Καλησπέρα σε όλες και σε όλους,
Διαβάζω το site σας εδώ και καιρό και μπορώ να πω πώς είστε ευχάριστη συντροφιά. Αποφάσισα να γράψω και εγώ μια ιστορία, γιατί μου αρέσει πολύ η στήλη με τις ιστορίες των αναγνωστών. Θεωρώ σημαντικό κάποιος να εξωτερικεύει και να συμμερίζεται τα βιώματα του ,αρχικά για τον ίδιο και συνάμα μέσα από τις εμπειρίες του να μπορεί να βοηθήσει και άλλους στο πώς να διαχειριστούν κάποιες καταστάσεις στη ζωή τους, να πάρουν δύναμη ,ελπίδα ή απλά να νιώσουν πως δεν είναι οι μόνοι που δεν κυλάνε όλα ρόδινα στη ζωή τους..
Πριν από κάποια χρόνια λοιπόν, ήμουν ακόμη φοιτήτρια όταν γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου, έτσι πίστευα δηλαδή.. Είχε ένα μικρό καφέ όπου θα ζήταγε δουλειά μια φίλη μου και εκεί τον είδα πρώτη φορά. Στεκόταν με τα σπινθηροβόλα μάτια του να επεξεργάζονται κάθε κίνηση και σημείο του κορμιού μου. Αν και εμφανισιακά δεν ήταν το κάτι άλλο, είχε μια γοητεία που σε τράβαγε όπως το μέλι τη μέλισσα.
Κάθε φόρα που βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο, μου έδειχνε όλο και περισσότερο ενδιαφέρον και οι προσκλήσεις για κέρασμα και καφέ ήταν άπειρες. Δεν το έβαζε κάτω, για πολύ καιρό έκανε πολύ όμορφα μικρά πραγματάκια ώσπου μην σας τα πολυλογώ επιτέλους ήμασταν μαζί. Αυτός 35 και εγώ 20 χρονών.. Αυτός ήταν και ένας λόγος που ήμουν επιφυλακτική για πολύ καιρό και δεν ενέδωσα εξαρχής, επίσης όσο γοητευτικός και αν ήταν, κάτι με φόβιζε για το μετά. Αποφάσισα να το ζήσω όμως χωρίς δισταγμούς πλέον..
Ζήσαμε το απόλυτο , η φράση “ένας μεγάλος έρωτας” δεν ξέρω αν ήταν αρκετή για να το περιγράψει αυτό που νιώθαμε και ζούσαμε. Ήμασταν αχώριστοι, ο ένας γέμιζε τον άλλον και τα ζούσαμε όλα στα άκρα. Όταν ήμασταν οι δυο μας όλος ο κόσμος γύρω εξαφανιζόταν. Η ευτυχία που νιώθαμε φαινόταν στα μάτια μας, δεν χρειαζόταν να τη περιγράψω στις φίλες μου με λόγια. Όσο μικρή και αν ήμουν, ήμουν σίγουρη ότι θέλω να ζήσω με αυτόν τον άνθρωπο και αυτός το ίδιο έδειχνε και το έλεγε κιόλας. Φυσικά απ’ όσους ήξεραν ότι είμαστε μαζί υπήρχαν πολλοί που πίστευαν πως δεν θα οδηγήσει πουθενά ,όπως οι γνωστοί και οι φίλοι του.. Δεν δίναμε σημασία σε κανέναν και κάθε μέρα αποδεικνύαμε το αντίθετο..
Έλα όμως που είχαν δίκιο.. Λίγους μήνες μετά τα πράγματα άλλαξαν, δεν ήταν πια ίδιος. Δεν έλαμπαν τα μάτια του όπως πρώτα όταν με κοίταζε ,τα χαμόγελα τα αντικατέστησαν τα νεύρα του και οι εξορμήσεις που κάναμε μαζί πλέον ήταν λίγος χρόνος που ήθελε να περνά μόνος του για να ηρεμεί.. Να σας αναφέρω επίσης πως είχα σταματήσει κάθε μου δραστηριότητα και δούλευα μόνο στο μαγαζί του, όπου κάθε μέρα ‘χτύπαγε κάρτα’ η πρώην του ή καλύτερα οι πρώην του . Τον έβλεπα να μιλά ένθερμα με άλλες γυναίκες και η απάντηση ήταν πάντα ίδια πως είναι η δουλειά του να κάνει δημόσιες σχέσεις και να γνωρίζει κόσμο για το μαγαζί.
Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά , όμως ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί του που έπειθα τον εαυτό μου ότι δεν σημαίνουν κάτι όλα αυτά, φάση είναι και θα περάσει. Κάθε μέρα γινόταν και χειρότερο όμως. Ένα απόγευμα μίλαγα με έναν φίλο του για τη δουλειά ενώ αυτός έκανε “δημόσιες σχέσεις” και αγριεμένος με φωνάζει να μου μιλήσει. Δεν το χώραγε ο νους μου αυτό που θα ακολουθούσε μετά.. Ξεκίνησε να με χτυπά και να με βρίζει χωρίς λόγο, στα καλά καθούμενα! Δεν είχα ξαναδεί το πρόσωπο του έτσι, είχε πάρει μια τερατώδη μορφή, δεν ήταν ο άνδρας που ερωτεύτηκα αυτός ήταν κάποιος άλλος! Αντί να εξαγριωθώ εγώ με την όλη συμπεριφορά του τις έφαγα κιόλας. Μετά από αυτό και όλη τη ξευτίλα μπροστά στο κόσμο χωρίσαμε.. για λίγο βέβαια, αφού δεν με άφηνε σε ησυχία και με επιβεβαίωνε ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή του και δεν πρόκειται να το ξανακάνει. Το ανησυχητικό ήταν ότι μετά από όλα αυτά ήμουν ακόμη ερωτευμένη μαζί του και λειτουργούσε σαν ναρκωτικό στη ζωή μου. Ένιωθα ότι δεν μπορώ να ζήσω μακριά του, ότι θα πέθαινα.
Το μεγαλύτερο λάθος μου λοιπόν ήταν ότι ξαναγύρισα ,αφού τα γεγονότα δεν άργησαν να επαναληφθούν και κάπου εδώ φτάνει το καλύτερο κομμάτι.. Η πρώην του μένει έγκυος !..μαντέψτε από ποιον.. να καλά καταλάβατε!! Από τον μεγάλο μου έρωτα… Όσο εγώ ζωγράφιζα καρδούλες στο χαζό και αθώο κεφάλι μου, το κέρατο πήγαινε σύννεφο.. Μια φούσκα ήταν όλα που έσκασε, όχι έρωτας!
Σήμερα είναι παντρεμένοι με δύο παιδιά. Η συμπεριφορά του απέναντι της δεν διαφέρει πολύ από αυτή που είχε μαζί μου. Δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί να είναι κομμάτι της ζωής μου( μέχρι να φύγω απ’ την πόλη – φυσικά, χωρίς ανταπόκριση), ακόμη και την ημέρα του γάμου του ήταν κάτω απ’ το σπίτι μου με δάκρυα παρακαλώντας να με δει για 5’ . Έχει οικογένεια όμως παραμένει ένας μίζερος επιφανειακός άνθρωπος χωρίς ίχνη αληθινής αγάπης μέσα του και αυτό είναι πραγματικά λυπηρό.
Εγώ απ’ την άλλη, έμεινα για πολύ καιρό μόνη μου, στεναχωρήθηκα, θύμωσα πολύ, έκλαψα, όμως σιγά σιγά άρχισα να συνέρχομαι. Κατάλαβα πόσο τυχερή ήμουν που δεν συνέβη αυτό σε μένα και δε χρειάστηκε να ζω μια ζωή στο ψέμα, τη βία, την αχαριστία και την απιστία. Δεν μετάνιωσα για τίποτα όμως, γιατί έμαθα απ’ τα λάθη μου πολλά, και πρώτα απ’ όλα να σέβομαι τον εαυτό μου γιατί αν δεν το κάνω εγώ δεν θα το κάνει κανείς! Σήμερα είμαι με έναν πολύ όμορφο και αληθινό άνθρωπο που με αγαπά και με προσέχει όπως μου αξίζει και εγώ το ίδιο.