Αν και είναι μια ιστορία που προσπαθώ να ξεχάσω, αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας. Πέρυσι τα Χριστούγεννα , είπα για πρώτη φορά να μαζέψω κόσμο στο σπίτι και να κάνουμε ένα ρεβεγιόν σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες του Hollywood, με εμένα ως πρωταγωνίστρια! Η μοίρα όμως μου ετοίμαζε άλλο σενάριο , φτηνής παραγωγής, αποτυχημένου σκηνοθέτη. Μια μέρα πριν τη μεγάλη βραδιά , η κοπέλα που μας μαγειρεύει και βοηθάει στο σπίτι παθαίνει γαστρεντερίτιδα και πέφτει τέζα στο κρεβάτι. Εντάξει λέω, ψυχαραιμία, δεν έχω μαγειρέψει ποτέ αλλά δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο , αφού όλοι το κάνουν, θα το κάνω και εγώ. Έλα μαμά ; αρχίζω τα τηλέφωνα , ξεκινάνε με τις ώρες οι οδηγίες μέσω skype, google και παραδοσιακού τσελεμεντέ! Να μου λέει το νερό βράζει στους 100 βαθμούς, ωραία της λέω το έχω, και πως τους μαζεύω τους βαθμούς;; -Χτύπα τα αβγά! -Πως χτυπάμε τα αβγά; Γενικότερα καταδικάζω την βία, από όπου και αν προέρχεται. –Τι είναι ο απορροφητήρας; -Που βάζουμε τα ταψιά; -Γιατί να βάλουμε ‘κουβερτούλα’ σε ένα γλυκό; Δε μπορεί να είμαι τόσο άχρηστη! Εν τέλει , με πολλές προσπάθειες έφτιαξα μια ψητή γαλοπούλα, σκέτη, λιτή , απέριττη (δλδ. στεγνή, άψητη και άνοστη για να είμαι ειλικρινής) και ένα κέικ σοκολάτας. Αλμυρό.
Ο κομμωτής ήρθε στο σπίτι για άλλη μια χρονιά για να κάνουμε τα υπέροχα ξανθά μαλλιά μου να γίνουν ακόμα πιο ξανθά και ακόμα πιο λαμπερά. Αμ δε. Έγιναν γαλάζια. Οι τσιρίδες μου ακούστηκαν τρεις δήμους πιο μακριά από το Μαρούσι, όπου μένω. Βάλθηκε να με καθησυχάσει ότι θα φύγει το μπλε μαλλί με τα λουσίματα . Σε δύο ώρες που θα έφταναν οι καλεσμένοι , πόσα λουσίματα προλάβαινα να κάνω; Ούτε να τα ξαναβάψω προλάβαινα, ούτε να αγοράσω περούκα! Με αυτά και με εκείνα καταφέραμε να κάνουμε ένα σινιόν όπου το γαλάζιο φαινόταν …λιγότερο γαλάζιο. Το φόρεμα μου το οποίο είχα χρυσοπληρώσει για να το ράψω, χρειάστηκαν 3 άτομα για να το κουμπώσουν. Και εννοείται δεν μπορούσα να αναπνεύσω μέσα σε αυτό, πόσο μάλλον να κουνηθώ ή να χορέψω..! Το λάπτοπ από όπου θα βάζαμε τη μουσική του πάρτυ αρνούταν πεισματικά να συνεργαστεί, δεν άνοιγε με τίποτα. Τα στολίδια που κρέμοταν από το τζάκι μεγαλοπρεπώς έπεσαν μέσα και πήραν φωτιά. Ευτυχώς είχα προνοήσει να καλέσω catering για να μην μείνουν νηστικοί οι καλεσμένοι μου, αλλά ήρθε στο τέλος της βραδιάς! Επί τρεις ώρες πίναμε κρασί και τρώγαμε μελομακάρονα, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, χωρίς μουσική και μυρίζοντας την κάπνα από το τζάκι. Οι φίλοι μου προσπαθούσαν να δείξουν ότι περνούσαν καλά και εγώ προσπαθούσα να κάνω ότι τους πίστευα.
Το αποκορύφωμα της βραδιάς και το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν είχα πάει τουαλέτα και καθώς κατέβαινα τα σκαλιά για να επιστρέψω στο σαλόνι, όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου. Χαμογέλασα πλατιά και συνέχιζα να κατεβαίνω τις σκάλες γοητευμένη από τον θαυμασμό των καλεσμένων μου. Αμ δε. Τελικά το φόρεμα μου είχε πιαστεί στο καλσόν και το εσώρουχο μου ήταν εκτεθειμένο σε κοινή θέα! Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Το σκυλάκι μου από την άλλη, ενώ είναι το πιο αγαθιάρικο και αγαπητό σκυλί που υπάρχει, είχε βαλθεί να γρυλίζει και να γαυγίζει με μίσος στον wannabe τότε αγαπημένο μου, ξεσηκώνοντας όλη τη γειτονιά στο πόδι. Παρόλα αυτά όμως , τώρα τα σκέφτομαι και γελάω.. Παρόλη την αμηχανία και την γκαντεμιά , στο τέλος το απόλαυσα το ρεβεγιόν , και είναι σίγουρα ένα πάρτυ που θα μείνει αξέχαστο σε όλους τους παρευρισκόμενους. Χρόνια Πολλά!