Ηθοποιός, τραγουδίστρια, αλλά ένας τίτλος της ταιριάζει γάντι, αιώνιο σύμβολο της θηλυκότητας . Έφυγε σε ηλικία μόλις 36 ετών περνώντας οριστικά στη σφαίρα του μύθου και της αιωνιότητας. Ο πρόωρος θάνατός της σε συνδυασμό με πολλά δημοσιεύματα που ακολούθησαν από τότε έχτισαν τον μύθο μιας εύθραυστης γυναίκας με ταλέντο αλλά και αρκετές ανασφάλειες. Πρόσφατα βγήκαν στο φως της δημοσιότητας σελίδες από το προσωπικό της ημερολόγιο που αποκαλύπτουν επαγγελματικές της ανησυχίες αλλά και βαθύτερες επιθυμίες της. Συγκεκριμένα γράφτηκαν την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1955 όταν βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της. Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία της πασίγνωστης ταινίας ’’Επτά Χρόνια Φαγούρας’’ και λίγο πριν εμφανιστεί στο ’’Στάση του Λεωφορείου’’ ήταν γεμάτη ελπίδα και όνειρα για το μέλλον. Η ηθοποιός μπορεί να ζούσε απολαμβάνοντας την γεμάτη αίγλη ζωή στο Hollywood σε ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας, όμως, το ημερολόγιο της αποδεικνύει ότι κατά βάθος είχε παρόμοιες επιθυμίες-ανησυχίες με εμάς.
Ας ρίξουμε μία ματιά στην 29χρoνη Marilyn και στις πρωτοχρονιάτικες αποφάσεις της. Ποιοι ήταν οι στόχοι της για το 1956;
Εκτενέστερα:
«Να πηγαίνω στα μαθήματα χωρίς αποτυχία και να μην χάνω κανένα μάθημα. Πρέπει να έχω πειθαρχία.
-Να αρχίσω να παρακολουθώ τις διαλέξεις του Κλέρμαν, όπως επίσης και τις σκηνοθετικές διαλέξεις του Lee Strasberg (στη σχολή ηθοποιίας του)
-Να παρακολουθήσω τουλάχιστον ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο στην λογοτεχνία
-Να βρω κάποιον για να κάνω μαθήματα χορού
-Να είμαι πάντα στην ώρα μου – δεν υπάρχουν δικαιολογίες για την αργοπορία
– Να διασκεδάζω περισσότερο και να περνάω καλά γιατί διαφορετικά θα είμαι «αρκετά μίζερη».
-Να φροντίζω περισσότερο την εξωτερική μου εμφάνιση και ν΄ασκούμαι
– Να δουλέψω τα προβλήματά μου και τις φοβίες που ξεπήδησαν από το παρελθόν , να εστιάσω περισσότερο στον εσώτερο εαυτό μου μέσω της ψυχανάλυσης
– Nα εξακολουθώ να κοιτάζω τριγύρω περισσότερο από όσο το κάνω ήδη . Να παρατηρώ όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και τους άλλους , να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με την αληθινή τους αξία» .
Μέσα από τις αποφάσεις της καταλαβαίνουμε πως ήθελε να εξελιχθεί τόσο επαγγελματικά όσο και ως άνθρωπος. Η αίσθηση ωστόσο που αφήνει είναι αυτή της μοναξιάς ενός εύθραυστου πλάσματος που προσπαθούσε να χαράξει την πορεία του.