Η ζωή μου καταστράφηκε επειδή βέβαια ήμουν εγώ 100% υπεύθυνη λόγω του εθισμού μου σε ψώνια.
Ήμουν τρελή με τις αγορές και ήθελα οι ντουλάπες μου να φιλοξενούν ρούχα, παπούτσια, τσάντες και αξεσουάρ λες και ήμουν καμία ζάπλουτη σταρ.
Είχα φτιάξει ένα ολόκληρο δωμάτιο-γκαρνταρόμπα και τα είχα ταξινομήσει με βάση τα χρώματα, τα σχήματα και τις υφές των ρούχων.
Η εικόνα μου ήταν για μένα το απόλυτο μέλημα.
Ο εθισμός μου στα ψώνια κατέστρεφε το γάμο και τη ζωή μου και εγώ είχα άρνηση να το καταλάβω και να το διορθώσω.
Οι πιστωτικές μου κάρτες ήταν σχεδόν πάντα κόκκινες και στην ουσία όσα πλήρωνα για να αποκτήσω τα αγαθά που ήταν το αντικείμενο του πάθους και του πόθου μου τα έδινα σε τόκους διπλά και τριπλά.
Οι εθισμός μου στα ψώνια και στις αγορές όμορφων αντικειμένων γέμιζε το καινό της ζωής μου και μού έδινε στιγμιαία χαρά.
Τα ψώνια και τα λόγια της κάθε πωλήτριας προκειμένου να με πείσουν να αγοράσω κάλυπταν το εσωτερικό κενό μου.
Μου τόνωναν την αυτοπεποίθηση, μού έδειχναν ενδιαφέρον και αισθανόμουν η βασίλισσα της ομορφιάς.
Κέρδιζα πολλά χρήματα λόγω του ότι η δουλειά μου ακόμη απέδιδε.
Όμως, αντί να επενδύω τα κέρδη μου στην ανάπτυξη της επιχείρησής μου εγώ τα ξόδευα στα ψώνια.
Ο άντρας μου θύμωνε από τον εθισμό μου και οι καυγάδες μας ήταν ομηρικοί στο σπίτι. Πόσο δίκιο είχε και γιατί τότε δεν το καταλάβαινα …
Οι ντουλάπες μου ξεχείλιζαν από πράγματα που δεν μου είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία να φορέσω.
Τα περισσότερα είχαν ακόμη τα καρτελάκια των καταστημάτων για να μού θυμίζουν το πόσο σπάταλη και ανεγκέφαλη ήμουν.
Ο εθισμός μου ήταν σαν ναρκωτικό και μετανιώνω γι’ αυτό….
Διαβάστε επίσης:
«Είμαι απελπισμένη… θέλω άντρα!»