Όσοι, μόλις διάβασαν τον τίτλο, σκέφτηκαν κάτι πιπεράτο, ας σταματήσουν να διαβάζουν την ιστορία μου. Τώρα όμως παρακαλώ!
Γιατί απλά δεν έχουν παιδιά. Γιατί τα παιδιά μετατρέπουν το sex από ένωση σωμάτων-αισθημάτων σε μια γοητευτική κατασκοπική περιπέτεια με απρόσμενο πολλές φορές τέλος.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
με λένε Μαρία, είμαι 36 χρονών & είμαι καλά!
Παντρεμένη 8 χρόνια με ένα άντρα που ακόμα αγαπώ & ποθώ & δυο υπέροχες κόρες 3 & 7 ετών.
Ζούμε σε ένα σχετικά ευρύχωρο σπίτι οπότε πέρα από κουζίνα, living room, WC, έχουμε την κρεβατοκάμαρά μας & δύο παιδικά δωμάτια. Και ναι, όλα τα δωμάτια έχουν πόρτες, το σπίτι το φτιάξαμε πριν μας χτυπήσει η κρίση.
Έλα όμως που ο άντρας μου & εγώ είμαστε της πολιτικής «ανοιχτές πόρτες».
Πράγμα που σημαίνει «κορίτσια ποτέ δεν κλείνουμε τις πόρτες στα δωμάτιά μας». Και αυτό το αποφασίσαμε όχι γιατί είμαστε δημοκράτες, κατάσκοποι είμαστε. Θέλουμε να βλέπουμε τι κάνουν στα δωμάτια τους. Να ακούμε αν βήχουν ή φταρνίζονται.
Να ξέρουμε αν τα βασανίζουν άσχημα όνειρα. Να τα ελέγχουμε βασικά.
Οπότε όλες οι πόρτες ανοιχτές! Της δικής μας κρεβατοκάμαρας συμπεριλαμβανομένης.
Όπου η κρεβατοκάμαρά μας παίζει τον ρόλο & του ασύλου. Του απάνεμου λιμανιού, της αγκαλιάς της μαμάς & του μπαμπά όποτε τα καμάρια μας νιώθουν την ανάγκη. Τέλεια εικόνα θα σκέφτεστε…
Ξέχασα όμως να σας πω 4 σημαντικές λεπτομέρειες:
1. Και οι παντρεμένοι έχουν ορμές (ελπίζω για καιρό ακόμα…)
2. Ο σύζυγός μου, πριν κάνουμε τα παιδιά, ζήλευε τον Ταρζάν & κατά την διάρκεια του sex έβγαζε ιαχές
3. Και εγώ δεν πήγαινα πίσω, μου άρεσε να εκφράζομαι δυνατά
4. Παράλληλα μου άρεσε να ντύνομαι με προκλητικά εσώρουχα πριν με γδύσει ο καλός μου. Ενίοτε φορούσα και ψηλοτάκουνες γόβες. Μου πρόσθεταν ύφος & ύψος…
Αν αυτές οι λεπτομέρειες δεν οδηγούν σε αδιέξοδο σας βρίσκω πολύ αισιόδοξες.
Αλλά σας δίνω το τελικό χτύπημα: τις καθημερινές φιλοξενούμε & την πεθερά μου για να προσέχει τα μικρά. Είμαστε προνομιούχοι, δουλεύουμε & οι δυο μας σε εργασίες που μας δίνουν την ευκαιρία να φεύγουμε από το σπίτι στις 07:00 & να επιστρέφουμε στις 18:00 (τις καλές μέρες…)
Η συνολική εικόνα λοιπόν:
Ο Ταρζάν θέλει την Μου-Αρέσει-Να-Μιλάω-Δυνατά που θέλει να ντύνεται κατάλληλα (εγώ είμαι αυτή), τα παιδιά θέλουν το λιμάνι τους (η κρεβατοκάμαρά μας), η πεθερά δεν κοιμάται βαριά, οι πόρτες δεν κλείνουν.
Δράμα; Όχι! Υπάρχουν λύσεις θα πείτε εσείς που δεν έχετε παιδιά.
Ναι, θα συμφωνήσω. Οι λύσεις έχουν μικρό κατάλογο:
1. Διήμερο ανά μήνα χωρίς τα παιδιά σε κοντινό προορισμό
2. Ξεθέωμα των παιδιών με δραστηριότητες ώστε να πέφτουν ξερά το βράδυ για ύπνο
3. Πέτα την μαμά (πεθερά) από το σπίτι
4. Παίζουμε τους Μουγγοθόδωρους
Να είστε σίγουρες, όταν βρούμε και άλλες λύσεις θα σας ενημερώσω!
Ως τότε μισοκλείνουμε την πόρτα της κρεβατοκάμαράς μας, βάζουμε φίμωτρο & αγαπιόμαστε σιωπηλά φορώντας τις πυτζάμες μας.
Διαβάστε όμως και τους προβληματισμούς μίας ακόμη αναγνώστριας:
“Μαμά φοβάμαι ότι θα μείνω γεροντοκόρη… πάτησα τα 30 και δε με θέλει κανείς!”