Πριν λίγες μέρες διάβασα την ιστορία της αναγνώστριας σας για τη ζήλεια της και θέλησα να μοιραστώ και την δική μου ιστορία που λίγο έλειψε να μου στοιχίσει το γάμο μου . Με το σύζυγο μου έχουμε μια πολύ έντονη σχέση από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε . Παρόλο που είμαστε πολλά χρόνια μαζί, είμαστε ακόμη ερωτευμένοι και δεμένοι όπως στις αρχές. Δύο χρόνια πριν όμως, περάσαμε έναν πολύ δύσκολο χειμώνα και με τα οικονομικά μας και με θέματα υγείας . Με το που έφτασε το καλοκαίρι , και ξεπεράστηκαν τα προβλήματα , ένιωσα πολύ χαλαρή. Άρχισα να αισθάνομαι πολύ ωραία και πολύ ερωτικά με το σύντροφο μου και αναζητούσα τρόπους για να ξαναζωντανέψουμε τη σχέση μας και όλα κυλούσαν φυσιολογικά..
Ανέκαθεν ήμουν ζηλιάρα. Όμως σε φυσιολογικά πλαίσια . Ήταν ένα παιχνίδι που άρεσε και στους δύο μας. Όμως, τα τελευταία χρόνια είχα βρει τις ισορροπίες μου και το είχα περιορίσει. Εκείνη την περίοδο μια νέα γυναίκα βρέθηκε πολύ κοντά στη δουλειά του . Είχαν αναλάβει ένα έργο από κοινού, με αποτέλεσμα να είναι πολλές ώρες μαζί. Άρχισα να κάνω ζήλειες στην αρχή σαν παιχνίδι , πειράγματα δηλαδή, χωρίς όμως να τα εννοώ στην πραγματικότητα. Γρήγορα αυτό άρχισε να γίνεται επικίνδυνο , να χάνω τον έλεγχο. Η συμπεριφορά μου άρχισε να γίνεται ανεξέλεγκτη . Οι υποψίες απιστίας έγιναν μόνιμες , να απαιτώ καθημερινά να μου δίνει αναφορά, να προσπαθώ να ψαρέψω τις συναδέλφους του για το τι κάνει στη δουλειά, να έχω έντονη ανάγκη για τηλεφωνική επαφή-ανάκριση συνεχώς. Τότε ήταν που άρχισα να ψάχνω το κινητό του, τα mails του, ακόμη και να τον παρακολουθώ. Μετά ξεκίνησαν τα έντονα συναισθήματα δυσπιστίας , τεταμένες σχέσεις , εκνευρισμός , κατάθλιψη . Αισθανόμουν κάποιες φορές πως ο άνθρωπος που είμαστε μαζί τόσα χρόνια ήταν ένας ξένος, ότι είχε σχέσεις με άλλες γυναίκες , έτσι γενικά και αόριστα .
Από την άλλη, έβλεπα δίπλα μου τον άνθρωπο μου ερωτευμένο μαζί μου, τρυφερό , να προσπαθεί να με καταλάβει και να με καθησυχάζει. Όμως ήταν για λίγο. Οι εμμονές μου συνεχιζόταν και μου δηλητηρίαζαν την κάθε ώρα, την κάθε στιγμή μαζί του. Η τάση μου να ελέγχω τη ζωή του συντρόφου μου είχε φτάσει στο αποκορύφωμα , ήταν κυριαρχική, παρανοϊκή , απόλυτη . Η έντονη επιθετικότητα μου απέναντι του με το παραμικρό , η συνεχής ανάκριση , η αίσθηση ότι είναι διαρκώς κάτω από το μικροσκόπιο, φαινόταν ότι τον είχαν κουράσει πολύ. Καταλάβαινα ότι δεν πήγαινε άλλο.
Ευτυχώς για μένα , μια φίλη με την οποία μοιραζόμουν τους προβληματισμούς μου , την πιο κατάλληλη στιγμή κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά . Μου πρότεινε να πάω σε ψυχολόγο και πήγα χωρίς να το πολυσκεφτώ . Οι συνεδρίες και η γνώμη ενός ειδήμονα μου έκαναν καλό, άλλαξα σταδιακά συμπεριφορά προς το καλύτερο. Δύο χρόνια πέρασαν από τότε , βρήκα πάλι τις ισορροπίες μου και έτσι έσωσα τον γάμο μου . Η ζήλεια θέλει μέτρο και προσοχή! Είναι ένα χαριτωμένο παιχνίδι και κρατάει τη σχέση ζωντανή , όσο όμως δεν καταπιέζει τον άλλον. Όταν γίνει εμμονή , καταστρέφει και διαλύει ακόμη και τα πιο όμορφα και δυνατά συναισθήματα.