Μόνο έτσι μπορώ να σχολιάσω την περίπτωσή μου .
Ξέρετε καμιά φορά που λένε «ο έρωτας έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις»
Ακούγεται κλισέ αλλά είναι τόσο μεγάλη αλήθεια. Έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις και φέρνει μαζί του πολλές εκπλήξεις. Εκπλήξεις που μερικές φορές είναι πολύ δυσάρεστες.
Έτσι έγινε με το Στέφανο…
Μπερδεύτηκαν τα δωμάτιά μας στο ξενοδοχείο στις περσινές μου διακοπές και βρέθηκα μπροστά σε μια ντουλάπα γεμάτη με κουστούμια και μποξερς! Πανικόβλητη και θυμωμένη έτρεξα στη reception να ζητήσω το λόγο που με καθυστερούσε από την πρωινή μου ηλιοθεραπεία. Εκεί τον είδα! Ήταν έξαλλος! Έξαλλος και πανέμορφος. Ξέχασα ηλιοθεραπείες, θάλασσες, μαγιό και άρχισα να φαντάζομαι τα μποξεράκια της ντουλάπας φορεμένα πάνω του! Τον ερωτεύτηκα ακαριαία. Μόλις τον ενημέρωσαν πως εγώ ήμουν το «λάθος δωμάτιο», με κοίταξε με έκπληξη και μαλάκωσε. Σταμάτησε να φωνάζει, μου χαμογέλασε και μου πρότεινε να πάμε στη πισίνα για ένα καφέ. Ο καφές έγινε δείπνο, το δείπνο ποτό ώσπου μας βρήκε η ανατολή αγκαλιά στη πισίνα σα μαθητούδια! Οι επόμενες δέκα μέρες ήταν σαν ταινία του Hollywood! Απ΄ αυτές που λες πως είναι αδύνατο να συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Χάδια, αγκαλιές και υποσχέσεις αγάπης με έκαναν να χάνω τη βαρύτητα κάτω από τα πόδια μου και να βρίσκομαι στον έβδομο ουρανό… μέχρι την ημέρα της επιστροφής στη βάση…
Τις δυο τελευταίες μέρες ήταν σκεπτικός, είχε χάσει τον ενθουσιασμό του. Στην αρχή πίστευα πως ήταν που τελείωναν οι μέρες μας στο νησί… μα πόσο αφελής γίνεται κανείς όταν είναι ερωτευμένος! Την τελευταία μέρα μετά από πολύ πίεση από μεριάς μου, μου είπε τελικά το λόγο που είχε χάσει το χαμόγελό του. Ήταν μαζί μου πολύ ερωτευμένος αλλά ήταν παντρεμένος… Ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, απογοητεύτηκα, θύμωσα, δεν ήξερα τι να πω. Προσπάθησε να μου εξηγήσει μα δεν ήθελα να ακούσω τίποτα, δεν ήθελα να τον βλέπω.
Οι επόμενες μέρες στην Αθήνα ήταν εφιαλτικές. Παρ΄ όλο που ένιωθα προδομένη, μου έλειπε πολύ και τα επίμονα τηλεφωνήματά του μου το έκαναν ακόμη πιο δύσκολο.
Δε μπορούσα να βγάλω απ΄ το μυαλό μου όλες τις όμορφες σκέψεις που έκανα στις υπέροχες διακοπές μας. Έβλεπα τη ζωή μου στο πλάι του. Προσπαθούσα να μη τον σκέφτομαι αλλά και μόνο η ιδέα πως δεν θα τον ξαναέβλεπα μου προκαλούσε πανικό.
Μετά από πολλές μέρες θλίψης και σκέψης αποφάσισα να διεκδικήσω ότι επιθυμώ. Ο τολμών νικά! Απάντησα σ΄ ένα από τα τηλεφωνήματά του στο οποίο μου είπε πως μαζεύει τα πράγματά του και φεύγει! Πως έχει μιλήσει στη γυναίκα του και ετοιμάζεται να πάρει διαζύγιο! Παρ΄ ολίγο να φύγω από το σπίτι με το νυχτικό μου από τον ενθουσιασμό! Συναντηθήκαμε την ίδια εκείνη μέρα.
Από τότε έχουν περάσει 8 μήνες που είμαστε μαζί και περάμε υπέροχα! Είναι δικός μου κι εγώ δική του! Νομίζω πως δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από αυτό που νιώθω τώρα!
Το μόνο μελανό σημείο είναι πως το διαζύγιο αργεί μιας και η γυναίκα αρνείται να του το δώσει και δεν είναι μόνο αυτό. Το θράσος της ξεπέρασε κάθε όριο όταν εμφανίστηκε στην πόρτα μου μπροστά πριν ένα μήνα. Έφτασε σε τέτοιο σημείο εμμονής που παρακολούθησε το Στέφανο και έμαθε που μένω. Φυσικά φρόντισε να έρθει στιγμή που ο Στέφανος έλειπε – πιθανότατα για να μη δει την κατάστασή της. Δεν ήξερα αν έπρεπε να τρομάξω ή να φοβηθώ με την εικόνα που αντίκρισα.
Κάτι που έμοιαζε με γυναίκα, ατημέλητη, απεριποίητη λες και μόλις σηκώθηκε από το κρεβάτι άρχισε να ωρύεται μπροστά μου, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Από τον οίκτο, την απειλή, το κλάμα και φυσικά την ηθική! Μα είναι δυνατόν; Ποια είναι αυτή που θα με κρίνει και με ποιο δικαίωμα; Αν δε μπορεί αυτή να διεκδικήσει τη ζωή της γιατί να πρέπει να κάνω πίσω εγώ; Δεν έχω κι εγώ δικαίωμα στον έρωτα και την ευτυχία;