Συγκλονιστική η αληθινή ιστορία της 47χρονης κυρίας Όλγας. Γνώρισε και ερωτεύτηκε, χωρίς να το επιδιώξει, το φίλο και συνεργάτη του άντρα της και ήταν αποφασισμένη να χωρίσει και να ζήσει τον πραγματικό έρωτα μαζί του.. Η μοίρα όμως, της έπαιξε ένα φρικτό παιχνίδι… Ο άντρας που ερωτεύτηκε σκοτώθηκε σε τροχαίο. Ο θάνατος στάθηκε εμπόδια στην πραγματική της ευτυχία.. Πώς αντέδρασε η ίδια; Τι θα κάνατε αλήθεια στη θέση της κυρίας Όλγας;;
Γειά σας… Παρακολουθώ τη σελίδα σας και σε μια αυθόρμητη παρόρμηση σκέφτηκα να σας καταθέσω και τη δική μου ιστορία..
Είμαι η Όλγα και είμαι 47 ετών. Είμαι παντρεμένη για περισσότερα από 20 χρόνια και έχω δυο παιδιά που σπουδάζουν το ένα στο εξωτερικό και το άλλο εδώ στην Ελλάδα.
Όπως καταλαβαίνετε παντρεύτηκα μικρή. Με τον άνδρα μου γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο όταν εγώ ήμουν στο δεύτερο έτος. Είναι μεγαλύτερος κατά τρία χρόνια από εμένα και βρισκόταν στο τελευταίο έτος της σχολής του. Μόλις ολοκλήρωσε και το στρατιωτικό του παντρευτήκαμε.
Ήταν η πρώτη και μοναδική μου σχέση. Η εποχή και η οικογένεια μου με έσπρωχναν τότε σε ένα γάμο για τον οποίο εγώ δεν ήμουν και πολύ σίγουρη. Τα παιδιά ήρθαν πολύ γρήγορα ενώ εγώ ολοκλήρωνα τις σπουδές μου.
Γονείς και συγγενείς μας στήριξαν οικονομικά και επαγγελματικά και από νωρίς είχαμε αρχίσει να ορθοποδούμε. Ο άνδρας μου ήταν ένας άνθρωπος με πολλές δυσκολίες αλλά παρόλα αυτά μου έδινε ότι ζητούσα.. Αγάπη και αποδοχή. Πίστευα ότι ήμουν ευτυχισμένη, ικανοποιημένη. Είχα τους ανθρώπους μου, την οικογένεια μου, τη δουλειά, μια κανονική καθημερινότητα.
Νόμιζα. Μέχρι που ήρθε ο πραγματικός έρωτας στην ζωή μου. Το όνομά του. Αντρέας. Ήταν ένας άνθρωπος εντελώς διαφορετικός από εμένα. Τίποτα δεν του είχε έρθει χαρισματικά στη ζωή.
Αγωνιζόταν και εργαζόταν καθημερινά και απολάμβανε την κάθε στιγμή του με χαρά. Βρέθηκε να συνεργάζεται με το σύζυγό μου σε ένα μεγάλο έργο. Στο πλαίσιο αυτών των επαφών τον προσκάλεσε ο άντρας μου για φαγητό στο σπίτι.
Εκεί τον συνάντησα για πρώτη φορά.
Και αν και η πρώτη συνάντηση δεν ήταν συγκλονιστική, ένα μικρό σκίρτημα με έκανε να αναρωτηθώ εάν ο άνθρωπος αυτός είχε κάτι διαφορετικό. Επικοινωνούσαμε στο πλαίσιο των εργασιών για την ανάπτυξη και ολοκλήρωση ενός μεγάλου έργου και οι επισκέψεις του Αντρέα συνεχώς πλήθαιναν στο σπίτι.
Άρχισα να σκέφτομαι ότι πολλές φορές ερχόταν απλά για να έρθει.. Και γιατί όχι και για εμένα…
Μετά από περίπου ένα χρόνο ένα απόγευμα που βρέθηκε στο σπίτι μου και ενώ ο σύζυγός μου δεν είχε ακόμα επιστρέψει βρήκε το θάρρος και το ομολόγησε. Ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα με πολλά και ποικίλα συναισθήματα.
Χαρά. Ήθελα να φωνάξω. Ανασφάλεια. Ήθελα να τρέξω να κρυφτώ. Σκέψεις ηθικής, έννοιες με τις οποίες είχα ανατραφεί και ποτέ μέχρι τότε δεν είχα ούτε για μια στιγμή αμφισβητήσει.
Ο Αντρέας σιγά σιγά με πήρε από το χέρι και μαζί δημιουργήσαμε μια σχέση μοναδική. Όλα όσα είχα διαβάσει για ιστορίες αγάπης, πάθους, έρωτα και πολλών και έντονων συναισθημάτων τώρα τα ζούσα εγώ. Εγώ ήμουν η πρωταγωνίστρια. Ο Αντρέας ήταν ελεύθερος.
Και μετά από δυο υπέροχα χρόνια σχέσης μου ζήτησε να αφήσω τον άντρα μου και να παντρευτούμε. Εργαζόταν πολύ, ήταν ικανός και μου είχε υποσχεθεί ότι θα στήριζε και εμένα και τα παιδιά σε αυτή τη δύσκολη μεταβατική περίοδο.
Μετά από πολλές σκέψεις, συζητήσεις, αναθεωρήσεις και παλινδρομήσεις το πήρα απόφαση. Θα μιλούσα στον άνδρα μου, θα ζητούσα διαζύγιο και θα ξεκινούσα μια νέα ζωή με ένα άνθρωπο τον οποίο λάτρευα και θεωρούσα θεό μου.
Ένα πρωινό Κυριακής είχα ζητήσει από τον άνδρα μου να μιλήσουμε.
Ο Αντρέας έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι και θα επέστρεφε εκείνη την ημέρα. Είχαμε πει να βρίσκεται και αυτός στην πόλη μας ώστε να μπορεί και να βρεθεί άμεσα με το σύζυγό μου και να του εξηγήσει αλλά και να στηρίξει όλη αυτή την κατάσταση. Εκείνο το πρωινό ο άντρας ήταν από νωρίς κλεισμένος στο γραφείο του.
Άκουγα το τηλέφωνο που χτυπούσε συνεχώς. Ο Αντρέας στο μεταξύ μετά από ένα πολύ πρωινό μήνυμα ότι έχει ξεκινήσει και επιστέφει οδηγώντας δεν είχε ξαναεπικοινωνήσει μαζί μου.
Και εγώ για να τον αφήσω να οδηγήσει με ασφάλεια δεν τον κάλεσα. Λίγο μετά τις 11.00 το πρωί χτύπησα την πόρτα του γραφείου του συζύγου μου και του ζήτησα να μιλήσουμε. Μου είπε ότι και αυτός ήθελε να μου πει κάτι.
Και επειδή συνήθως ήταν αυτός που πρώτος έπαιρνε τον λόγο μου είπε ότι ο φίλος του ο Αντρέας σκοτώθηκε σε ένα φοβερό τροχαίο στην Εθνική κοντά στο διόδια της Ελευσίνας εκείνο το πρωινό. Είχε άμεσα καταφθάσει το ασθενοφόρο, τον μετέφεραν στο κοντινό νοσοκομείο αλλά δεν τα είχε καταφέρει. Ήταν νεκρός…
Εκείνη την ώρα κατέρρευσα. Όλος ο κόσμος γκρεμίστηκε. Κατάφερα να σταθώ όρθια.. Ο άντρας μου με ρώτησε τι ήθελα να του πω.. κάτι ανέφερα για ένα εκπαιδευτικό ταξίδι στην Αγγλία της κόρης μας που προγραμμάτιζε το σχολείο και προφασίστηκα ότι δεν το έκρινα σκόπιμο.. Μου ζήτησε να μεταφέρουμε σε μια άλλη ημέρα τη συζήτηση αυτή..
Από τότε κλείστηκα στον εαυτό μου. Τα παιδιά βλέπουν μια μητέρα που από τη μια ημέρα στην άλλη έγινε από ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος να μετατρέπεται σε ένα άνθρωπο που μηχανικά λειτουργεί και διαχειρίζεται την καθημερινότητα τους.
Μετά το θάνατό του κατάλαβα τι σημαίνει πόνος. Έγινα ένα μαζί του.
Κανένας και ποτέ δεν έμαθε για αυτή τη σχέση. Ο Αντρέας όπως και εγώ δεν είχαμε μιλήσει ποτέ και σε κανέναν για ότι μας συνέβαινε.
Έμαθα ένα πράγμα. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο.
Διαβάστε μία άλλη ιστορία Αναγνώστριας. Έμαθε με τον χειρότερο -ίσως- τρόπο ότι ο άντρας της την απατούσε…
Ο μαρτυριάρης ιός της απιστίας