέκατο που διαφέρει σε μια ελάχιστη λεπτομέρεια.

Η εικόνα μας θέλουμε όσο ποτέ να φωνάζει “πετυχημένη/ος”.  Στην εποχή που αν γυρίσουμε τις στέπες μας ανάποδα ίσως έχουμε το πολύ 10€ θέλουμε το ντύσιμό μας και όσα μάς περιβάλλουν να δείχνουν μπόλικα και όμορφα.

Μόνο που τώρα όλα είναι γιαλαντζί όπως τα ντολμαδάκια…Αυτά τα μηνύματα διαμορφώνουν τις σκέψεις μας και το υποσυνείδητό μας.Κάθε αγορά, εμπεριέχει και ένα κόστος ευκαιρίας (opportunity cost).

Η ερώτηση “Και αν δεν το πάρω;” μάς αναγκάζει να το αναγνωρίσουμε και να δράσουμε αναλόγως.

Πραγματικά ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που απαλλάσσει τον εαυτό του από αυτές τις νοσηρές σκέψεις. Που διοχετεύει την ενέργειά του και το χρόνο του σε κατ’ ουσίαν ανάγκες και ενδιαφέροντα.

Οι άνθρωποι πρέπει να διατηρούμε τη μοναδικότητά μας και βέβαια την αυθεντικότητά μας. Αυτοί που μάς αγαπούν και μάς αποδέχονται γι’ αυτό που είμαστε και όχι για μια πλασματική εικόνα είναι αυτοί που αξίζει να μάς περιβάλλουν.

 

 

 

 

 

Comments

comments