Ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια και αποφασίσαμε με τις κολλητές μου να κάνουμε το γύρο των Κυκλάδων εκείνο το καλοκαίρι.. Όλα έβαιναν καλώς και οι διακοπές μας κυλούσαν ήρεμα μέχρι που τον είδα. Επιβιβάστηκε μαζί μας στο πλοίο από Σαντορίνη προς Ίο.
Ποτέ μέχρι τότε δεν πίστευα σε κεραυνοβόλους έρωτες και πεταλούδες και αστεράκια αλλά αυτό που έζησα ήταν πρωτόγνωρο για εμένα.
Ο Κ. ήταν Κύπριος που είχε έρθει Ελλάδα με τους δικούς του για διακοπές . Μόνιμα έμενε Λονδίνο όπου και σπούδαζε. Οι πιθανότητες να τον ξαναδώ όπως καταλαβαίνετε ήταν μηδαμινές .
Για να μην σας τα πολυλογώ , στο πλοίο ανταλλάξαμε τηλέφωνα και μιλούσαμε αρκετή ώρα. Από την πρώτη στιγμή είχαμε μια απίστευτη οικειότητα, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.
Το πρώτο μας βράδυ στο νησί, με πήρε τηλέφωνο : Που είσαι ; Έρχομαι να σε βρω. Και όντως ήρθε αν και το ξενοδοχείο του ήταν μακριά από την χώρα. Διασκέδαζα με τις φίλες μου και ήρθε και με βρήκε. Από εκείνη τη στιγμή ήμασταν αχώριστοι. Με διεκδίκησε. Σαν να μου το επέβαλλε να τον ερωτευτώ.
Δε σήκωνε αντιρρήσεις και εγώ είχα παραδοθεί. Έτσι περάσαμε μαζί δύο βράδια και δυο μέρες λες και ήμασταν χρόνια ζευγάρι και έφτασε το τελευταίο όπου εκείνος θα πήγαινε πίσω στην Κύπρο και μετά Αγγλία και εγώ θα έφευγα την επόμενη για Φολέγανδρο με τις φίλες μου.
Βρεθήκαμε στο λιμάνι για να αποχαιρετιστούμε και ενώ ήταν κάτι για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη, μιας και δεν μπορούσε να γίνει κάτι ρεαλιστικό ή πιο μόνιμο μεταξύ μας, έπεσα στην αγκαλιά του και έκλαιγα σαν μικρό παιδί, με λυγμούς.
Εκείνος , πιο ψύχραιμος, προσπαθώντας να με καθησυχάσει , μου έλεγε πως δε θα χαθούμε, θα μιλάμε, με καλούσε να πάω Αγγλία να τον βρω κλπ.κλπ. Καταλήξαμε να μαλώνουμε , ο ένας ρεαλιστής – ο άλλος ιδεαλιστής. Το πλοίο σφύριξε και έφυγα. Πάνω στο θυμό και την απελπισία μου έσβησα τον αριθμό του, τα μηνύματα και τις φωτογραφίες μας. Να μην μπορώ να του στείλω και να τον αναζητήσω.
Είπα να τον ξεχάσω σαν να μην τον γνώρισα ποτέ. Μέγα λάθος. Οι αναμνήσεις στο μυαλό και στην καρδιά είναι ανεξίτηλες.
Για κακή μου τύχη εκείνη την εβδομάδα έχασα και το κινητό μου οπότε οι πιθανότητες να επικοινωνούσε εκείνος έστω μαζί μου από ελάχιστες έγιναν ανύπαρκτες. Για μέρες τον ψάχναμε με τις φίλες μου στο Facebook αλλά το όνομα του αντιστοιχούσε σε εκατομμύρια χρήστες..
Ψάχναμε μέσα από κάποιους γνωστούς μας μήπως τον εντοπίσουμε στην Κύπρο στο πατρικό του, ψάχναμε στους Έλληνες φοιτητές του Λονδίνου, ψάχναμε παντού, μάταια. Δεν μπορούσα να τον βρω, δεν ήξερα αν έψαχνε να με βρει, αν μου είχε στείλει μήνυμα και δεν το έλαβα ποτέ. Με τον καιρό , ξεχάστηκα , προχώρησα και στη ζωή μου αλλά τον Κ. δεν μπορώ να τον ξεχάσω.. Αυτό που ζήσαμε το ‘’Δυο μέρες μόνο’’ μου έδωσε πολλά περισσότερα απ ότι μια σχέση μηνών..
Είναι το απωθημένο μου. Περάσανε 3 χρόνια και πλέον είμαι πτυχιούχος και ετοιμάζομαι για μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο..
Ξέρω πως είναι ουτοπικό και δεν το παραδέχομαι σε κανέναν , αλλά βαθιά μέσα μου εύχομαι και ελπίζω να ξαναδώ τυχαία τον Κ. Και αυτή τη φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δεν θα φύγω φοβισμένη..
Η ιστορία της φίλης μας που μας δημιούργησε αισθήματα θυμού….
«Σοκαρίστηκα! Έβαλα ντετέκτιβ και ανακάλυψα ότι ο μέλλοντας σύζυγός μου είχε σκοτεινό παρελθόν»