Γεια σας! Ορμώμενη από την προηγούμενη ιστορία που δημοσιεύσατε σχετικά με τη ζήλεια αποφάσισα να μοιραστώ και τη δική μου, η οποία είναι αρκετά πιο ανώδυνη, αλλά δε θα σας αποκαλύψω ακόμα το τέλος. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Με τον σύζυγο μου είμαστε μαζί δέκα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ο γάμος μας πολύ συχνά περνάει κρίσεις, ωστόσο έχουμε καταφέρει να βρούμε μια χρυσή τομή για χάρη του γιου μας και να ελαττώσουμε τους καυγάδες . Το βασικό θέμα είναι ότι δεν βλεπόμαστε αρκετά και εκείνος αφιερώνει σχεδόν ολόκληρη τη μέρα του στη δουλειά του και πολύ λίγο για εμένα και το παιδί . Η δουλειά του είναι βραδινή , έχει να κάνει με νυχτερινά μαγαζιά και διασκέδαση οπότε ποτέ δεν μπορώ να έχω εντελώς το κεφάλι μου ήσυχο όπως καταλαβαίνετε, ενώ λείπει όλο το βράδυ από το σπίτι . Για να σας δώσω να καταλάβετε, φεύγει από το σπίτι γύρω στις 12 το βράδυ και γυρνάει πάντα ξημερώματα. Σηκώνεται το πρωί πηγαίνει το παιδί στο σχολείο, πάει για καφέ με φίλους ή ξανακοιμάται και το απόγευμα θα πάει πάντα στο γυμναστήριο. Η μέρα του δηλαδή είναι πάντοτε γεμάτη. Εγώ ανέκαθεν υπήρξα ζηλιαρόγατα αλλά εκείνος το έβρισκε χαριτωμένο. Η αλήθεια είναι ότι την εμμονή με το γυμναστήριο δεν τη βρίσκω φυσιολογική.. Του το έχω πει αμέτρητες φορές αλλά δεν μου δίνει σημασία. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα μου είπε ότι ξαναβρήκε έναν παλιό του φίλο στο γυμναστήριο και θα ξεκινούσαν μαζί μια συνεργασία. Άρχισε να λείπει ακόμη πιο συχνά από το σπίτι!! Όποτε τον έπαιρνα τηλέφωνο ήταν στο φίλο του και συζητούσαν. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά με τις νέες ασχολίες και συνεργασίες…
Αποφάσισα να τον παρακολουθήσω . Η κολλητή μου με έλεγε τρελή παρόλα αυτά δέχτηκε να με βοηθήσει. Το να παρακολουθήσεις τον άντρα σου χωρίς να σε καταλάβει δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο πόσο μάλλον , όταν εκείνος είναι έξυπνος και δεν είναι κανένας ”χθεσινός”. Πήραμε λοιπόν το αμάξι της φίλης μου , για ξεκάρφωμα και στηθήκαμε έξω από το γυμναστήριο. Τον είδαμε να βγαίνει και τον ακολουθήσαμε στη διαδρομή για το σπίτι του συνεργάτη του. Σε κάποιο σημείο τον χάσαμε. Αυτό έγινε δύο τρεις φορές ακόμα και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από τις ιδιότητες μου ως ντετέκτιβ. Έψαξα λοιπόν και βρήκα τα προσωπικά στοιχεία του εν λόγω φίλου του. Ύστερα από κάποια τηλεφωνήματα σε τηλεφωνικούς καταλόγους κατάφερα να βρω τη διεύθυνση του . Πήγαινα κάθε απόγευμα εκεί και δεν έβρισκα το αμάξι του άντρα μου. Ήμουν σχεδόν πεπεισμένη ότι ο σύζυγος μου με απατά. Ως δια μαγείας ένα βραδύ η φίλη μου γυρνώντας στο σπίτι της είδε παρκαρισμένο το αυτοκίνητο του άντρα μου σε έναν κεντρικό δρόμο κοντά στην περιοχή μας. ‘’Πιάσαμε λαβράκι!’’ Μου είπε. Την επόμενη μέρα κιόλας τη στήσαμε λίγα μέτρα πιο κάτω και περιμέναμε τον ”άπιστο’ να εμφανιστεί. Ξαφνικά , μετά από μισή ώρα αναμονής έρχεται ο άντρας μου και παρκάρει κάτω από μια μεγάλη πολυκατοικία . Συνεπής στο ραντεβού του!! Εγώ να έχω τρελαθεί από την αγωνία , η αδρεναλίνη μου στα ύψη ενώ η φίλη μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει.
Ήθελα να πάω να δω όλα τα κουδούνια να μάθω το όνομά εκείνης που είχε μπει ανάμεσα μας, αλλά η φίλη μου με αποθάρρυνε. Δεν ήξερα τι να κάνω πια!! Μέτα από κανένα δίωρο και ενώ είχε σκοτεινιάσει εντελώς , ο άντρας μου κατεβαίνει -όχι μόνος του!- και μπαίνουν στο αυτοκίνητο! Θα τρελαθώ! Θα την βγάλει και ραντεβού;;; Δέκα μέτρα πιο κάτω ήμασταν εμείς! Εγώ είχα πλέον φρικάρει , λέω στη φίλη μου ‘’δες την αυτήν , πως είναι ; ‘’ μου έλεγε ότι δεν βλέπει καλά . Δεν άντεξα άλλο , βγήκα έξαλλη από το αυτοκίνητο και πήγα από πίσω τους τρέχοντας σαν τρελή να τον προλάβω πριν ξεκινήσει. Η φίλη μου με ακολουθούσε με το αμάξι και φώναζε να μην το κάνω. Φτάνω δίπλα του , ο άντρας μου με κοιτάζει έντρομος και ξαφνιασμένος και εγώ γεμάτη μίσος και οργή να προσπαθώ να δω την συνοδηγό του μέσα στα σκοτάδια. Στο ενδιάμεσο να έχουμε κλείσει όλη την κυκλοφορία, το αμάξι του και το αμάξι της φίλης μου ακριβώς στη μέση του δρόμου, να κορνάρουν, εγώ να μην χαμπαριάζω τίποτα και έτσι όπως ήμουν έτοιμη για μεγάλο καυγά, συνειδητοποιώ ότι ‘’η συνοδηγός’’ του ήταν ο φίλος του και συνεργάτης που μου έλεγε τόσο καιρό..!! Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί ! Εκείνοι και οι δύο είχανε μείνει να με κοιτάζουν με απορία, τα άλλα αμάξια κόρναραν από πίσω, γύρισα ντροπιασμένη στο αυτοκίνητο της φίλης μου και φύγαμε. Ο άντρας μου με έπαιρνε τηλέφωνο και δεν ήθελα να το σηκώσω, να του πω τι ; Ότι η ζήλεια μου με οδήγησε να παρακολουθώ όλα τα βήματα του ; Παρόλα αυτά , το μόνο που με ρώτησε ήταν αν ήμουν καλά γιατί ανησύχησε έτσι όπως με είδε. Του είπα ότι περνούσα τυχαία από εκεί και τον πέτυχα με το αυτοκίνητο, όχι φυσικά ότι υπήρχε ολόκληρη πλεκτάνη από πίσω.. Έκτοτε εννοείται δεν ξανά τόλμησα να κάνω τέτοιες σκηνές ζηλοτυπίας ή παρακολούθησης. Με τη φίλη μου ακόμα γελάμε όταν σκεφτόμαστε αυτήν την ιστορία .