Τα αγόρια φοβούνται, Οι άνδρες ποτέ. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ένας άνδρας που έχει απογαλακτιστεί και γνωρίζει τον τρόπο που μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και έχει, συγχρόνως, επίγνωση της αξίας του δεν αισθάνεται ανασφαλής έναντι μιας γυναίκας.
Η γυναίκα, όσο δυναμική και αν είναι πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δεν ευνουχίζει το σύντροφό της.
Αυτό που πανικοβάλει τον άνδρα -αγόρι είναι το γεγονός πως μια γυναίκα μπορεί να τον ακτινογραφήσει. Δηλαδή να καταλάβει ποιος είναι ο απέναντι της, τι σκέπτεται, πώς εκφράζεται.
Μια σκεπτόμενη γυναίκα που είναι παρατηρητική και στοιχειωδώς έμπειρη βλέπει σχετικά εύκολα τις αδυναμίες του φίλου της. Εντοπίζοντάς τες τους συμπεριφέρεται μαλώνοντάς τον και βάζοντας με αυστηρό τρόπο τα πράγματα στη θέση τους.
Κορίτσια όσο σωστό και αν είναι αυτό, το χάσατε το παιχνίδι του έρωτα και του φλερτ.
Γι’ αυτό κορίτσια δεν πρέπει να είμαστε χειριστικές.
Μπορούμε με λεπτό χειρισμό να περάσουμε τα μηνύματά μας και να θέσουμε και όρια. Ποτέ όμως απροκατάληπτα.
Ο Έλληνας άνδρας, είναι πολύ προστατευμένος από τη μανούλα του. Τον χαϊδεύει ακόμη και ως ενήλικα γιατί πάντα θα είναι το μικρό της αγοράκι.
Ο άνδρας αυτός δεν αντέχει τα ζόρια και το στρίμωγμα. Γι’ αυτό όσο και αν έχουμε δίκιο να σκεφτόμαστε μέσα μας πως ακόμα και αν το σώμα παραπέμπει σε ενήλικα, εσωτερικά, έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό παιδάκι.
Άρα χρειάζεται να οπλιστούμε με διπλωματία, λογικά επιχειρήματα προκειμένου να είναι εύπλαστοι και μαλακοί σαν ζύμη.
Ο πραγματικός έρωτας και η αγάπη ζητούν ειλικρίνεια, κατανόηση και βέβαια έκθεση. Το να αφήσουμε τον άνδρα να εκφραστεί όπως νιώθει ενώ εμείς φαντάζουμε ωριμότερες είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχθούμε.
Τόσο ο άνδρας όσο και η γυναίκα έχουν αντίστοιχα τη θηλυκή και αρσενική πλευρά τους. Ας είμαστε λοιπόν παρατηρητικοί και όχι επικριτικοί άνθρωποι. Οι σχέσεις, έτσι, γίνονται πιο ανθρώπινες.
Διαβάστε μία ιστορία που μας έστειλε μία φίλη – αναγνώστρια για να διαπιστώσετε και μόνοι σας, πόσο εύκολα μία γυναίκα μπορεί να γίνει χειριστική με τον σύντροφό της:
Η μητέρα μου δέχτηκε πίσω τον “άπιστο” πατέρα μου αλλά κάθε μέρα τον “ευνουχίζει”