Αμοιβή ή χαρτζιλίκι; Αποκαρδιωτικά τόσο για τους νέους όσο και για εκείνους που ανήκουν στη γενιά των τριαντάρηδων και σαραντάρηδων είναι τα ευρήματα από την επεξεργασία του «μισθολογίου» στον ιδιωτικό τομέα.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή», που παρουσιάζει στοιχεία από τις αναλυτικές περιοδικές δηλώσεις που υποβάλλονται στον ΕΦΚΑ, για να έχει πιθανότητες εξασφάλισης ενός τετραψήφιου καθαρού μισθού ο εργαζόμενος θα πρέπει να έχει περάσει τα 50.
Όσον αφορά τους νέους κατά των 30 ετών τα νούμερα απλώς αποτυπώνουν τη σκληρή πραγματικότητα: Ο νέος ηλικίας 24 ετών αμείβεται σήμερα στην Ελλάδα με 380 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο, ενώ ο ηλικίας 18 ετών – αν βρει δουλειά θα πρέπει να συμβιβαστεί με 265 ευρώ καθαρά κατά μέσο όρο.
Η πυραμίδα των αμοιβών 380 € για 24χρονους – 265 € για 18αρηδες!
Τα πλέον πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία για την κατανομή των μισθών, που αναφέρονται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας με βάση την ηλικία των εργαζομένων, προέρχονται από την επεξεργασία των αναλυτικών περιοδικών δηλώσεων που υποβάλλονται στο ΙΚΑ και αφορούν τον Ιούνιο του 2016 (σ.σ. έκτοτε εκτιμάται ότι έχουν υπάρξει και άλλες μειώσεις κυρίως λόγω αύξησης του μεριδίου της μερικής απασχόλησης στη συνολική απασχόληση).
Τι δείχνει η ηλικιακή πυραμίδα;
1. Στη χειρότερη μοίρα, όπως θα αναμενόταν άλλωστε, βρίσκονται οι νεότεροι εργαζόμενοι ηλικίας 19 ετών και κάτω.
Οι ασφαλισμένοι της ηλικιακής ομάδας 15 – 19 ετών είναι μόλις 33.000 άτομα και η μέση αμοιβή διαμορφώνεται στα 315,34 ευρώ μεικτά ή στα 264,88 ευρώ αν αφαιρεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου. Βέβαια, συγκριτικά προ κρίσης επίπεδα, οι αμοιβές εμφανίζουν τη μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση από όλες τις ηλικιακές ομάδες. Το 2009, οι νέοι ηλικίας 18 ετών εισέπρατταν 548 ευρώ μεικτά (κατά μέσο όρο), κάτι που σημαίνει ότι από τότε μέχρι σήμερα έχουν χάσει το 42% του μισθού τους.
2. Ανάλογη είναι η εικόνα και στους νέους ηλικίας 20 ετών.
Στην ηλικιακή ομάδα 20 – 24 ετών, η μέση αμοιβή έχει υποχωρήσει στα 454 ευρώ μεικτά ή στα 381 ευρώ καθαρά. Σε σύνολο περίπου δύο εκατομμυρίων ασφαλισμένων μισθωτών στο ΙΚΑ, στην ηλικιακή ομάδα των 20 – 24 ετών ανήκουν αυτήν τη στιγμή 178.000 άτομα, δηλαδή περίπου 8 στους 100. Και για τους ηλικίας 20 ετών, η μέση μείωση αποδοχών ανέρχεται στο 42% συγκριτικά με τον Δεκέμβριο του 2009.
3. Η ηλικιακή ομάδα 25 – 29 ετών με 257.198 «εκπροσώπους» ζει κατά μέσο όρο με 606 ευρώ μεικτά ή 509 ευρώ καθαρά αν αφαιρεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές.
Λόγω της μερικής απασχόλησης και της «βύθισης» του βασικού μισθού, έχει καταγραφεί μείωση της τάξεως του 36,49% συγκριτικά με τον Δεκέμβριο του 2009.
4. Στην ηλικία των 30 – 34 ετών
ο μέσος μισθός τον Δεκέμβριο του 2009 έφτανε στα 1.146 ευρώ μεικτά, για να υποχωρήσει τον Ιούνιο του 2016 κατά 31% στα 785,82 ευρώ μεικτά ή στα 660 ευρώ καθαρά.
5. Από τα 35 -39 ο μέσος καθαρός μισθός είναι 796 ευρώ (αντιστοιχεί σε μεικτές αποδοχές 968 ευρώ).
Προ κρίσης, οι μέσες μεικτές αποδοχές έφταναν στα 1.310 ευρώ. Οι σαραντάρηδες είχαν το 2009 μέσες μεικτές αποδοχές της τάξεως των 1.422 ευρώ (για όσους ανήκαν στο πρώτο μισό της δεκαετίας) έως 1.530 ευρώ. Οι εκπρόσωποι της συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας εμφανίζονται – ποσοστιαία τουλάχιστον – να έχουν υποστεί μικρότερες περικοπές σε σχέση με τους νεότερους.
Αναγνώστες θα θυμάστε ασφαλώς τις εξαγγελίες του κ. Τσίπρα για επαναφορά του βασικού μισθού στα 700€. Θα θυμάστε τις δεσμεύσεις του για μη ελαστικές συνθήκες εργασίας καθώς και τη δημιουργία κινήτρων ώστε τα παιδιά μας να μείνουν στην Ελλάδα.
Σε μια χώρα που οι γονείς ήθελαν τα παιδιά τους να είναι πτυχιούχοι και όχι αγρότες, ξυλουργοί, εργάτες κλπ πώς να κοιτάξεις στα μάτια ένα παιδί που έχει σπουδές, μεταπτυχιακά ή ακόμη και διδακτορικό;
Πώς να το ενθαρρύνεις να κάνει οικογένεια; Και εσύ γονιέ που είσαι 50+ και ο μισθός σου μειώθηκε στο 30% – με 40% ή είσαι άνεργος με ημιαπασχόληση άσχετα αν εργάζεσαι 365 ημέρες το χρόνο από το σπίτι πώς και με τι τρόπο να νιώσεις πώς μπορείς να πληρώσεις τους φόρους σου, να στηρίξεις τους γέρους γονείς σου και να νιώσεις άνθρωπος;
Τα στοιχεία δείχνουν τη εξαθλίωση της χώρας, τον κανιβαλισμό του εργοδότη προς τον υπάλληλό του, τη έλλειψη εμπιστοσύνη στους θεσμούς και την ανακολουθία των “στυλοβατών” της χώρας.
Τι κάνουμε εμείς ως προς αυτήν την κατεύθυνση; Σκύβουμε το κεφάλι; Μαχόμεθα ώστε να μάς σέβονται για να τους σεβόμαστε;
Πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό πως η οικονομική δυσπραγία ενός ανθρώπου και δη στην πιο ενεργή ηλικία είναι αυτοκτονία για τη χώρα, την οικονομία και βέβαια το επιχειρήν. Η σχέση της αγοραστικής δύναμης και της τιμής αγαθών και υπηρεσιών είναι δυσανάλογη.
Οι δε επιχειρήσεις θέλοντας να μη χάσουν κέρδη ή απλά να βιοποριστούν δεν το έχουν σε τίποτα να μη σε πληρώνουν, να σκαρφίζονται τη μέθοδο κουπονιών, να σε προσλαμβάνουν για φουλ απασχόληση 365 ημέρες χωρίς ένσημα, δώρα, αργίες κλπ.
Πηγή: Τμήμα κειμένουReal.gr & Καθημερινή – Σχολιασμός Έπη Τρίμη