«Γιέ μου φοβάμαι να σου πω αυτά που σκέφτομαι, φοβάμαι να σου δείξω ότι ξέρω».
Όταν γίνεσαι γονιός, αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου να μην πληγωθεί το παιδί σου, μα και αν ακόμα πληγωθεί εσύ να είσαι εκεί για να απαλύνεις τον πόνο του, τι ειρωνεία, να είμαι τελικά ενώ η αιτία του πόνου σου.
Θεωρούσα πως πάντα σε μάθαινα να υποστηρίζεις τις επιλογές σου, ανεξαρτήτως συνθηκών και όμως τώρα αναρωτιέμαι, πόσο «δική» σου είναι τελικά αυτή σου η επιλογή ή απλά συμβαίνει.
«Γιέ μου φοβάμαι τους χαρακτηρισμούς που θα ακούσεις, φοβάμαι μην πληγωθείς».
«Τα έμαθες, ο γιος του …… είναι «αδερφή»
«Τον καημένο, πως θα κυκλοφορεί στον δρόμο μετά από αυτό»
«Γεμίσαμε ομοφυλόφιλους πια, παντού είναι!»
Ο κόσμος μιλάει, παραμιλάει για να μιλήσουμε σωστά, ο καθένας έχει άποψη, λογικό θα μου πεις, το παράλογο είναι ο τρόπος που εκφράζεται η κάθε άποψη.
Ποιος έχει το δικαίωμα να κρίνει και να επικρίνει κάποιον όταν δεν κάνει κακό σε κανέναν, όταν απλά το μόνο του παράπτωμα είναι ότι αγάπησε, πόθησε…
Δεν ξέρω από τη μία και εγώ μέχρι να μάθω, μέχρι να καταλάβω ότι ήταν στο σπίτι μου, έτσι δεν αντιδρούσα, πόσα πολλά αλλάζουν όταν κάτι είναι τόσο κοντά σου…
«Γιέ μου φοβάμαι τον κόσμο, την κοινωνία, φοβάμαι για σένα όχι για μένα».
Δυστυχώς ζούμε σε ένα κόσμο που ότι διαφορετικό θέλει να το απομονώσει, θέλει να το εξαφανίσει, πως μπορείς εσύ παιδί μου να τα αντέξεις όλα αυτά, πως μπορείς να δημιουργήσεις, να ζήσεις σε μια τέτοια κοινωνία.
Σε μια κοινωνία που αν αποκλίνεις από το γενικό σύνολο, από τη μάζα είσαι εξαρχής καταδικασμένος. Τι κακό έκανες παιδί μου; Ποιον έβλαψες; Μια κοινωνία που έχει μάθει να κρύβεται πίσω από τον φερετζέ της ηθικής.
«Γιέ μου φοβάμαι μην έρθει η στιγμή που ντραπώ για σένα».
Θυμάμαι ποσό περήφανος ήμουν για σένα όλη μου τη ζωή, ήσουν το καμάρι μου, πως είναι δυνατόν να με επηρεάζει τόσο μια επιλογή σου, πως;
Γιατί σκέφτομαι με αυτό τον τρόπο, έτσι έμαθα, έτσι με μάθανε, και τι τώρα δεν μπορώ να αλλάξω;
Πόσο άμοιροι είμαστε τον ευθυνών μας;
Εγώ επιλέγω να σταθώ απέναντι στο φόβο μου, γιατί πρέπει να με νοιάζει πως θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα, γιατί πρέπει να με απασχολούν τα σχόλια που ακούσω, γιατί πρέπει να επηρεάζει ο τρόπος που σε βλέπουν οι άλλοι.
Βράχος πρέπει να σταθώ δίπλα σου, αυτό είναι το σωστό, μα πόσο εύκολο είναι; Για αυτό δεν είναι ο γονιός όμως για τα δύσκολα δεν είναι, ασπίδα δεν γίνεσαι για το παιδί σου!
«Γιέ μου φοβάμαι μην γίνει αυτό η σκιά στη σχέση μας.»
Σκέφτομαι όταν ήσουν μικρός που όταν γινόταν κάτι, πρώτα σε εμένα ερχόσουν, ήξερες ότι κρατούσα καλά τα μυστικά σου και τώρα ακόμα αυτό κάνω… με τη διαφορά ότι δεν ήρθες εσύ να μου το πεις, μόνος μου το είδα.
Ποσό διαφορετικά θα ήταν αν μου το είχες πει, δεν ξέρω αν το σοκ θα ήταν μικρότερο σίγουρα όμως θα ήξερες ότι ξέρω.. τώρα τι να κάνω, τι να πω..
Την αλήθεια για να μπορέσεις να την δεχτείς, πρώτα θα πρέπει να την πεις δυνατά
«Ο γιος μου είναι γκέι»
«Γιε μου φοβάμαι για το μέλλον που θα ακολουθήσει».
Εγώ θα φύγω κάποια στιγμή , πώς θα είναι η ζωή σου, δεν θα έχεις ποτέ οικογένεια, δεν θα κάνεις δικά σου παιδιά…
Πώς θα είναι το μέλλον σου, φοβάμαι για όσα γίνουν και δεν θα είμαι εκεί για να σε βοηθήσω, μα πιο πολύ από όλα φοβάμαι μην μείνεις μόνος σου.
Το μόνο που θέλω είναι η ευτυχία σου τίποτα άλλο.
Διαβάστε μία ιστορία για τον έρωτα μεταξύ δύο αντρών: