Είμαι ένας μικρομεσαίος μαγαζάτορας που έχει ένα μαγαζί συνοικιακό και πουλάει απορρυπαντικά και χαρτικά. Δουλεύω με τη γειτονιά και βέβαια έχω να συναγωνιστώ τα σούπερ μάρκετ όπου αγοράζουν σε άλλη τιμή αφού κάνουν μαζικές παραγγελίες.
Προσπαθώ να ικανοποιήσω την πελατεία μου και να αγοράζω προϊόντα που να είναι καλά σε ποιότητα αλλά από εταιρίες ή εισαγωγείς που μου δίνουν τη δυνατότητα να πουλήσω σε μεγάλες συσκευασίες ή χύμα με το ζύγι. Αγωνίζομαι να επιβιώσω και να κρατηθώ αλλά το POS είναι η καταδίκη μου.
Ξέρω πως αν πάω καρφωτός θα έχω πρόστιμο και ίσως μου κλείσουν και την επιχείρησή μου. Πώς, όμως, να βάλω POS στο μαγαζί μου αφού τις εισπράξεις θα τις υφαρπάξει η εφορία;
Αγωνίζομαι να τα φέρω βόλτα. Είχα στο παρελθόν και μια κοπέλα που ερχόταν στο μαγαζί και καθάριζε και συγχρόνως εξυπηρετούσε και τον κόσμο. Τώρα τα κάνω όλα μόνος μου.
Ο κόσμος αγοράζει ακόμη και βερεσέ. Τι να σου κάνει ο συνταξιούχος που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα και μετράει και τα σεντς;
Γυρίσαμε στη εποχή του τεφτεριού. Τους πελάτες μου τους ξέρω και προσπαθώ να τους στηρίξω. Να μην τους εξυπηρετήσω; Συγχρόνως πρέπει να πληρώσω τους προμηθευτές μου, το ρεύμα, το ενοίκιο του μαγαζιού, το ρεύμα και το τηλέφωνο
. Πρέπει να αποδώσω ΦΠΑ και βέβαια να πληρώσω και το ΤΕΒΕ.
Πού να μοιράσω τα πενιχρά έσοδα; Χρωστώ και στην εφορία. Είχα μπει σε ρύθμιση για δόσεις και για μια ημέρα καθυστέρησης ο διακανονισμός πήγε περίπατο.
Αν βάλω POS ό,τι εισπράττω θα το κατάσχει η εφορία.
Κατ’ ανάγκη κάνω καλύτερες τιμές και εκπτώσεις και προσπαθώ να κόβω τις μισές αποδείξεις.
Ζω καθημερινά στο φόβο του λουκέτου και είμαι απελπισμένος και τρομαγμένος….
Δεν είμαι κλέφτης αλλά ένας από τους χιλιάδες μικρομεσαίους που έχει οικογένεια και πρέπει να επιβιώσει.
Δε θέλω να καταντήσω απόκληρος στο δρόμο και να στερήσω από τον εαυτό μου και την οικογένειά μου τα απολύτως απαραίτητα. Δε μιλάμε για ποιότητα ζωής απλά για βασική πλέον επιβίωση….
Δείτε μία συγκλονιστική ιστορία ενός ακόμη ταλαιπωρημένου πολίτη….
Το παράπονο ενός μικρομεσαίου: «Πώς να πω στην οικογένειά μου πως δεν μπορούμε να πάμε διακοπές;»