Στις μέρες μας, αν δεν έχεις ανθρώπους που να θέλουν- πραγματικά και όχι στα λόγια να σε βοηθήσουν να βρεις δουλειά- ψάχνεις εργασία μέσα από τις αγγελίες των εφημερίδων και των sites.
Στέλνεις βιογραφικά, κάνοντας μικρές ή μεγάλες εκπτώσεις στις γνώσεις και στην εμπειρία σου, προκειμένου να μπορέσεις να αποτελέσεις και εσύ παραγωγικό μέλος της κοινωνίας. Οι αγγελίες, ως γνωστών, δεν ελέγχονται προ της ανάρτησής τους.
Έτσι, είναι πολύ εύκολο ένας απεγνωσμένος άνθρωπος να πέσει θύμα εκμετάλλευσης ψάχνοντας για δουλειά.
Η κοινωνία, άλλωστε, επιβραβεύει τον άνθρωπο που δεν αφήνει καμία ευκαιρία να πέσει κάτω. Στις δε μέρες της κρίσης όλοι λένε στους γύρω τους την ατάκα: δουλειά να είναι και ας είναι με το βασικό, δεν πειράζει.
Έτσι απάντησα και εγώ σε μα αγγελία που αρχικά έδειχνε κομμένη και ραμμένη στις γνώσεις και τις σπουδές μου. Έστειλα για πρώτη φορά μετά από πολύμηνο κόψε-ράψε το βιογραφικό μου ακριβώς όπως είναι, πραγματικά, με το μεταπτυχιακό μου καθώς και την προϋπηρεσία μου σε πολυεθνικές και ελληνικές εταιρίες.
Πράγματι, λίγες ημέρες μετά, με κάλεσαν για συνέντευξη. Πρώτη έκπληξη; Αντί η γνωριμία να γίνει σε κάποιο χώρο γραφείου έγινε έξω από ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο των Βορείων Προαστίων. Και πάλι δεν έδωσα σημασία διότι μου παρουσίασαν πως είχαν συγχρόνως ένα event στην ίδια κτιριακή εγκατάσταση.
Το interview κράτησε μόλις 15′.
Φεύγοντας, ένιωσα πως είχα την εργασία στο τσεπάκι μου, επιπλέον μου την παρουσίασαν ως πολλά υποσχόμενη με ταξίδια καθώς και επαφή με σημαντικούς παράγοντες της εγχώριας αλλά και διεθνούς showbiz. Βλέπετε είχα μακρά εμπειρία σε εταιρίες παραγωγής ως στέλεχος δημοσίων σχέσεων.
Λίγες ημέρες αργότερα μου έστειλαν τη σύμβασή μου καθώς και την πρόσληψη. Όλα φαινόντουσαν υπέροχα και δεν ένιωσα πως κάτι βρομάει.
Απεναντίας πίστεψα πως άνοιξαν οι ουρανοί και επιτέλους οι κόποι, η αγωνία και η υπομονή έλαβαν τέλος. Η δε εργασία θα γινόταν από το σπίτι μια που δεν αποτελούσε αντικείμενο καθημερινής ενασχόλησης αλλά όταν υπήρχαν ταξίδια, συνεντεύξεις και βέβαια μεγάλα events.
Ένα μήνα αργότερα με πλήρωσαν κανονικά μέχρι που μου ζητήθηκε να πάω ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη για μια φωτογράφηση ενός επώνυμου καλλιτέχνη.
Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας μου ζήτησε το διαβατήριό μου και κανόνισε το ταξίδι μου. Όλα καλά ως εδώ; Όχι δυστυχώς.
Φτάνοντας στον προορισμό μας άρχισαν να μου ζητούν να φοράω όσα προκλητικά ρούχα είχαν σε μια βαλίτσα. Η στυλίστρια που είχαν μαζί είχε φέρει ρούχα αποκαλυπτικά σε βαθμό που ένιωθες γυμνή ακόμη και μόνη μπροστά στον καθρέπτη σου.
Ήθελαν να είμαι εντυπωσιακή, γιατί όπως έλεγαν συνεχώς τόσο η εικόνα μου όσο και οι γνώσεις μου έκαναν ένα συνδυασμό σπάνιο που θα αποτελούσε το δρόμο για να κλείσουν και άλλες συνεργασίες.
Για να μην μακρηγορώ στα 30 μου χρόνια εμφανιζόμουν ως συνοδός πολυτελείας και δόλωμα για όλες τις λαμογιές που είχαν επιστρατεύσει.
Όταν ζήτησα να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα γιατί δεν άντεχα να “χαριεντίζομαι” και να με αγγίζουν δήθεν φιλικά ενώ εξερευνούσαν τα όρια μου, μου το αρνήθηκαν.
Είχαν κρατήσει το διαβατήριό μου καθώς και το συμβόλαιό μου και επί της ουσίας ήμουν εγκλωβισμένη σε ένα ροζ σύννεφο πασπαλισμένο με πολύ χρυσόσκονη που μέσα του έζεχνε ένας βόθρος ανηθικότητας και αηθούς συμπεριφοράς.
Αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του Διευθυντή του ξενοδοχείου ώστε να με φέρει σε επαφή με την ελληνική πρεσβεία και στην ουσία να με φυγαδεύσουν για την Ελλάδα.
Ήταν μια από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου για την οποία αισθάνομαι ντροπή που δεν κατάλαβα τι κρυβόταν πίσω από τις όμορφες εικόνες, την επιφανειακή ευγένεια και καλοσύνη….
Την ιστορία την αφιερώνω σε κάθε εμφανίσιμη γυναίκα που η ομορφιά της αποτελεί διαβατήριο πορνείας και ψυχικής εκμετάλλευσης.
Φυσικά, έχω προβεί σε καταγγελία και την υπόθεση θα επιληφθούν τα δικαστήρια.
Κορίτσια μην ντρέπεστε να καταγγέλλετε περιστατικά αυτής της μορφής όπως και σεξουαλικής παρενόχλησης και εξαναγκασμού σε απρεπείς πράξεις.
Διαβάστε μία ακόμη εμπειρία αναγνώστη:
Αληθινή Ιστορία: Η υπάλληλός μου, μετέτρεψε το μαγαζί μου σε «βίλα των οργίων»!