Μου το είπες πίνοντας ένα ακόμα ποτήρι ουίσκι…..HAIG κατά προτίμηση….
Ήσουν λίγο ζαλισμένος….με κοίταξες και μου είπες ” Θα φύγω, όχι γιατί το θέλω εγώ… και δε θα μπορείς να κάνεις τίποτα.”
Έλεγες αλήθεια.
Κι ας μου χάλασες εκείνη τη βραδιά… με φόβησες…
Αλλά το ξέχασα!!
Έλεγες αλήθεια.
Έγινε….
Να το, το ζω τώρα…
Δεν έκανα τίποτα….
Μόνο σε κοίταζα….. τα δάκρυα εγκλωβισμένα….. ούτε γεια δε σου είπα…
Τι να Έκανα?
Είμαι τόσο “μικρή”, τόσο λίγη σε όλο αυτό….
Ήσουν η καθημερινότητα μου……
Τώρα……δεν έχω……
Θέλω να είσαι καλά!!!
Κι ας μη μπορώ να σου πω καλημέρα!
Κι ας μην είμαι η διπλανή σου μέσα στη μέρα.
Κι ας μην είμαι η αιτία για να σηκώσεις το βλέμμα από τον υπολογιστή.
Να μην είμαι εγώ που θα σε κάνω να γελάσεις…
Πως θα μπορούσα εγώ να μη θέλω να είσαι καλά?
Είναι αλήθεια…
ΕΦΥΓΕΣ
Αλήθεια είναι!
Γιοκ καθημερινοτητα!!!
Όμως πριν το τέλος υπήρχε το ενδειάμεσο.. τόσο αγαπημένο.. εσύ, εγώ και οι άλλοι …..
Θυμάμαι….κλαίω….νοσταλγώ…
Θα θυμώσω.. θα σε βρίσω……αλλά πάντα θα θέλω να είσαι καλά!!!
Ποτέ δε σου μίλησα …αλλά ήξερες.
Εμείς τα ‘ψάρια” είμαστε διαισθητικά ζώδια…..
Ήξερες ότι οι ώρες που ήμασταν μαζί ήταν πολύτιμες……..για μένα…;
Ζούσα για αυτές , και να μη μιλούσαμε υπήρχε αυτή η επαφή…
Άτυχοι όσοι δεν έχουν ζήσει λίγο αυτή τη μαγεία….
Αυτή η χημεία που ένοιωθα μαζί σου.
Άσχετη από δουλειά , άσχετη από έρωτα…..
Μπορεί και απόλυτα σχετική…….
Χημεία ανάμεσα σε ανθρώπους ….σε εσένα και σε εμένα…
Το βλέμμα είχε λέξεις……..
Από που να ξεκινήσω….που να τελειώσω….
Μα το τέλος υπάρχει ήδη.
Ξύπνα κουτορνίθι!
Το τέλος εέναι εδώ! Πήγαινε πίσω πάλι…..
Εικόνες …..πολλές εικόνες.
Σκηνές αγαπημένες καθημερινής τρέλας.
Όλα αυτά που τα λόγια είναι ανούσια μπροστά τους.
Κι εκεί που νομίζες ότι θα μείνουν όλα ίδια…..
Έρχεται η απειλή….η είδηση…….το τέλος!
Γιατί το ξεστόμισες τότε?
Γιατί το είπες ??
Αυτό θα στο χρεώνω….
Δε θέλω το σήμερα…….
Θέλω το χθες!
Θέλω να πετάς πράγματα στο γραφείο μου,να ξεχνάς να πετάξεις το καφέ σου ..
Να σε ρωτάω αν ήπιες νερό …..
Να σε ρωτάω, να μου απαντάς , να σου θυμώνω, να σε βρίζω …… κι ένα βλέμμα σου να με κάνει χαλάκι εισόδου….
Ήσουν ο διπλανός μου….
Πως θα επιβιώσω μέσα σε αυτή τη σαρκοφάγα αρένα χωρίς εσένα……..χωρίς το σημείο αναφοράς μου…….
Ακόμα και στο θυμό σου, δικαιολογίες έβρισκα….
Πάρτο πίσω όλο αυτό!
Άσε με να ανοίξω τα μάτια ,να γυρίσουν όλα στη θέση τους.
Βάλε νερό στο κρασί σου και γίνε λίγο από αυτό που σου ζητάνε……..
Τι λέω μέσα στη θλίψη μου?
Όχι Όσο και να πονάει αυτός ο βίαιος αποχωρισμός..
Μείνε όπως είσαι!
Μη κάνεις πίσω.
Αυτός ήσουν πάντα………..Αθόρμητος , παρορμητικός , έντονος , με πάθος να διεκδικείς,παράλογος …….
Τουλάχιστον δεν υπήρξες μέτριος ποτέ
Δε με ανακουφίζει αυτό.
Σου το είχα πει τότε ….κι εγώ ………τι θα κάνω εγω…….
Γιατί το είπες τότε??
Τόσες ώρες μαζί και ήταν λες και ήταν λεπτά,δευτερόλεπτα…
Απόλυτη πληρότητα…..Κάθε μέρα εκεί…
Ήθελα πάντα να είσαι καλά.
Ανομολόγητα πάντα….όλα……
Δεν ένιωθες την ταχυπαλμία μου όταν νευρίαζες, την άπνοια μέχρι να ηρεμήσεις.
Προτεραιότητα ήσουν ………..η δικιά μου………..
Το είπα!
Και?
Θέλω να πάω αύριο για δουλειά και να δω την τσάντα σου στην καρέκλα μου…
Θέλω να σου λέω ότι θέλω να αλλάξω γραφείο κι εσύ να φωνάζεις και να λες όταν φύγω εγώ μέχρι τότε εδώ….δίπλα δίπλα…
Κι εσύ έφυγες.
Δε θέλω καν γραφείο πια.
Θέλω εσένα δίπλα μου ……
Θέλω να γίνεις πάλι η καθημερινότητα μου….
Διαβάστε επίσης:
Τα παιδιά μου στέκονται εμπόδιο στην καριέρα μου!