Δεν έχει σημασία πώς, πού, πότε… Ήρθε στη ζωή σου και την έφερε τούμπα. Χαμός! Πού να θυμηθείς τον τρόπο και τον τόπο! Μα, και να ήθελες, σου έχει αφήσει καθόλου μυαλό τελικά; Γι΄αυτό άλλωστε δεν σε κοροϊδεύουν φίλοι και γνωστοί τον τελευταίο καιρό, καθώς βλέπουν τη λιγωμένη σου έκφραση όταν τους μιλάς για εκείνη;
-Άντε, κάνε κίνηση! Τι περιμένεις;
-Θα γίνει όταν πρέπει… Να γνωριστούμε καλύτερα πρώτα.
-Μα έχετε βγει αρκετές φορές! Στο τέλος θα σου φύγει και θα το μετανιώσεις!
Πραγματικά, την έχεις δει πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν είστε μόνοι. Πάντα βγαίνετε είτε τριάδα με κάποια φίλη της είτε και περισσότεροι μαζί, με μεγαλύτερη παρέα. Κάποιοι «έχουν καταλάβει», σε κάποιους άλλους το έχεις εκμυστηρευτεί: She’s the One! Και αν σε κάθε έξοδό σας η παρέα μπορεί να ποικίλει, ένα σταθερό μέλος έρχεται και «κουμπώνει» μαζί σας: Το γλυκύτατο σκυλάκι που απέκτησε λίγο καιρό απ’ όταν τη γνώρισες…
Εσύ βέβαια δεν έχεις καν την πρόθεση να γίνεις ακόμα και «ο καλύτερός της φίλος»… Αυτά είναι για το σκυλάκι. Όλα κι όλα! Έτσι, δέχεσαι με ανωτερότητα το παιχνιδιάρικο τετράποδο στις εξόδους σας. Παίζεις μαζί του. Γαυγίζει, σε κοιτάζει με τα μεγάλα του μάτια και γλείφεται. Στο χέρι σου κρατάς πάντα μια λιχουδιά.
-Πιάσε μια κροκέτα αγόρι μου! Έτσι μπράβο!
Κάποτε γίνεται και η πρόταση για privé βραδινή έξοδο σε κάποιο «καλό» μαγαζί. Δέχεται, και μάλιστα χωρίς δισταγμό ή περιστροφές. Θρίαμβος!
Άμεσα, το άτυπο συμβούλιο φίλων και γνωστών πραγματοποιεί συνεδρίαση. Ποιό Eurogroup και βλακείες τώρα, βρε γατάκια υπουργοί! Οι ιδέες για μέρη και λοιπές λεπτομέρειες πέφτουν βροχή, καθώς το brainstorming βρίσκεται στην κορύφωσή του, καταλήγοντας στο πακέτο συμφωνίας για την κατάκτηση εκείνης. Ο τόπος και η ώρα τής ανακοινώνονται αρμοδίως.
Και φτάνει η μέρα του μεγάλου ραντεβού! Έχεις προβάρει τα πάντα: Από τα ρούχα που θα φορέσεις μέχρι τις ατάκες που θα «μιλήσουν» μέσα της την κατάλληλη στιγμή. Όλα μοιάζουν τόσο ευοίωνα. Είναι η βραδιά σου! Σκέφτεσαι ότι το τέλος της μπορεί να βρει τα σώματα και τα χείλη σας αχώριστα…
Τη συναντάς. Τα άπληστα μάτια σου δεν χορταίνουν το θέαμα της εμφάνισής της. Απόψε κάνει μπαμ! Έχει φέρει και το σκυλί της. Πάντα μαζί της, πάντα χαριτωμένο. Και σε συμπαθεί – καλό σημάδι. Μα επιτρέπονται σκυλιά σε τέτοιο μαγαζί; Και γιατί τέλος πάντων το φέρνει π ά ν τ α μαζί της; Κι όμως μπαίνουν μαζί. Όπως και να έχει, η έξοδος εξελίσσεται ονειρικά. Είσαι χαλαρός, είσαι «απλά καταπληκτικός»… Η συζήτηση είναι απολαυστική, τα βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις… Αισθάνεσαι μια ζεστή αύρα να ρέει γύρω σας, σαν το αλκοόλ στο αίμα καθώς περνάτε σε δεύτερο και τρίτο ποτό. Πετάς κροκέτες στον σκύλο. Τις καταβροχθίζει.
Σκέφτεσαι να κάνεις τη μεγάλη κίνηση την ώρα που θα μπείτε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή στο σπίτι της. Ή μάλλον την ώρα που θα την αφήσεις στο σπίτι της. Ναι, καλύτερα εκεί. Φτάνετε. Παρκαρισμένος στην άκρη του δρόμου, γυρνάς και την κοιτάζεις στο μισοσκόταδο. Το στόμα σου ξαφνικά στεγνώνει, η καρδιά σου ανεβάζει στροφές και τα χαρτιά σου ανοίγουν μπροστά της…
Πλέον είναι όλα φανερά. Στο πίσω κάθισμα ο σκύλος παρακολουθεί τη σκηνή κουνώντας ζωηρά την ουρά του. Η αμήχανη σιωπή που προκάλεσε η εξομολόγησή σου σπάει με ένα γρύλισμα.
-Είσαι πολύ καλό παιδί, αλλά…
(Παύση ολίγων δευτερολέπτων.)
-«Αλλά»;;;
(Η καρδιά σου δουλεύει πλέον στα «κόκκινα»…)
-Ε να μωρέ…σε βλέπω σαν φίλο…
(Μας πέθανες.)
Χαμογελάει αινιγματικά, περίπου αυτάρεσκα. Γυρίζει και σε κοιτάζει εξεταστικά. Την ίδια ώρα νοιώθεις τα κοφτερά δόντια του τεράστιου μαύρου σκύλου να χώνονται οδυνηρά στο χέρι σου. Στο χέρι του ανθρώπου που τον τάιζε όλον αυτόν τον καιρό, όχι μόνο απόψε. «Μα πώς μεγάλωσε έτσι!» προλαβαίνεις να σκεφτείς καθώς σε «καρφώνει» με «Eyes that shine burning red» που λένε και οι Zeppelin, κόβοντας την ανάσα σου.
Πονώντας, προσπαθείς να επιστρατεύσεις όλη σου την έμπνευση που σου απέμεινε, όλο σου το χιούμορ.
-Α…ξέρω έναν καταπληκτικό οφθαλμίατρο!
Της ξεφεύγει ένα γελάκι. Ίσως επειδή της άρεσε η ατάκα – ίσως επειδή θέλει να είναι «ευγενική» με το «αστείο» σου… Και βγαίνει από το αυτοκίνητο. Μαζί και ο σκύλος βέβαια. «Θα τα πούμε», λέει. Σε καληνυχτίζει από το παράθυρο και ανεβαίνει στο σπίτι της. Και μετά το απόλυτο κενό. Βάζεις μπρος, μετέωρος. Η επιστροφή σου στο σπίτι δεν υπήρξε ποτέ πιο σιωπηλή. Από μέσα σου σκυλοβρίζεις τον άλλο τον «ευπώλητο» με τις μπούρδες περί σύμπαντος που συνωμοτεί, μπλα, μπλα, μπλα…
Το πρωί και οι επόμενες μέρες σε βρίσκουν να αναρωτιέσαι εάν είχες εκτιμήσει καλά την όλη φάση. Τα δεδομένα στο μυαλό σου είναι τόσο ξεκάθαρα, τόσο κατανοητά σαν να διαβάζεις ένα κείμενο γραμμένο στα κινέζικα.
Ώσπου μια μέρα χτυπάει το κινητό σου. Μήνυμα. Από τη…«Μητέρα του σκύλου». Πόσοι μήνες πέρασαν από το βράδυ της πανωλεθρίας σου; Σχεδόν τρεις… Το ανοίγεις. Θέλει να βρεθείτε. Θέλει να δείτε λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Θα ήθελε να επανορθώσει. Βρε λες; Έρχεται ξανά, δυναμικά στο μυαλό σου: Το ίδιο όμορφη, το ίδιο επιθυμητή…
Τη φαντάζεσαι να περιμένει με προσμονή κοντά στη συσκευή της για τη θετική σου απάντηση ενώ μια μαύρη ουρά τρίβεται στη γάμπα της.
Πεινασμένος, ο μαύρος σκύλος κλαψουρίζει κουλουριασμένος στα πόδια της…
Μα εσύ έχεις ξεμείνει πλέον από κροκέτες.
…
(Αφιερωμένο στον μαύρο σκύλο μου που ξέρει να δαγκώνει μα και να αγαπάει.)