Δεν έγινα ηθοποιός γιατί ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω μια του “δρόμου”…

ithopoios

Το όνειρό μου ήταν πάντα να γίνω ηθοποιός. Με θυμάμαι από μικρό παιδί να υποκρίνομαι ρόλους και να μαζεύω τις φίλες μου και να κάνουμε αυτοσχέδια σκετς.

Πάντα μου άρεσε να επεξεργάζομαι τον τρόπο που οι γυναίκες ηθοποιοί υποδύονταν τους ρόλους τους και προσπαθούσα να αποστηθίζω ατάκες τους και τμήματα του ρόλου τους και να τις μιμούμαι.

Ο πατέρας μου είχε εργοστάσιο και φιλοδοξούσε να το πάρω στα χέρια μου και να το “τρέξω εγώ”. Γι’αυτό και με έστειλε να σπουδάσω οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων.

Προσπάθησα να του κάνω το χατήρι αν και εγώ δεν είμαι για συμβατικές εργασίες.  Ο χαρακτήρας μου είναι πολύ ελεύθερος και από φύση απίστευτα δημιουργική προσωπικότητα.

Θυμάμαι πως όταν πήρα τα δύο μου πτυχία είπα στον πατέρα μου πως έκανα το καθήκον μου και ήρθε η ώρα να σπουδάσω υποκριτική, που ήταν και το μεγάλο μου όνειρο.

Αδελφικός φίλος του πατέρα μου ο Κουν και πήγα και τον συμβουλεύτηκα. Πράγματι, αφού μιλήσαμε πολύ, μου είπε πως θα μιλήσει στον πατέρα μου με στόχο να τον μεταπείσει και να με πάρει στη σχολή του.

Όντως, συνάντησε τον πατέρα μου και του είπε πως έχω ταλέντο και πως στο πρόσωπό μου βλέπει μια γυναίκα με πολύ ταμπεραμέντο που αν γίνει ηθοποιός θα μεγαλουργήσει.

Δυστυχώς, οι ελπίδες μου και οι προσδοκίες μου ναυάγησαν.

Ο πατέρας μου είπε χαρακτηριστικά: “δε θα σ’ αφήσω να γίνεις μια του δρόμου“. “Το παιδί μου δε θα γίνει πορνίδιο και δε θα τρέχει από οντισιόν σε οντισιόν για λίγα λεφτά επειδή διψάει για το χειροκρότημα”.

Θυμάμαι πώς πόνεσα…. Από τη στεναχώρια μου για έναν ολόκληρο μήνα δεν του μιλούσα καν και έτρωγα ελάχιστα μπας και τρομάξει και αλλάξει γνώμη.

Ο πατέρας μου, δυστυχώς, αγύριστο κεφάλι. Αμετανόητος και σκληρός. Αν και από μικρή ήξερε πως είχα ταλέντο όρισε εκείνος το επαγγελματικό μου μέλλον ευνουχίζοντας τα όνειρά μου.

Σήμερα, διευθύνω το οικογενειακό μας εργοστάσιο και δεν αφήνω θεατρική παράσταση που να μη πηγαίνω. Όλες μου οι φίλες είναι από τον καλλιτεχνικό χώρο και σκέφτομαι το χειμώνα να γραφτώ σε δραματική σχολή, αν και είναι αργά για καριέρα στα 45 μου.

Όμως, έστω και αργά θέλω να ζήσω για μένα. Να απελευθερωθώ από τα δεσμά μου και να λυτρωθώ από την τόση καταπίεση.

Πρέπει!

Το οφείλω στον εαυτό μου, στα παιδιά μου και στον άντρα μου.

Ήρθε η ώρα να μπει νέο αίμα στο εργοστάσιο και εγώ, επιτέλους, να έχω ένα κίνητρο στη ζωή μου… που δεν είναι άλλο από το κυνήγι της χαράς!

Δείτε μία εξομολόγηση που μας γέμισε αισιοδοξία:

Στα 45 ξεκίνησα να ζω!!

Comments

comments