Πριν κάποιο διάστημα μετακόμισα στην Αθήνα για να πιάσω δουλειά και μέσα στο καινούργιο έτος να ξεκινήσω και με τη σχολή μου.
Ερχόμενη από χωριό, όλα μου φαινόντουσαν μουντά και χαοτικά. Η δουλειά μου απίστευτα πιεστική, το χειρότερο κομμάτι όλης της προσαρμογής…
Οι γνωστοί λίγοι κι όχι αυτοί που θα επέλεγα ή θα ταίριαζα να κάνω παρέα, ο τρόπος ζωής τελείως διαφορετικός…
Αναγκάστηκα να αφήσω τα πάντα πίσω και έψαχνα κάτι να μου φωτίσει λιγάκι τη ζωή.
Και κάπου εκεί ήρθες εσύ…
Ένας παλιός “γνωστός” που ξαφνικά βρίσκεται Αθήνα και κανονίζουμε να βγούμε για καφέ. Το χαμόγελο σου, οι συζητήσεις μας, οι βόλτες μας… Όλα ξαφνικά φωτίζουν τη ζωή μου.
Και ξαφνικά αυτό αλλάζει. Από πλευράς σου. Από φιλικό το μετατρέπεις σε ερωτικό κι εγώ με μαγεμένο το μυαλό μου σε ακολουθώ.
Αρκεί να σε έχω στη ζωή μου, όπως κι αν σε έχω.
Λίγος καταπληκτικός καιρός μαζί σου και μετά επιστρέφεις για να τελειώσεις με τη θητεία σου στη Σάμο. Μία βδομάδα όλη κι όλη σου έμενε…
Κάθε μέρα μιλούσαμε, μου έλεγες πόσο ερωτευμένος ήσουν μαζί μου κι εγώ ευχαριστούσα θεούς και δαίμονες που βγήκα γι’ αυτόν τον καφέ. Ένιωθα ότι βρήκα ένα στήριγμα.
Και μετά έρχεται η ώρα που επιστρέφεις. Κι είσαι διαφορετικός. Πολύ. Μου φέρεσαι λες κι είμαι μία μύγα που σε περιτριγυρίζει και σε ενοχλεί εκεί που εσύ ήσουν πιο αφοσιωμένος σε όλο αυτό απ’ ότι εγώ…
Κι αυτή η συμπεριφορά σου με πονάει! Κι εκεί τελειώνουν όλα…
Ή μάλλον τα τελειώνεις. Κι εγώ μένω με το παράπονο… Τι ήμουν; Το άτομο που σε βοήθησε να περάσεις το φανταρικό σου; Μια φάση; Τι;
Κι ακόμα μου λείπεις…
Ποτέ δε με ενδιέφερε το αν θα ήμουν φίλη, ερωμένη ή το οτιδήποτε…
Μόνο το να σε έχω δίπλα μου.
Να βάζεις χρώμα στη ζωή μου… Μόνο αυτό…
Μία ακόμη συγκλονιστική εξομολόγηση που μας έβαλε σε έντονες σκέψεις…
«Μην πιστεύετε στο «ΜΑΖΙ»… Ειδικά όταν γράφεται με κεφαλαία!»