Κατόπιν ωρίμου σκέψεως δίνω στην ιστορία μου τον ανατριχιαστικό τίτλο “το δάγκωμα του φόβου” τίτλος που με παραπέμπει σε θρίλερ και περιπέτεια.
Μου άρεσε κι ο τίτλος «εγώ και το τέρας» αλλά μου το έκλεψε ο Σταμάτης Μαλέλης του “StarChannel” γράφοντας για την κατάθλιψη του.
Η δική μου περίπτωση δεν έχει δράκο, δεν την λες “κατάθλιψη” μάλλον “αγχώδη διαταραχή” περισσότερο. Αργά ή γρήγορα το άγχος μπορεί να δηλητηριάσει τη ζωή κάποιων ανθρώπων μετά από το χαμό ενός αγαπημένου, επαγγελματική ή ερωτική απόρριψη, χωρισμό ή προσπάθεια για καταξίωση ή χίλιες δύο κακουχίες που μπορεί να συμβούν.
Μικρή είχα τον “σύνδρομο της Σταχτοπούτας” ήμουν λίγο ταπεινή και καταφρονημένη. Ντροπαλή, κοκκίνιζα ή τραύλιζα και ποτέ δεν έβρισκα την σωστή λέξη σε μία συζήτηση. Επίσης, ήμουν ανίκανη να υποστηρίξω την άποψή μου την στιγμή που κάποιος διαφωνούσε μαζί μου. Οι γονείς μου δεν μπόρεσαν να με βοηθήσουν, ήταν σημαντικότερο γι’ αυτούς το πρόβλημα της επιβίωσης ,έτσι η μόρφωση μου και το τι επάγγελμα θα ακολουθήσω ήταν καθαρά δικό μου θέμα. Έπρεπε να τα φέρω βόλτα εντελώς μόνη μου. Κάτω από συνθήκες φτώχειας στο χωριό που μεγάλωσα δημιουργήθηκε το πρώτο κλίμα άγχους. Πήρα τη ζωή πολύ σοβαρά – έπρεπε να πορευτώ με επιτυχία.
Για την επαγγελματική μου ζωή θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο. Η καθημερινή επαφή με ανθρώπους ανταγωνιστικούς-φιλόδοξους-δύσκολους με έκαναν να επιστρατεύσω τις δυνάμεις μου, να δείξω θάρρος και αντοχή για να μπορέσω να επιβιώσω. Σε συνθήκες πίεσης, οι εργοδότες σκληροί και απαιτητικοί με έβαζαν σε ένα κλίμα άγχους και μιας συνεχούς προσπάθειας να αποδείξω ότι είμαι ικανή.
Στην προσωπική μου ζωή ήμουν δυνατή, συγκροτημένη και στα φυσιολογικά μου θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος. Ήμουν όμως από τις γυναίκες που ήθελα να τα κάνω όλα μόνη μου, να φροντίζω το σπίτι, να δουλέψω, να διαβάσω το παιδί να πληρώνω τους λογαριασμούς, όλα. Ήμουν υπερβολικά όμως γαντζωμένη από την οικογένεια, γυρίζοντας την πλάτη στις προσωπικές μου ανάγκες. Έπαιρνα όλες τις ευθύνες πάνω μου όχι γιατί μου το επέβαλε κανείς αλλά γιατί έχανα το μέτρο και έκανα την ηρωίδα.
Ο υπερβολικός ηρωισμός όμως λένε οι ψυχολόγοι είναι απόδειξη ανασφάλειας κι ενός γενικότερου φόβου που λέει «μήπως είμαι ανεπαρκής;». Το απωθημένο ότι οι γονείς μου δεν με βοήθησαν στο σχολείο , ξέσπασε στο δόλιο το παιδί μου. Στην προετοιμασία για τις Πανελλήνιες βγήκε το άγχος μου σε όλο του το μεγαλείο. Ανάγκαζα το παιδί να διαβάζουμε μαζί ώρες ατελείωτες για να νιώθω τι ακριβώς ξέρει σε κάθε μάθημα-έβαλα τα χέρια μου κι έβγαλα τα μάτια μου.
Βήμα-βήμα, χρόνο-χρόνο με την επίδραση του στρες χτίστηκε μια περίπλοκη κατάσταση σαν αρρώστια. Ένα συναίσθημα που σου τρώει την χαρά, σε βαραίνει, νιώθεις μόνος, αβοήθητος και το μέλλον σου φαίνεται απειλητικό. Γίνεσαι δραματικός, σκέπτεσαι μόνο αρνητικά και διογκώνεις τα προβλήματα. Αποκτάς νευρωτικό χαρακτήρα. Χειρότερο από την πανούκλα. Χίλιες φοβίες. Τα πάντα είναι επικίνδυνα, τα ταξίδια προβληματικά. Το αυτοκίνητο θα ντεραπάρει, το τρένο θα εκτροχιαστεί, το αεροπλάνο θα πέσει. Όλοι οι οδηγοί είναι αλκοολικοί, θα χαλάσει το ασανσέρ, στις σκάλες θα σπάσεις το πόδι σου, θα γίνει σεισμός, λιμός και καταποντισμός. θα έλθει η Δευτέρα Παρουσία. Πανικός!
Στα 51 μου χρόνια χάνω την μάνα μου από σοβαρή αρρώστια με πολύ ταλαιπωρία. Συγχρόνως απολύομαι από την δουλειά γιατί κλείνει η εταιρία-έχει έλθει η κρίση. Την ίδια περίοδο φεύγει το παιδί μου να σπουδάσει σε άλλη πόλη. Τότε αρχίζει η μεγάλη κατηφόρα. Έρχονται τα ψυχοσωματικά. Έχω πόνο στο έντερο και στο στομάχι. Ο γιατρός κάνει λανθασμένη διάγνωση ότι έχω “το κακό” – τρελαίνομαι μπαίνω σ’ ένα κυκεώνα γιατρών εξετάσεων και φαρμάκων. Φοβάμαι πολύ! Η πρώτη μου φροντίδα το πρωί είναι να πάρω όλα τα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Βλέπω δεκάδες γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, κάνω όλων των ειδών τις εξετάσεις, ο φόβος μεγαλώνει δεν έχω σωτηρία. Έχω πιάσει πάτο. Κάποια στιγμή, ένας γιατρός με βεβαίωσε ότι δεν έχω τίποτε παθολογικό. Χάρηκα από την μία, βεβαιώθηκα όμως ότι κάτι ουσιαστικότερο δεν πήγαινε καλά. Είχα όλες τις καταθλιπτικές ενδείξεις. Η κατάθλιψη ήταν εκεί και μου έκλεινε το μάτι.
Με σφιγμένη καρδιά άκουσα την πικρή αλήθεια πρέπει να δω επειγόντως ψυχίατρο. Τι ντροπή! Δεν μπορούσα να φανταστώ στην ζωή μου ότι θα χτυπήσω ποτέ αυτή την καταραμένη πόρτα. Ο γιατρός είπε ότι τα μάτια μου ήταν σαν φοβισμένο σκυλάκι. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, του διηγήθηκα τη ζωή μου. Η περίπτωση μου είπε πως είναι συνηθισμένη, πρέπει να πάρω βοήθεια με φαρμακευτική αγωγή, τα γνωστά αντικαταθλιπτικά. Έτσι ξεκίνησα την θεραπεία με ένα χάπι. Ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή μέχρι να το συνηθίσω. Είχα περίεργα συμπτώματα και πολλές παρενέργειες. Ευτυχώς είχα την υποστήριξη από τον άνδρα μου που με αντιμετώπιζε πάντα σαν δυνατό άνθρωπο.
Με τον καιρό, άρχισα σιγά-σιγά να έρχομαι στα ίσια μου. Το χάπι με βοήθησε να ελέγχω το άγχος και τα συναισθήματα μου. Τώρα μπορώ να πω ότι βλέπω πολύ αισιόδοξα την ζωή. Δεν πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, δεν διογκώνω τα προβλήματα, προσπαθώ να χαίρομαι το κάθε τι.
Λοιπόν, αγόρια και κυρίως κορίτσια πριν πιάσετε πάτο και χάσετε τον έλεγχο μην φοβηθείτε να πάρετε βοήθεια. Το άγχος και ο φόβος γιατρεύονται, όχι μόνο με αντικαταθλιπτικά, λίγο παραπάνω χιούμορ, περισσότερη προσωπική ζωή, χόμπι, αθλοπαιδιές, σεξ και ελευθερία και όλα θα πάνε καλά. Να θυμάστε η ζωή είναι ωραία και πρέπει να την χαρούμε και η χαρά στον άνθρωπο είναι σαν τον “Χειμωνιάτικο ήλιο” ανατέλλει αργά και δύει νωρίς δηλαδή κρατά πολύ λίγο.