Σαν τώρα το θυμάμαι, δύο χρόνια πριν, τέτοια περίοδο ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια στο Χημικό Ιωαννίνων. Αυτό σήμαινε αυτόματα ότι έπρεπε να εγκαταλείψω σπίτι , γονείς , φίλους και παρέες στην Αθήνα και να κάνω ένα νέο, μεγάλο ξεκίνημα. Η χαρά και ο ενθουσιασμός μου ήταν πρωτόγνωρα. Ένιωθα ότι θα ζήσω επιτέλους ανεξάρτητη. Παράλληλα, φοβόμουν τόσο πολύ για αυτήν την νέα εξέλιξη στη ζωή μου, γιατί δεν είχα πάει μόνη μου -μέχρι τότε- ούτε μέχρι το περίπτερο, που λέει ο λόγος! Ένιωθα ανασφαλής και διστακτική σκεπτόμενη πόσα άγνωστα σκηνικά έμελλε να συναντήσω.
Πέρασα διάφορες φάσεις, τις πρώτες μέρες της μετακόμισης μου , που ήταν και η μητέρα μου μαζί μου να με φροντίζει, όλα ήταν υπέροχα! Το νέο μου σπίτι φάνταζε ονειρικό , το φοιτητικό μου δωμάτιο σαν από παραμύθι, οι γείτονες μου αξιαγάπητοι και η πόλη που θα με φιλοξενούσε την επόμενη-τουλάχιστον- 4ετία γραφική και παραδοσιακή. Η σχολή μου δε, μου φαινόταν λες και ήταν το Harvard! Πήγαμε ψωνίσαμε , μαγειρέψαμε, καθαρίσαμε, τακτοποιήσαμε, βάλαμε και κουρτίνες και ροζ σεντόνια και φωτογραφίες μου στους τοίχους.
Η μαμά όμως έφυγε. Και έμεινα μόνη. Μόνη με ένα πλυντήριο που έκανε μονίμως περίεργους θορύβους, με ένα θερμοσίφωνα που ξεχνιόταν αναμμένος, με μια κατσαρίδα στο μπάνιο να κόβει βόλτες και εμένα να παθαίνω κρίσεις υστερίας, με λογαριασμούς που-για φαντάσου- τελικά δεν εξοφλούταν μαγικά από μόνοι τους , αλλά ήθελαν οργάνωση και τρέξιμο . Το σπίτι άρχισε να μου φαίνεται ψυχρό και άδειο, μιας και ήμουν μόνη σαν το λεμόνι και δεν ήθελα να περνάω πολλές ώρες εκεί, οι γείτονες μου αποδείχτηκαν κουτσομπόληδες και ενοχλητικοί, και το φοιτητικό μου δωμάτιο με τα ρούχα μου στοιβαγμένα σε καρέκλες ακατάστατα και βιβλία να πλημμυρίζουν το χώρο δεν ήταν τελικά και τόσο ιδανικό..
Στη σχολή από την άλλη , άλλο μαρτύριο, αρχικά νόμιζα πως όλοι όσοι γνώριζα με συμπαθούν ,με νοιάζονται και όντως θέλουν να ‘’γίνουμε φίλοι’’ και την επόμενη μέρα ξαφνικά είχαν άλλες παρέες και δεν απαντούσαν καν στις χαιρετούρες ! Οι εργασίες πλήθαιναν και μου φαινόταν βουνό και η συνεργασία μου με τη γραμματεία δύσκολη έως αδύνατη.. Με το σπιτονοικοκύρη μου επίσης! Όλος ο κόσμος τώρα μου φαινόταν εχθρικός.
Επιπλέον, τα βράδια μονίμως φοβόμουν ότι κάποιος παραμονεύει στην είσοδο της πολυκατοικίας για να γυρίσω , και ένιωθα να με παρακολουθούν όταν γυρνούσα με τα πόδια στο σπίτι. Άλλοτε ξεχνούσα να ψωνίσω τα απαραίτητα και έμενα (από αμέλεια) νηστική! Θυμάμαι πολλές φορές έβαζα δυνατά τη μουσική και την τηλεόραση και κοιμόμουν αγκαλιά με το μαξιλάρι για να ξεφύγω λίγο από τη μοναξιά μου.
Όλα αυτά σταδιακά άλλαξαν όμως.. Όλα είναι θέμα χρόνου και συνήθειας, έτσι και εγώ άρχισα μέρα με τη μέρα να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα και να μου αρέσει. Σιγά σιγά άρχισα να απολαμβάνω την ηρεμία και την μοναξιά μου. Ο τσελεμεντές έγινε προέκταση του χεριού μου και με τακτικά τηλέφωνα σε μαμά και γιαγιά για συμβουλές, έμαθα και να μαγειρεύω (αμέ) και πλυντήριο να βάζω (μεταξύ μας, τις κατσαρίδες ακόμα τις φοβάμαι).
Όσο περνούσε ο καιρός , γνώρισα ανθρώπους που έμειναν δίπλα μου και ξέρω ότι μπορώ πλέον να εμπιστευτώ , έκανα παρέες, κάποια σαββατοκύριακα πήγαινα στους δικούς μου είτε ερχόταν εκείνοι σε εμένα, σε περιόδους εξεταστικής τα έδινα όλα στο διάβασμα για να μην χρωστάω μαθήματα και η ζωή μου εδώ πήρε σταδιακά μια άλλη μορφή. Φέτος μπαίνω στο πέμπτο εξάμηνο και ζω την φοιτητική μου ζωή στο έπακρο και απολαμβάνω την κάθε στιγμή της ανεξάρτητης –πλέον- ζωής μου. .
Καλή αρχή σε όλες και όλους όσους ξεκινάνε φέτος τις σπουδές τους μακριά από την ασφάλεια και τα σίγουρα.. Μη φοβάστε τίποτα και να θυμάστε : Η βουτιά στο άγνωστο κρύβει τους πιο όμορφους θησαυρούς!