Φίλες μου, δεν θέλω να πω «Καλό Χειμώνα», γιατί πολλές από εσάς θα με κυνηγήσουν και δίκιο θα έχουν εδώ που τα λέμε, αλλά κακά τα ψέματα το καλοκαίρι κάπου εδώ τελειώνει αποχαιρετάμε τα υπέροχα μαγιό μας, λέμε αντίο στα αέρινα συνολάκια μας και κάπου μέσα σε υποχρεώσεις, δουλείες και άλλα συναφή τοποθετούμε τις αναμνήσεις από τις καλοκαιρινές μας διακοπές σε κάποιο πανέμορφο νησί της χώρας μας.
Όλα αυτά, από την μία, δεν μπορώ να πω, μου φέρνουν μια στεναχώρια, μια νοσταλγία αλλά από την άλλη αδημονώ κιόλας για το φθινόπωρο που έρχεται και όλα αυτά που θα φέρει μαζί! Για εμάς, αυτή η χρονιά είναι πολύ σημαντική καθώς μετά από σχεδόν 20 χρόνια θα ξαναπάμε σχολείο, ναι ναι, καλά ακούσατε θα πάμε σχολείο! Ο γιός μου, αντράκι πια, θα πάει πρώτη δημοτικού και όπως θα φαντάζεστε, η τρελή μαμά του όλα τα ζει σε πρώτο πληθυντικό!
Σήμερα, πήγαμε να αγοράσουμε την σχολική του τσάντα, δεν άντεχε να περιμένει, την είχε βρει και ήθελε να την πάρουμε και έτσι και έγινε. Την έβαζε στους ώμους του, τη δοκίμαζε, την περιεργαζόταν και είχε τέτοιο ενθουσιασμό (ελπίζω να έχει τον ίδιο όταν θα έχει μέσα και τα βιβλία του). Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω σωστά, αλλά για μια μάνα αυτές οι στιγμές όπου το μωρό σου παύει να είναι μωρό και γίνεται παιδάκι, παιδί, με υποχρεώσεις, με διαβάσματα, με όλα, είναι πολύ σημαντικό, δείχνει αυτή την μετάβαση και πλέον οι ευθύνες και των δυο μας αλλάζουν.
…θα πρέπει να μάθει να αποδέχεται την διαφορετικότητα, όπου και να τη συναντά, θα πρέπει να μάθει να σέβεται για να τον σέβονται…
Για εμάς, τον άνδρα μου και εμένα, πραγματικά όλη αυτή η εμπειρία της προετοιμασίας του παιδιού μας για την πρώτη μέρα στο σχολείο είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Δεν μιλάω φυσικά για την υλική προετοιμασία τσάντες, τετράδια, βιβλία κ.α. αλλά για την άλλη την πιο ουσιαστική. Την προετοιμασία του παιδιού μας για τον καινούριο κόσμο που ανοίγεται μπροστά του. Πλέον θα είναι μέρος ενός συνόλου, θα πρέπει να μάθει να ενεργεί μέσα σε αυτό το σύνολο με τους κανόνες και τους μη κανόνες του, θα πρέπει να μάθει να αποδέχεται την διαφορετικότητα, όπου και να τη συναντά, θα πρέπει να μάθει να σέβεται για να τον σέβονται. Είναι τόσα πολλά όλα αυτά που νιώθω ότι πρέπει να του μάθουμε, που σκέφτομαι πως θα τα χωρέσει όλα αυτά τα μικρό του κεφαλάκι.
Από την άλλη σκέφτομαι τις ευθύνες μας για αυτό το παιδί, αλλά και για όλα τα άλλα παιδιά που θα το περιβάλλουν στη ζωή του. Από εμάς του γονείς εξαρτάται, το να δώσουμε στο παιδί μας να καταλάβει, ότι οτιδήποτε διαφορετικό είναι και καλό και πως θα ήταν πολύ βαρετό να ζούμε σε έναν κόσμο όπου θα είμαστε όλοι ίδιοι. Ότι πρέπει να είμαστε ευγενικοί με όλους, ότι πρέπει να προσπαθούμε για να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε, γιατί μόνο τότε θα το εκτιμήσουμε πραγματικά. Είμαστε συνεπώς υπεύθυνοι για τον μικρό αυτό άνθρωπο και τις αξίες που θα το δώσουμε και αν το καλοσκεφτείς, αυτή δεν είναι και η μαγεία του να είσαι γονιός;;; Μεγαλώνεις το παιδί σου με αγάπη και προσπαθείς να του δώσεις τα πάντα. Να το μάθεις όσα περισσότερα μπορείς και μετά το αφήνεις να ανοίξει τα φτερά του.
Σας αφήνω φίλες μου, αυτές είναι λίγες σκέψεις μου για την «επιστροφή μου στα θρανία», και που ξέρετε μπορεί να με συναντήσετε δίπλα σας κρεμασμένη από τα κάγκελα κάποιας σχολικής αυλής…