Πάσχα! Βάψε τα αυγά, κάνε τα ψώνια, φτιάξε τα τσουρέκια, κανόνισε για το Πασχαλινό τραπέζι γενικά μέσα στο κεφάλι μου επικρατεί πανικός.
Ο άντρας μου είναι εμπορικός αντιπρόσωπος και λείπει τον περισσότερο καιρό από το σπίτι οπότε αυτές οι γιορτινές μέρες είναι ευκαιρία να είμαστε όλοι μαζί και να με κάνουν να τις λατρεύω και να θέλω να είναι όλα στην εντέλεια. Γι΄ αυτό και τόσος πανικός και ενθουσιασμός.
Φέτος όμως από ενθουσιασμό έμεινα σε σκέτο πανικό, πανικό και φρίκη…
Μέσα στα τόσα που είχα να σκεφτώ , είχα κι έναν ακόμη ένα βραχνά στο κεφάλι μου. Δε μπορούσα να βρω πουθενά το σταυρουδάκι της μικρής μου κόρης. Ένα υπέροχο πανάκριβο οικογενειακό κειμήλιο, χρυσό με κόκκινα μικρά ρουμπίνια και ζαφείρια, το οποίο έχω σαν έθιμο να της φορώ μόνο τις άγιες αυτές μέρες πηγαίνοντας στην εκκλησία.
Έκανα το σπίτι άνω κάτω τρείς φόρες και σταυρό δε βρήκα πουθενά.
Δε μπορούσα να καταλάβω που μπορεί να είχε εξαφανιστεί μιας και το σημείο που τον κρατώ είναι το ίδιο τα τελευταία 10 χρόνια! Ο άντρας μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει και τελικά ακολούθησα τη συμβουλή του να σταματήσω να ασχολούμαι με την ελπίδα να θυμηθώ που τον έχω βάλει.
Τώρα που τα ξαναθυμάμαι εύχομαι πραγματικά να ήταν αυτό το μόνο πρόβλημά μου…
Τις επόμενες μέρες αν κι έτρεχα πανικόβλητη να τα προλάβω όλα ήμουν ενθουσιασμένη για τη Μεγάλη Εβδομάδα που ερχόταν και όλα όσα έφερνε… έφερε όμως και κάτι που δεν το περίμενα ποτέ.
Αφοσιωμένη σε μια καινούργια συνταγή, ξαφνικά ακούω το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπά έντονα. Σκεπτόμενη πως είναι μάλλον ο άνδρας μου τρέχω να του ανοίξω με απορία γιατί δεν ανοίγει με τα κλειδιά του.
Στην πόρτα στέκεται μια νέα γυναίκα γύρω στα 30. Με χαιρετά χαμογελαστά και ζητά να δει τον άντρα μου. «Ποια είστε δεσποινίς;» τη ρωτάω και το βλέμμα μου «στέκεται» στο λαιμό της.
Το σταυρουδάκι της κόρης μου ήταν κρεμασμένο στο λαιμό της! Δεν είναι δυνατόν!
Έμεινα αποσβολωμένη χωρίς να μπορώ να καταλάβω. Κάτι έλεγε αλλά δεν την άκουγα, απλά κοιτούσα το σταυρό.
-«Με συγχωρείτε είστε καλά;»
-«Συγνώμη της λέω ποια είστε;»
-«Μα μόλις σας είπα είμαι η αρραβωνιαστικιά του Δημήτρη»
Το επόμενο που θυμάμαι είναι να μου δίνει η «αρραβωνιαστικιά» χαστούκια για να συνέλθω, ενώ εγώ είμαι φαρδιά πλατιά στο πάτωμα…
-«Αν εσύ είσαι η αρραβωνιαστικιά του Δημήτρη τότε εγώ ποια είμαι;» ήταν το πρώτο πράγμα που είπα μόλις συνήλθα.
Ο διάλογος του παραλόγου συνεχίστηκε λίγο ακόμη μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει.
Ο «αγαπημένος μου αντρούλης» όσο ταξίδευε και έμενε στην Αθήνα αρραβωνιάστηκε!
Είχε μάλιστα το θράσος να δώσε το σταυρό της κόρης μας – της κόρης ΤΟΥ ως δώρο αρραβώνων σ΄ αυτή τη γυναίκα!
Ευτυχώς η κοπέλα έδειξε κατανόηση αμέσως μόλις έμαθε πως είμαι η γυναίκα του. Την παρακάλεσα να μην πει λέξη στο Δημήτρη. Ήθελα να δω πως θα το χειριστώ εγώ.
Έβγαλε σιωπηλά το σταυρό, ζήτησε ένα ξεψυχισμένο συγνώμη και έφυγε σαν φάντασμα.
Οι σκηνές που ακολούθησαν μόνο σε ψυχιατρείο θα ταίριαζαν. Αφού συνήλθα από το σοκ έπεσα στην υστερία… δεν άφησα όρθιο τίποτα στο σπίτι. Ευτυχώς το παιδί μου δεν ήταν μπροστά να το ζήσει όλο αυτό.
Ήθελα να πάρω όλα του τα πράγματα να τα πετάξω από τη βεράντα και να αλλάξω κλειδαριά στην εξώπορτα. Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν έχω κάνει. Δεν έχω πει στον άντρα μου ούτε λέξη. Ούτε έχω μάθει τι έχει συμβεί στην Αθήνα. Θεωρώ πως η κοπέλα, που ούτε το όνομά της δε ξέρω, κράτησε το λόγο της αλλιώς όλο και κάτι θα μου έλεγε ο «άντρας μου».
Σίγουρα όμως τον άφησε γιατί τα… επαγγελματικά ταξίδια μειώθηκαν με τη δικαιολογία πως έχουν πέσει οι δουλειές λόγω κρίσης. Κι εγώ κάθομαι και τα ανέχομαι…
Πώς να χωρίσω; Που να πάω; Πως θα ζήσω το παιδί μου; Χωρίς δικό μου εισόδημα φοβάμαι πως θα μου το πάρει…
Διαβάστε μία άλλη εμπειρία Αναγνώστριας με ποιο… κωμικοτραγική έκβαση!!! Εμείς την απολαύσαμε πολύ!
Έζησα την ”Εβδομάδα των Παθών” στο χωριό του καλού μου!