Σαν χθες μου φαίνεται, όταν πρωτοείδα εκείνο το ψηλό μελαχρινό αγόρι με εκείνες τις υπέροχες φαβορίτες και τα σπινθηροβόλα μάτια όλο υποσχέσεις.. που μόλις τον αντίκρισα ήξερα ότι θα είναι ο άντρας της ζωής μου, ότι με αυτόν θα ήθελα να περάσω όλη μου τη ζωή, αυτό το γονίδιο θέλω να έχουν τα παιδιά μου!
Κάπως έτσι πέρασαν 17 υπέροχα χρόνια, με τα δυο μας παιδιά που τα μεγαλώσαμε με τόση αγάπη και τρυφερότητα χωρίς να τους λείψει τίποτα, ώσπου ανεξαρτητοποιήθηκαν, έφυγαν από το σπίτι και μείναμε οι δυο μας!
Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι, είχε φτάσει επιτέλους η στιγμή να ζήσουμε όλα αυτά που είχαμε στερηθεί, να κάνουμε ταξίδια, να διασκεδάσουμε.. ααααχχ!!
ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ!!
Ακόμα, δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη την πρώτη ήμερα, το πρώτο πρωινό που ξυπνήσαμε μαζί μόλις είχαν φύγει τα παιδιά! Τι μαζί δηλαδή;; Ο κύριος ξύπνησε..
Εγώ όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι, σκεφτόμουν τα παιδιά μου και τις νέες τους ζωές, αλλά ο κύριος κοιμήθηκε και δεν σταμάτησε όλο το βράδυ να βρυχάται σαν άγριο θηρίο στο κλουβί, μόνο κάτι μικρά διαλείμματα έκανα όταν τον κλωτσούσα και μετά από λίγο συνέχιζε το πρόγραμμα του.
Δεν ξέρω από που να αρχίσω, από εκείνη την τηλεόραση που έχει κάθε βράδυ τις ειδήσεις στη διαπασών ( 4 φορές μας είχαν κάνει παρατήρηση οι γείτονες), γιατί ο κύριος έχει πρόβλημα βαρηκοΐας και το χειρότερο δεν ήταν ότι δεν ακούει αλλά ότι ακούει ότι θέλει, αλλά αντί άλλων καταλαβαίνει…
Εγώ πρέπει συνέχεια να εξηγώ και να επεξηγώ, αχ Θεέ μου, ποσό ανυπόφορα κουραστικό!
Δεν σας έχω πει ακόμα το καλύτερο, δεν ξέρω αν το κάνει μόνο ο δικός μου ή αν έχουν όλοι μια έμφυτη αλλεργία σε εκείνο το πιατάκι…
Θες κύριε μου να φας κάτι, πρέπει να γεμίσεις όλο το σπίτι ψίχουλα, τόσα πιάτα έχουμε πάρε ένα, τόσο κόπο σου κάνει;;
Και να πας να πεις και κάτι και να αρχίζει ένας καυγάς άνευ προηγούμενου, γιατί λέει είσαι γκρινιάρα και υποχόνδρια και δεν τον αφήνεις ελεύθερο στο ίδιο του το σπίτι!!!
Ε όχι κύριε, αν είναι να γυρίσουμε στη εποχή των σπηλαίων, ΟΧΙ!!!
Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και δεν μπορώ, ίσως επειδή ακούω πάλι εκείνα τα βήματα στη σκάλα!!
Ναι ναι τα δικά του βήματα είναι, που είναι λες και έχει έρθει ο στρατός μέσα στο σπίτι μας και παρελαύνει για την εθνική επέτειο!
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος μπορεί να περπατάει και να τραντάζεται το σπίτι όλο, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω! Θέλει μάλλον να δηλώσει την παρουσία του, για να βαρέσω προσοχή αφού μπήκε ο πασάς στο σπίτι..
Και καλά την ημέρα, αλλά τη νύχτα όταν σηκώνεται να πάει στην τουαλέτα ( έχουμε και αυτά, λόγω ηλικίας!) που νομίζω ότι κάνει σεισμό και ξυπνάω έντρομη..!
Τι να σας πω φίλες μου, αναρωτιέμαι αν αυτός ήταν εκείνο το ψηλό αγόρι με τις υπέροχες φαβορίτες, τι άλλαξε στη πορεία;
Μήπως ήταν πάντα έτσι και εγώ δεν το έβλεπα, ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη οφθαλμαπάτη, λένε! Και τώρα τι , έτσι θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου με κάποιον που δεν αντέχω ούτε το βήμα του…
Μα αν τον χωρίσω θα είμαι μόνη μου, αντέχεται η μοναξιά;
Ουφ, τόσος προβληματισμός, τόσες αναπάντητες ερωτήσεις …
Πρέπει να σας αφήσω ο κύριος ήρθε και θέλει να του βγάλω να φάει, δεν μπορεί να το κάνει μόνος του, είπαμε έμφυτη αλλεργία στα πιάτα!