Μήνας Αύγουστος… είμαι στο νησί, σε μία όμορφη παραλία και κάνω την ηλιοθεραπεία μου. Οι ξαπλώστρες ως συνήθως, κοντά η μία στην άλλη. Άθελα μου λοιπόν, άκουσα μια συζήτηση, την οποία θέλω να μοιραστώ επακριβώς και θα σας εξηγήσω μετά τον λόγο.
– Τώρα που τελείωσε με τις σπουδές της σκέφτεται να πάει στο εξωτερικό να βρει δουλειά.
– Δε θα μείνει εδώ;;;
– Εδώ τι να κάνει; Να δουλεύει σερβιτόρα, καμαριέρα ή σε μπαρ;;;
– Στο οινοποιείο;;!
– Στο οινοποιείο δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ για 500 ευρώ!!
– Ναι, όμως μπορεί να πάει στην Αθήνα, ίσως εκεί τα καταφέρει…
– Και εκεί είναι πολύ δύσκολα… στεναχωριέμαι που θα φύγει και δεν θα είναι εδώ μαζί μας, όμως ξέρω ότι είναι για το καλό της και δεν της το δείχνω.
Προφανώς στον διάλογο αυτό δεν θα διακρίνεται κάτι το ενδιαφέρον, αντίθετα ίσως έχουμε συνηθίσει πλέον σε τέτοιες συζητήσεις. Αυτό όμως, που με έκανε να γυρίσω και να κοιτάξω αιφνιδιασμένη, ποιος έκανε τον διάλογο αυτό και έπειτα να τον μοιραστώ μαζί σας, ήταν οι φωνές…
Οι φωνούλες που έκαναν αυτή τη συζήτηση ανήκαν σε δύο μικρά κοριτσάκια. Το μεγαλύτερο κοντά στα δέκα, το άλλο μικρότερο!
Έπαθα πλάκα κυριολεκτικά. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα και άκουγα. Πώς είναι τα σημερινά παιδιά… Ώριμα, προβληματισμένα… ή απλά μεταφέρουν συζητήσεις μεγάλων;
Είμαι 33 και δεν έχω δικά μου παιδιά, όμως θυμάμαι έντονα τα παιδικά μου χρόνια, πως ήμουν εγώ σε αυτή την ηλικία. Οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από την μπάρμπι,τα ρούχα της και ότι άλλο παιχνίδι υπήρχε. Και τα θυμάμαι ξεκάθαρα γιατί σταμάτησα να ασχολούμαι με τα παιχνίδια αυτά στα δώδεκα που πλέον με θεωρούσα αρκετά μεγάλη για κούκλες. Και δεν ήμουν κανένα ανώριμο παιδί… κάθε άλλο και καλή μαθήτρια ήμουν και έκανα και αθλητισμό και όλα, απλά μεγάλωσα ανέμελα, χωρίς τέτοιου είδους προβληματισμούς…
…η εικόνα των δύο ανήλικων κοριτσιών, να μιλάνε σαν δύο προβληματισμένοι ενήλικες ήταν πολύ λυπηρό…
Ένιωσα ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι. Τι μπορεί να φταίει; Σίγουρα η οικονομική κρίση δημιούργησε προβλήματα και ανησυχίες στην Ελληνική οικογένεια, όμως η εικόνα των δύο ανήλικων κοριτσιών, να μιλάνε σαν δύο προβληματισμένοι ενήλικες ήταν πολύ λυπηρό… Τα παιδάκια αυτά βρίσκονταν στη παραλία και αντί να παίζουν με τα κουβαδάκια τους στην άμμο, συζητάγανε για το ανύπαρκτο μέλλον της νεολαίας στη χώρα…
Από τις βαθιές σκέψεις μου, μ’ αποσπάσανε τα γέλια τους αυτή τη φορά. Είχαν μπει στη θάλασσα, κάνανε βουτιές και πείραζε το ένα το άλλο. Ευτυχώς, τώρα έβλεπα μπροστά μου δύο παιδιά… έτσι όπως θα έπρεπε να είναι φαντάζομαι…