Της: Έπη Τρίμη
Ζούμε σε μια νηπενθή* κοινωνία. Αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε το πένθος, να το επεξεργαστούμε και τελικά να το ξεπεράσουμε. Αποτέλεσμα, οι εθνικοί διχασμοί, το καταπιεσμένο μίσος, η επιθετικότητα. Συναισθηματικά δε θα έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στεναχωρημένος! Αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις μονάχα βιολογικά. Η ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι. Με το σύνολο των συγκινήσεων που απορρέουν από τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση της ανθρώπινης ουσίας μας.
Ο Χρόνης Μίσσιος έλεγε κάτι πολύ σπουδαίο. «Η ζωή είναι ένας δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο! Είμαστε η κοινωνία της αφθονίας, και είμαστε στερημένοι σε αισθήματα και κοινωνικές ευαισθησίες. Το τέρας του ατομικισμού πανηγυρίζει μέσα μας!
Στερούμεθα προτύπων, κοινωνικών, ηθικών, πολιτικών μέχρι και οικονομικών.
Εμείς, σήμερα, δεν έχουμε εν τω βάθει γνώση, ιδέες και βέβαια όραμα. Εμπιστευόμαστε τυφλά τις ζωές μας σε όποιον μας παραμυθιάσει καλύτερα και μας βολέψει προσωρινά σε μια θεσούλα από την οποία γαντζωνόμαστε. Αρχίζουμε να κλοτσάμε και να φερόμαστε ανάρμοστα και βίαια σε όποιον μας αντιτίθεται και έχει το σθένος να μας πετάξει την αλήθεια κατάμουτρα.
Είμαστε μια νηπενθής κοινωνία που δεν πονά ούτε καν για το δικό της πόνο. Δεν επεξεργαζόμαστε απολύτως τίποτα. Αρνούμαστε να αφουγκραστούμε τις ανάγκες μας καθώς και του διπλανού μας. Η ζωή μας έχει μεταμορφωθεί σε μια χύτρα ταχύτητος όπου τα πάντα αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού. Ο ψυχικός πόνος γίνεται αντιληπτός διαρκώς σαν ένα έλλειμμα, ένα ελάττωμα κατασκευαστικό που πρέπει άμεσα να επιδιορθωθεί. Αποθεώνουμε πράξεις ατομιστικού χαρακτήρα, γινόμαστε εθνικιστές, βίαιοι σε πράξεις και συμπεριφορές ξεχνώντας τον παράγοντα άνθρωπος που αποτελείται από ευσπλαχνία, μυαλό και ψυχή.
Δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να είμαστε ένα σπασμένο παιχνιδάκι στα χέρια μιας δήθεν δυσοίωνης μοίρας.
Είμαστε δήθεν εγγράμματη κοινωνία. Τα πτυχία και τα διδακτορικά είναι απλά ένα ρολό χαρτί με μηδενικό αντίκρισμα για τους περισσότερους εξ ημών.
Εμείς, οι μεσήλικες που ζήσαμε την «ευδαιμονία», που θεωρητικά είμαστε χορτάτοι σε εμπειρίες και υλικά αγαθά ας βοηθήσουμε τους νεότερους να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους.
Το μόνο που θα φέρει την κάθαρση είναι η έλλειψη φόβου, η εξάλειψη της ατολμίας, καθώς και της άνευρης και βολεμένης σκέψης και ζωής. Ο καθένας, όπως αντέχει και έως ότου ανέχεται τον καθρέφτη/ είδωλό του…. Το ταξίδι μετράει!
Συνάνθρωπε μάθε να λειτουργείς με σύμπνοια. Μάθε να ακούς. Μάθε να διαβάζεις μεταξύ των προτάσεων. Μάθε να αναλύεις. Όλα είναι θέμα προσωπικής προσέγγισης. Τα ψευδοδιλλήματα και ψευδοπροβλήματα για να μην βλέπουμε την αλήθεια είναι προφάσεις εν αμαρτία…
*Χωρίς πόνο