5 μ.μ: Παραμονή Χριστουγέννων … πάλι. Μόνη … πάλι. Βαρετά , μίζερα, με κλάμα να παλεύω τα «τότε έπρεπε να..» μου ….πάλι. Άααπειρο φαγητό πάλι και πάλι και πάλι. Να βάζω Frank Sinatra μήπως και μου φτιάξει το κέφι αλλά να κλαίω περισσότερο.
6μ.μ: Δεν θέλω να περάσει η ώρα. Δεν θέλω να έρθει το βράδυ. Νιώθω σα μελλοθάνατη. Ρεβεγιόν στο σπίτι της ξαδέρφης (pathetic…), με κανονισμένο ραντεβού στα τυφλά( ακόμη πιο pathetic…) με τον τέλειο άνδρα με δική του επιχείρηση, μορφωμένο και καλό παιδί… πιο pathetic ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ!
7μ.μ : Τηλέφωνο η μητέρα – αναμενόμενο, όπως και το λογύδριο:
– Να σου πω βρε παιδάκι μου! Μη ντυθείς σαν καλόγρια. Βάλε κάτι … μμμ.. πικάντικο! Και να βαφτείς μην είσαι σαν το φάντασμα ως συνήθως, 37 χρονών μεγαλοκοπέλα είσαι δεν είσαι 25. Και κοίτα να έχεις διάθεση ε; Τέτοια παιδιά δεν τα βρίσκεις κάθε μέρα – Στο ράφι θα μείνεις κακομοίρα μου.
ΝΑΙ ΜΑΜΑ…. Κλάμα … πάλι.
8μ.μ: Πάω να ντυθώ «φωτιά στα κόκκινα»… άδικα παλεύαμε μισή ώρα, δεν έμπαινε με τίποτα. Το έσκισα όπως έσκισα και την αυτοπεποίθησή μου, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα είδα και τα 5 παραπάνω κιλά. Έβαλα ένα μαύρο (το μαύρο της καλόγριας) να ταιριάζει με το σύνολο.
10μ.μ: Έφτασα… αργά (θέλει την ώρα της η μεγαλοκοπέλα να φτιαχτεί). Τον είδα, ξεχώριζε μόνος μέσα στους ζευγαρωμένους. Οκ! Είχε όλο το πακέτο. Άρχισε να μιλάει … άνοιξε το πακέτο και από μέσα βγήκε η πρώην! Δεν άντεχα να ακούω.
11μ.μ : Ανέβηκα στον πάνω όροφο δήθεν να φρεσκαριστώ, να κερδίσω λίγο χρόνο… – «θέλω ένα θαύμα να με σώσει» σκέφτηκα κατεβαίνοντας τις σκάλες. Κάπου στη μέση παραπατάω, ακροβατική τούμπα και grand finale στο σαλόνι μπρούμυτα. Προσπάθησα να σηκωθώ με χάρη αλλά το δεξί μου πόδι δε μου έκανε τη χάρη.
11:30μ.μ : Στο αμάξι του «πακέτου» να λέει τα «ξέρεις δε μπορώ τα νοσοκομεία, να καλέσεις κάποιον δικό σου, συγνώμη» κλπ. Με παρέδωσε σαν… πακέτο σε έναν νοσοκόμο και εξαφανίστηκε.
Μόνη … πάλι. Κλάμα … πάλι. «Την τύχη μου μέσα!» … πάλι.
Σκυμμένη στο καροτσάκι με πρησμένα μάτια και πρησμένο πόδι, νιώθω ένα χάδι στον ώμο:
– «Δεσποινίς είστε καλά;»
12π.μ : Και να που ήρθε το θαύμα των Χριστουγέννων να με σώσει με τη μορφή του εφημερεύοντα γιατρού του νοσοκομείου! Μπροστά μου στεκόταν ο άνδρας των ονείρων μου. Πώς λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά; Αυτό έπαθα. Το βλέμμα του, οι κινήσεις του, οι φωνή του έκαναν την καρδιά μου να χοροπηδά λες και ήμουν 16χρονο.
12:30π.μ : Δεν αισθανόμουν πόνο πια. Πετούσα σε πελάγη ευτυχίας μιας και υπήρχε και η ανάλογη ανταπόκριση. Όταν μάλιστα έμαθε πως ήμουν μόνη στο νοσοκομείο και στη ζωή ήταν δίπλα μου τη βραδιά των Χριστουγέννων αλλά και τις υπόλοιπες!
2 χρόνια μετά: Παραμονή Χριστουγέννων … πάλι. Με τον άνδρα μου, στο σπίτι μας περιμένοντας τους φίλους μας για να γιορτάσουμε όλοι μαζί!
Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως το θαύμα των Χριστουγέννων με έφερε κοντά στον άνδρα της ζωής μου που μου «γιάτρεψε» τη μοναξιά και με έκανε ευτυχισμένη.