Αν σου διηγηθώ την ιστορία μου, θα σου φανεί μια ιστορία γεμάτη ίντριγκα, σασπένς και ενδιαφέρον. Εμένα όμως μου φαντάζει σαν ένα κακογραμμένο βιβλίο χωρίς happy end, γεμάτο φτηνούς ανθρώπους, που πλήρωσα ακριβά.
Μια ζωή μικρή μα συνάμα τόσο μεγάλη… τόσες προσπάθειες, τόσοι αγώνες, τόσες αποτυχίες και στην συνέχεια η επιτυχία. Τόσα δάκρυα, τόσες προδοσίες, τόσος πόνος, τόσα χαμόγελα και μετά ξανά μελαγχολία. Αλήθεια πόσο πόνο είναι έτσι φτιαγμένος ο άνθρωπος, ώστε να αντέχει;
Τόσοι άνθρωποι γύρω σου που τάχα σε νοιάζονται και σε αγαπούν. Τόσοι φίλοι, τόσες ψυχές που άνοιξα την καρδιά μου και πίστεψα.. πίστεψα πως είναι αληθινοί.. και έδωσα τα πάντα χωρίς να το σκεφτώ.
Έρωτες… αχ, αυτοί οι έρωτες. Με πλημμύριζαν απρόσμενη ευτυχία… περπάταγα ουτοπικά επάνω της, με ελαφρά βήματα μην την τσαλακώσω.. δινόμουν με όλο μου το είναι, ερωτευόμουν και αγαπούσα με την αγνή και τεράστια καρδιά ενός μικρού παιδιού. Αυτές είναι όμως, που τις ξεριζώνουν εύκολα, χωρίς να προλάβεις να καταλάβεις γιατί και πως. Είναι ίσως, πολύ αγνές για να επιβιώσουν σε έναν κόσμο απάνθρωπο.
Κάθε φορά η σκληρή, δίχως συναισθηματισμούς πραγματικότητα, ερχόταν με την ίδια μανία να μου τσακίσει τα φτερά, που με τόσο μεράκι είχα δημιουργήσει και με προσγείωνε στο ανώμαλο τσιμεντένιο έδαφος, για να με κάνει θρύψαλα. Ένα στομάχι άδειο και ένα τασάκι γεμάτο. Χόρτασα όμως… μπούχτισα απ’ το ψέμα και την προσποίηση. Παράνοια… Αναρωτιέμαι τι κάνει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται έτσι παράλογα. Μήπως φταίω εγώ; Που δεν συμβιβάστηκα και δεν έγινα ένα με την μάζα που ανώφελα και ανούσια υποκρίνεται και υποκύπτει σε εξαρτημένες σχέσεις συμφέροντος…
Πλέον δεν έχει μείνει καρδιά να δώσω… δεν πειράζει όμως, γιατί κανείς δεν είναι εδώ άλλωστε για να την μοιραστώ.
Βλέπεις οι άνθρωποι σήμερα, βυθίζονται στον εγωισμό και την αλαζονεία. Θεωρούν δεδομένο ότι θα πάρουν και το απαιτούν… μα δε ξέρουν να δίνουν. Δε ζήτησα και δεν περίμενα ποτέ κάτι παράλογο, μόνο τα αυτονόητα.. έναν σεβασμό και μία ειλικρίνεια. Την αγάπη άλλωστε δεν μπορείς να την απαιτήσεις. Η τόση ανεκτικότητα όμως, κάνει τους άλλους, να εκμεταλλεύονται την καλοσύνη σου και να σε χρησιμοποιούν για όσο σε χρειάζονται.
Είναι θλιβερό όμως… κάθομαι τόση ώρα εδώ ψηλά και ατενίζω αυτή τη πόλη, την πόλη που μεγάλωσα… και μέσα σε αυτά τα γκρίζα κτίρια, κρύβονται όλοι αυτοί που κατά καιρούς έδωσα ένα κομμάτι της καρδιάς μου, όλοι αυτοί που το έκλεψαν και εξαφανίστηκαν ξανά στις μικρές ζωές τους.
Πλέον δεν έχει μείνει καρδιά να δώσω… δεν πειράζει όμως, γιατί κανείς δεν είναι εδώ άλλωστε για να την μοιραστώ. Και αν έρθει… θα φύγει πάλι, όπως κάνουν όλοι.
Θα χτενίζω με τα μάτια μου τους γυμνούς δρόμους, μέσα από βρωμερά λεωφορεία και θα γελάω με το πόσο ρηχές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ναι θα γελάω… αρκετά έκλαψα, για όλους εσάς που δεν αξίζατε ούτε ένα δάκρυ, δεν σας αξίζει ο πόνος μου.
Θα πορεύομαι μόνη μου στη ζωή, μέχρι να φύγω πάλι μόνη, όπως και ήρθα…