Είμαι φίλη της σελίδας σας αρκετά μεγάλο διάστημα, από την αρχή νομίζω και πραγματικά το κομμάτι που ανυπομονώ πάντα να διαβάσω είναι οι ιστορίες σας!
Αυτό που δεν έχω διαβάσει και θα ήθελα πολύ είναι οι σχέσεις που έχουμε με τα αδέρφια μας και ειδικότερα η σχέση αδερφού-αδερφής!
Παίρνω λοιπόν εγώ την πρωτοβουλία και κάνω την αρχή, για να μιλήσω ίσως για τη σημαντικότερη σχέση στη ζωή μου. Θυμάμαι πολλά και αναπολώ ακόμα περισσότερα κάνοντας μια αναδρομή στη σχέση μας με τον αδερφό μου.
Δεν ξέρω πως να τον περιγράψω, στα δικά μου μάτια από μικρή φάνταζε πελώριος και συνεχίζει να είναι απλά η σημασία της λέξης άλλαξε.
Λένε συχνά ότι οι φίλοι μας είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε, εγώ θα πω πως ακόμα και να μπορούσα να επιλέξω δεν θα διάλεγα καλύτερο αδερφό.
Μικρή θυμάμαι να επιστρέφουμε μαζί από το σχολείο και να κρατάει στους ώμους του την τσάντα μου μαζί με τη δική του και σε όλη τη διαδρομή να μου λέει ιστορίες, να γελάμε, να παίζουμε και πάντα να μου σφίγγει το χέρι για να νιώθω την ασφάλεια ότι τίποτα κακό δεν μπορούσε να μου συμβεί.
Με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια κάθε φορά που επιστρέφαμε σπίτι κοιτούσε το πρόγραμμα για την επόμενη μέρα στο σχολείο και με βοηθούσε πάντα-ήθελε να είναι σίγουρος ότι δεν έχω καμία απορία.
Ακόμα, και τις φορές που τσακωνόμασταν, πάντα ερχόταν και με έπαιρνε αγκαλιά ποτέ δεν μου κρατούσε κακία.
Περνώντας τα χρόνια, πέρασε στο Πανεπιστήμιο ποτέ όμως δεν με άφησε να αισθανθώ μόνη μου, τις χαρές μου, τις λύπες μου όλα τα περνούσαμε μαζί, ότι γινόταν ήταν ο πρώτος που το μάθαινε και ακόμα αυτό συμβαίνει!
Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά ακόμα και τώρα που πλέον ο καθένας έχει πάρει τον δρόμο του, μόλις κλείσω τα μάτια και τον σκεφτώ νιώθω το χέρι του να σφίγγει το δικό μου και να μου λέει εκείνες τις απίθανες ιστορίες που σκαρφιζόταν στο δευτερόλεπτο.
Όλα άλλαξαν μα στη ουσία ίδια έμειναν και ίσως γιγαντώθηκαν!
Η σχέση μας είναι πλέον επιλογή και όχι ανάγκη, κάθε γεγονός που συμβαίνει κάθε αλλαγή μας ενώνουν ακόμα περισσότερο, είμαστε ομάδα!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι μου μου είχε γράψει, σε ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου και τα λόγια του τα κρατώ και ανατρέχω πάντα σε αυτά:
«Λοιπόν εμείς είμαστε δυνατοί. Πάντα πετυχαίνουμε τους στόχους μας, με κούραση και κόπο, μα όμως πως αλλιώς μπορεί να γίνει;
Να θυμάσαι στη ζωή σου κάθε εμπειρία είναι ένα ταξίδι, αυτό σου το ταξίδι λοιπόν, σε βρίσκει πιο σίγουρη, πιο έμπειρη και με ξεκάθαρους στόχους.
Όπως είπε και ο ποιητής σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.
Απόλαυσε αυτό που κάνεις και κράτα μακριά όλες τις αρνητικές σκέψεις… Καλή τύχη αδελφούλα.. Σε αγαπώ!»
Δεν θέλω να πω κάτι ακόμα , μόνο τούτο ότι νιώθω τυχερή που έχω δίπλα μου τον αδερφό μου γιατί το ξέρω σε όλη μας τη διαδρομή πάντα το χέρι θα μου κρατά…
Διαβάστε μία ακόμη ιστορία που θα σας κάνει να δακρύσετε!
Κάποιες σχέσεις είναι για πάντα… Μέχρι το θάνατο… Και ίσως συνεχίζονται και πιο μετά!
Ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται ποτέ