Ελεύθερος ή δεσμευμένος; Πάντα είχα αυτή την απορία. Πότε είμαστε ελεύθεροι; Πότε δεσμευμένοι; Βιαστήκατε να δώσετε απαντήσεις, έτσι;
Και εγώ κάποτε είχα στερεότυπες ιδέες πάνω σε αυτό.
Ελεύθερος=Χωρίς σχέση, μόνος/νη.
Δεσμευμένος=Το αντίθετο.
Μετά, το σκέφτηκα λίγο καλύτερα και είπα: Μα, κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ!
Δεν συμβάδιζαν τα αισθήματα μου με τους ορισμούς! Όταν είμαι μόνος/η, πηγαίνω δουλειά-σπίτι, σπίτι δουλειά. Στην καλύτερη περίπτωση, ένα βράδυ για ποτό με κάποιον φίλο/η. Για να γυρίσω πάλι σπίτι, πάλι μοναξιά.
Δεσμευμένος/η λοιπόν πάνω σε μια άνευ ουσίας ζωή.
Ούτε να βγω, χωρίς σχέδια, χωρίς επικοινωνία, χωρίς ζωή.
Να δω κάποια ταινία σπίτι; Να πάω σε μια συναυλία – ένα happening; Ωραία, και λοιπόν; Χάρηκα. Χάρηκα;
Ποιο το νόημα σε όλα αν δεν μπορείς να τα μοιράζεσαι;
Και σκέφτομαι: Όταν είμαι με σύντροφο, ξαφνικά όλα αποκτούν νόημα! Θέλεις να ρουφήξεις τη ζωή, να βιώσεις, να μοιραστείς. Τα πάντα! Ακόμα και το πιο μικρό καθημερινό, αποκτά ουσία!
Ξαφνικά, ένα αίσθημα ελευθερίας σε κυριεύει. Είσαι έτοιμος/ξ να ζήσεις, έτοιμος/η να χαρείς την ύπαρξη σου ΜΑΖΙ με τον άνθρωπο σου, θέλεις να ζήσεις όλα όσα ονειρευόσουνα ως μόνος;
Να δεις ταινίες, να πας 3ήμερο, διακοπές, σινεμά, θέατρο, να νιώσεις, να εντείνεις την κάθε σου αίσθηση! Είσαι πια ελεύθερος να ζήσεις, να βιώσεις, να γευτείς το δώρο της ζωής;
Έτσι λοιπόν εγώ το αλλάζω αυτό.
Είμαι ελεύθερος/η όταν είμαι “δεσμευμένος/η” και δέσμιος όταν είμαι “ελεύθερος”!
Λοιπόν; Όταν σας ρωτούν πλέον ‘ελεύθερος/η ή δεσμευμένος/η’, τι θα απαντούσατε;
Ελεύθεροι, όπως λένε όλοι οι ψυχολόγοι πρέπει να αισθανόμαστε σε κάθε περίπτωση της ζωής μας. Πληρότητα είναι γεγονός πως αισθανόμαστε όταν μοιραζόμαστε ένα συναίσθημα ή ένα γεγονός με το άλλο μας μισό. Όμως, θα πρέπει να είμαστε δυνατοί και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και το ενδεχόμενο να είμαστε για αρκετό καιρό χωρίς σύντροφο. Αυτό δεν σημαίνει πως δε θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι, να ζούμε και να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή. Αν τα βρούμε με τον εαυτό μας και είμαστε κατά το δυνατόν αυτάρκεις, δεν θα πνίξουμε ούτε τους φίλους μας αλλά ούτε και τον σύντροφο που αργά ή γρήγορα θα εισβάλει στη ζωή μας.
Η ανάγκη να μοιραστούμε δεν πρέπει να είναι θηλιά σε έναν άλλο άνθρωπο. Η δέσμευση υπάρχει επειδή εμείς θέλουμε να ανήκουμε ψυχικά σε ένα άλλο άτομο. Ο σύντροφός μας όμως, δεν είναι το συναισθηματικό μας δεκανίκι. Αυτή η αντίληψη των πραγμάτων σκοτώνει και ευνουχίζει.
Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάνε καλά οι σχέσεις μας και γιατί χαλάνε τόσο σύντομα…αφού κρεμόμαστε ο ένας απ’ τον άλλον, πνίγουμε ο ένας τον άλλο, και παύουμε να έχουμε υπόσταση και προσωπικότητα ως μονάδες, γιατί γινόμαστε προέκταση της γκόμενας ή του γκόμενου, αφομοιωνόμαστε εντελώς. Πώς να λειτουργήσουμε υγιώς μέσα στη σχέση, και γιατί να αρέσουμε στον εαυτό μας ή στους άλλους, αν είμαστε τόσο εξαρτημένοι από την ιδέα μιας σχέσης; Δέχομαι ότι το “σύστημα” προάγει και ευνοεί αυτό το μοντέλο, αλλά ως εκεί. Δική μας κρίση και άποψη δεν έχουμε; Άρα οι όροι είναι συνάρτηση της σημασίας και της αξίας που δίνει στο σύντροφό του αφ’ ενός και αφ’ ετέρου στο χαρακτήρα του και στο βαθμό ευκολίας του να κάνει σχέσεις σοβαρές ή περιστασιακές για να περνάει καλά.