Με λένε Μάρω και είμαι φανατική αναγνώστρια της σελίδας σας.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας, όχι κάποια προσωπική μου ιστορία, αλλά αυτή των γονιών μου. Μετά από 32 χρόνια γάμου ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή τους.
Μεγάλωσα με πολύ αγάπη και είχα μία πολύ όμορφη παιδική ηλικία. Τους γονείς μου πάντα τους θεωρούσα πρότυπο και πίστευα ότι ήταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι.
Πριν πέντε χρόνια διαπίστωσα όμως ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Το «πρόβλημα» το είχε ο πατέρας μου αφού όπως αποδείχτηκε, δεν ήταν και το πιο πιστό άτομο…
Δυσκολεύτηκα πολύ να το δεχτώ. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τον είχα πολύ ψηλά και ξαφνικά, έπεσε από το «βάθρο» που τον είχα τοποθετήσει.
Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν στην εφηβεία.
Ήμουν δεν ήμουν 15 χρονών. Η μητέρα μου είχε καλέσει στο σπίτι την Κάτια, την καθηγήτριά μου στα Αγγλικά, για φαγητό. Μία πανέμορφη και σοβαρή κοπέλα, γύρω στα 25. Εκείνη τη μέρα, πρώτη φορά παραδέχτηκα στον εαυτό μου και είδα ξεκάθαρα ότι ο πατέρας μου ήταν «ασυγκράτητος» με τις γυναίκες.
Όση ώρα ήταν η Κάτια στο σπίτι την κοίταζε με ένα πρόστυχο βλέμμα και δεν δίσταζε να τη φλερτάρει ανοιχτά τόσο μπροστά μου όσο και μπροστά στη μητέρα μου. Αισθάνθηκα πολύ άβολα, δεν ήθελα να ξαναπάω καν για μάθημα…
Προσπάθησα να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά του γιατί τον αγαπούσα πολύ και του είχα αδυναμία. Ίσως φταίει η «κρίση ηλικίας», σκεφτόμουν. Δεν μπορούσα να αντέξω όμως το γεγονός ότι κορόιδευε τη μητέρα μου.
Κάθε φορά που ερχόταν στο σχολείο, ή πηγαίναμε σε κάποια κοινωνική εκδήλωση σαν οικογένεια, ο πατέρας μου σαλιάριζε με οποιοδήποτε θηλυκό βρισκόταν γύρω του.
Γινόταν χυδαίος και προκλητικός.
Η μητέρα μου φαινόταν να μην αντιλαμβάνεται τίποτα απ’ όλα αυτά ή έστω να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει για να μην επηρεάσει τη δική μου ψυχολογία.
Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για χρόνια. Πολλές φορές έκλαιγα μόνη μου στο δωμάτιό μου γιατί δεν ήξερα τι να κάνω. Να μιλήσω στον ίδιο ή στη μητέρα μου; Αν και ήμουν σχετικά μικρή στην ηλικία, αντιλαμβανόμουν τα πάντα.
Ο πατέρας μου, σε κάθε ευκαιρία, με έκανε ρεζίλι και η μητέρα μου απλά έκανε ότι δεν καταλάβαινε. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Ποτέ δεν μίλησα σε κανέναν γι’ αυτή τη κατάσταση. Ούτε καν στην καλύτερή μου φίλη, ντρεπόμουν.
Όταν τελείωσα το λύκειο, μετακόμισα σε άλλη πόλη οπότε δεν είχα καθημερινή επαφή μαζί τους.
Πριν 8 μήνες περίπου, διαισθάνθηκα ότι κάτι δεν πάει καλά με τους γονείς μου…
Η μητέρα μου, δεν είχε καν κουράγιο να μου μιλήσει στο τηλέφωνο. Ένιωθα ότι με απέφευγε. Ρωτούσα τον πατέρα μου τι της συμβαίνει και μου έλεγε ότι είναι ξαπλωμένη συνέχεια γιατί την ταλαιπωρεί ένα πρόβλημα που έχει με τον αυχένα της.
Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε περίπου ένα μήνα και έτσι πήρα την απόφαση να πάω να τους δω. Κατάφερα και πήρα άδεια από τη δουλειά μου και ξεκίνησα αμέσως για το πατρικό μου.
Όταν είδα τη μητέρα μου, ανησύχησα πολύ. Ήταν συνέχεια ξαπλωμένη στο κρεβάτι και δεν μπορούσε καν να κουνηθεί. Ακόμη και για να πάει στην τουαλέτα, έπρεπε να καταβάλει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να σηκωθεί… Δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι.
Ευτυχώς κατάφερα να την πείσω να έρθει μαζί μου για να τη φροντίσω μέχρι να γίνει καλά.
Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της συγκατοίκησής μας φαινόταν πολύ καλύτερα. Σιγά σιγά άρχισε να σηκώνεται από το κρεβάτι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Έδειχνε να αποκτά και πάλι τις δυνάμεις της. Κάθε φορά όμως που ερχόταν η συζήτηση στον πατέρα μου έβλεπα κάποιες περίεργες αντιδράσεις που με προβλημάτιζαν.
Ένα μήνα αργότερα, η κατάστασή της είχε βελτιωθεί. Άρχισε να κάνει δουλειές στο σπίτι, να μαγειρεύει και να κάθεται καμιά φορά στον κήπο και να ασχολείται με τα λουλούδια μου. Παρόλο που σωματικά ήταν καλύτερα, έναν ολόκληρο μήνα δεν την είδα ούτε μία φορά να χαμογελάσει.
Έκανα ό,τι μπορούσα για να την πείσω να πάμε μία βόλτα, της έκανα δώρα αλλά αυτή τίποτα…
Ανέκφραστη και θλιμμένη.
Ένα βράδυ κουβεντιάζαμε για παρελθόν και αναπολούσαμε τις παλιές εποχές. Ξαφνικά, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, ξέσπασε σε κλάματα. Δεν μπορούσα να την συνεφέρω με τίποτα. Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Δεν την είχα δει ποτέ ξανά να κλαίει. Τρελάθηκα.
Όταν ηρέμησε λίγο, μου είπε ότι η «αρρώστια» της όλον αυτό τον καιρό δεν ήταν σωματική αλλά ψυχολογική. Τότε, μου έκανε μάλιστα και μία αποκάλυψη που πραγματικά ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου.
Ο πατέρας μου είχε παράλληλη σχέση με τη νονά μου…
Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Τη νονά μου την αισθανόμουν σαν δεύτερη μάνα μου. Την λάτρευα και πάντα την είχα πολύ ψηλά. Και η μητέρα μου όμως την θεωρούσε αδερφή της. Πριν λίγα χρόνια, έχασε ξαφνικά τον άντρα της και η μοναδική που ήταν δίπλα της ήταν η μητέρα μου.
Θυμάμαι ότι η μητέρα μου επέμενε, πολλά βράδια, να μένει σπίτι μας για να μην αισθάνεται μοναξιά. Για ένα χρόνο σχεδόν, της έδινε χρήματα μέχρι και για τα τσιγάρα της γιατί δεν ήταν ψυχολογικά καλά έτσι ώστε να δουλέψει. Και όλα αυτά, κρυφά από τον πατέρα μου. Την προστάτευε ακόμη και σε αυτό το σημείο…
Η μεγάλη αποκάλυψη έγινε από μία κοινή τους φίλη. «Ο Φ. έχει ερωτικές σχέσεις, εδώ και χρόνια, με την κουμπάρα σου, την Μ.», της είπε με σιγουριά.
Η μητέρα μου μέχρι τότε δεν είχε αντιληφθεί το παραμικρό. Η κυρία που της μίλησε όμως, ήταν πολύ κοντινό της άτομο, οπότε δεν μπορούσε να μην επηρεαστεί.
Αποφάσισε να μιλήσει στον πατέρα μου και να τον πιέσει να πει την αλήθεια. Τα παραδέχτηκε όλα…
Τα είχε με τη νονά μου περίπου 5 χρόνια… Λογικά, ενώ ζούσε και ο άντρας της.
Την επόμενη κιόλας μέρα, όπως μου είπε η ίδια η μητέρα μου, πήρε το αυτοκίνητο και πήγε έξω από το σπίτι της νονάς μου. Περίμενε μέχρι να φύγει ο γιος της και μπήκε στο σπίτι. Την έβρισε, την έφτυσε, την ξεμάλλιασε.. Μετά από αυτό, γύρισε στο σπίτι και κατέρρευσε…
Είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Απ’ ότι μου είπε η μητέρα μου δεν ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι και ήθελε να βγάλει άμεσα διαζύγιο…
Δεν μπορούσε να αντέξει όλη αυτή την κοροϊδία. Όλα αυτά τα χρόνια ήξερε ότι ο πατέρας μου δεν της ήταν πιστός και παρόλα αυτά συγχωρούσε κάθε του παραστράτημα. Αυτό όμως δεν μπορούσε να το διαχειριστεί.
Είχε παράλληλη σχέση με την καλύτερή της φίλη… Με ένα άτομο, που αν δεν ήταν η ίδια δίπλα της, τότε που έμεινε χήρα, ποιος ξέρει που θα μπορούσε να είναι τώρα.
Προσπαθούσα μάταια να την ηρεμήσω… Ήθελα να την πείσω να γυρίσει στο σπίτι, να μιλήσει με τον άνδρα της και να δει τι έχει να της πει… «Δεν μπορείς να πετάξεις έτσι 32 χρόνια κοινής ζωής» της έλεγα.
Πες – πες, στο τέλος τα κατάφερα.
Την επόμενη εβδομάδα, μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε.
Από εκείνη την ημέρα, αποφάσισα να σταματήσω να επικοινωνώ καθημερινά για λίγο καιρό μαζί τους έτσι ώστε να τους αφήσω να βρουν τις ισορροπίες τους.
Απ΄ ότι καταλάβαινα από τα τηλεφωνήματα, η κατάσταση στο σπίτι μέρα με τη μέρα φαινόταν να διορθώνεται. Ειδικά η μητέρα μου ακουγόταν πολύ καλύτερα. Είχε πάρει τα πάνω της και είχε βρει και πάλι τον εαυτό της. Δεν μπορούσα να περιγράψω τη χαρά μου!!
Η χαρά αυτή δεν κράτησε πολύ όμως.
Πριν λίγες μέρες, αποφάσισα να τους επισκεφτώ. Αντίκρισα μία κατάσταση που με έκανε να σοκαριστώ! Η μητέρα μου σε ρόλο δυνάστη, μιλούσε συνεχώς απαξιωτικά για τον πατέρα μου τόσο μπροστά σε μένα, όσο και μπροστά σε τρίτους. Το ύφος της ήταν αυστηρό και δεν σταματούσε να του δίνει εντολές… Τον είχε κάνει υποχείριό της.
Ο πατέρας μου, ο οποίος είναι πλέον συνταξιούχος, έχει γίνει αγνώριστος. Που πήγε ο δυναμικός άντρας που γνώριζα; Δεν τολμούσε καν να απευθύνει το λόγο στη μητέρα μου. Έκανε περισσότερες δουλειές στο σπίτι, απ’ ότι η μητέρα μου. Δεν είχε προσωπικό χρόνο και χώρο. Όταν ήθελε να δει κάποιον φίλο του, η μητέρα μου ή του το απαγόρευε ή, στην καλύτερη, πήγαινε και αυτή μαζί του.
Ήταν στα όρια κατάθλιψης… Αμίλητος, αποστασιοποιημένος, ένα άβουλο πιόνι στα χέρια της μητέρας μου. Η σκιά του εαυτού του.
Η μητέρα μου από θύμα έγινε θύτης. Ξεκάθαρα έπαιρνε εκδίκηση για όλα όσα είχε περάσει. Ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ αυτή την εξέλιξη… Νιώθω ότι η μητέρα μου κάθε μέρα με τις πράξεις της τον ευνουχίζει… Δεν θα έχει αίσιο τέλος η ιστορία αυτή…
Πώς θα ήταν η υπόλοιπη ζωή τους;
Όσο κι αν ήμουν θυμωμένη με τον πατέρα μου, δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι. Μετάνιωσα που πήρα θέση στο να μείνουν και πάλι μαζί. Το χειρότερο όμως είναι ότι νιώθω ανίκανη να βοηθήσω.
Θέλω πραγματικά να ακούσω την γνώμη σας; Τι να κάνω; Πώς να το χειριστώ; Νιώθω απόγνωση και τύψεις…
Διαβάστε την ιστορία… απιστίας, μίας άλλη αναγνώστριας, της 47χρονης Όλγας
“Θα χώριζα γιατί ερωτεύτηκα το φίλο του άντρα μου… Ο θάνατος δεν με άφησε να το ζήσω”