Κλείσε τα μάτια σου και άκουσε. Θα σου μιλήσω για το καλοκαίρι μας.
Το καλοκαίρι μας θα μας βρει σε κάποιο νησί. Ο αυτοκράτορας μήνας Αύγουστος θα είναι ο κυβερνήτης του.
Δεν χρειαζόμαστε πολλά πράγματα μαζί μας. Τα πολλά υλικά αντικείμενα είναι φτώχεια αβάσταχτη. Οι πολλές έγνοιες είναι βάρος μεγαλύτερο και από την πιο φορτωμένη αποσκευή. Όσα χρειαζόμαστε – τα πιο πολύτιμα – θα τα βρούμε εκεί. Θα μας περιμένουν.
Ο ήλιος…
Ο ήλιος θα μαυρίζει το σώμα σου, θα λευκαίνει τα δόντια και τα νύχια σου, θα στεφανώνει το πρόσωπό σου με ξανθές ανταύγειες, θα φωτίζει τα λευκά λινά σου ρούχα. Και όταν, αργά το απόγευμα, με «το ίδιο αυτό φως, το αστραφταβόλο, το καταιγιστικό1» θα πέφτει να φιλήσει τη θάλασσα θα μεταμορφώνει τη μορφή σου σε αγιογραφία.
Ο ουρανός…
Ο ουρανός που «καίει απέραντος2»… Την ημέρα θα ακουμπάει απαλά επάνω στα λευκά σπίτια και τους γαλανούς τρούλους των εκκλησιών του νησιού. Τη νύχτα, θα μας απλώνει τα αστέρια του: θα συντροφεύουν το φεγγάρι, θα μαρτυρούν και θα φωτίζουν την κοσμογονία των ενωμένων σωμάτων μας.
Η θάλασσα…
Η θάλασσα άγρια και ήρεμη, βαθιά σκοτεινή, γαλάζια και γαλήνια, η «παντοτινή για να μας πλύνει από τις αμαρτίες3» για να βουτάς μέσα της. Κι εσύ ακριβώς άλλη μια θάλασσα για να βουτώ μέσα σου. Θα σου φτιάχνει μαλλιά κύματα, θα σε αρωματίζει με ιώδιο, θα γλυκαίνει τα χείλη και θα νοστιμεύει τη σάρκα σου.
Ο θεός των μικρών καλοκαιρινών πραγμάτων…
«Σαν ξυπόλητο παιδί με πρόσωπο ιδρωμένο, μ’ αχτένιστα χρυσά μαλλιά4» θα κρύβεται στα μωβ ανθάκια της βουκαμβίλιας πλάι στην ασβεστωμένη μάντρα, στα γυαλιστερά πολύχρωμα βότσαλα που θα γλείφει το κύμα, στους κόκκους της άμμου ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών σου, στα μικρά καλειδοσκόπια των δροσερών σταγόνων που θα ρίχνεις σκύβοντας πάνω μου όταν βγεις από το νερό, στα δροσερά λευκά σεντόνια του μεσημεριού μας.
Θα παίζει κρυφτό με τον ήλιο ανάμεσα στα αρμυρίκια, θα μας χαϊδεύει τα βράδια με αύρα δροσερή, θα αναπνέουμε το άρωμά του στο νυχτολούλουδο, θα νιώθουμε τη γλύκα και τη δροσιά του στο ροδαλό του καρπουζιού, στο πορφυρό του σύκου, στο χρυσάφι του σταφυλιού…
Αυτό θα είναι το καλοκαίρι μας: Σου το υπόσχομαι. Δεν θα μπορέσει να είναι διαφορετικό εξάλλου.
Και αν – όταν ανοίγοντας σιγά σιγά τα μάτια – όλα γύρω μας κρατούν το καλοκαίρι και τα όνειρα που εκείνο γέννησε στο μυαλό και την καρδιά με πείσμα μακριά μας, δεν μας απομένει πλέον άλλη επιλογή από την πιο σκληρή και γλυκιά εκδίκηση:
Αυτό το καλοκαίρι να το ζήσουμε!
……………………………………………………………………………………………………………………..
Έμπνευση:
1. Οδ. Ελύτης, «Το ελληνικό καλοκαίρι κατά τον Ε. Teriade».
2. Οδ. Ελύτης, «Ήλιος ο Πρώτος».
3. Γ. Σεφέρης, «Ένας λόγος για το καλοκαίρι».
4. Γ. Ρίτσος, «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού».
Ρίξτε μια ματιά στο email που έστειλε φίλη μας, αναγνώστρια, στη… σύντροφο του εραστή της!
Mail στη σύντροφο του Εραστή μου: Aν δεν αντέχεις το κέρατο, χώρισε τον!